Uw reporter was aanwezig op de 15de editie van het Amphi Festival, dat plaatsvond op de vertrouwde stek aan de Rijn, inclusief boot, strandbar en een schitterend panorama van Hohenzollernbrug, de Dom-kathedraal en de Musikdome. Amphi Festival is samen met het Wave Gotik Treffen en het M’era Luna festival een hoogmis voor de “Schwarze Szene”, de wave-gothic-dark electro scene. Het beloofde dus een donker-alternatief feestje te worden.
Het eerste Amphi-festival vond in het Amphitheather in Gelsenkirchen. Daar kreeg het ook zijn naam vandaan. Sinds 2006 is het tweedaagse festival op het evenementen-terrein Tanzbrunnen in Keulen te gast. Op de twee dagen vinden er overdag op het open-air podium, op het theaterpodium en de Orbit stage op een aangemeerde boot, optredens van meerdere bands plaats. Na afloop zijn er parties tot diep in de nacht.
De 42 bands zijn u al in enige mate bekend, of helemaal niet. Project Pitchfork, Blutengel, Hocico, Lord Of The Lost, Nachtmahr, L’Ame Immortelle, Welle:Erdball, Das Ich… zijn vertrouwde gasten. Maar er zijn ook bands die voor het eerst hun opwachting maken zoals Seelennacht die het festival zaterdag op gang trekt, de Zweeds EBM’ers Spark!, de gothic-legendes The Cassandra Complex en de Britse waverock-sterren White Lies.
Officieel vindt het Amphi Festival op 20 en 21 juli plaats. Maar reeds op vrijdag 19 juli is er het openingsevent “Call The Ship To Port” en vindt er een officiële pre-party plaats.
Door het vroege aanvangsuur heb ik helaas Seelennacht gemist. Over Seelennacht en hun laatste album “Gedankenrelikt schreef ik: “De muziek van Seelennacht is romantisch en dansbaar, meeslepend en aanstekelijk. Met “Gedankenrelikt” hijst Seelennacht zichzelf op tot het niveau van de grote namen in de “Schwarze Szene”, de wave-gothic- dark electro scene, zonder zichzelf in één bepaald subgenrehokje te steken. Dit is muziek die zowel de new-wavers, goths en (dark) electrofans kan bekoren.” Het moet een uitstekend optreden geweest zijn, waar ik helaas niet bij was
Over het recentste album van Erdling schreef ik dan weer: "Dämon" is een smakelijk bitterzoet demonisch mengsel van brutale hardheid en zachte melodieën. Erdling heeft op geniale muzikale wijze het ideale punt gevonden waar hard en hart samenkomen. "Dämon" is een aanrader voor fans van Rammstein, Oomph! en andere Neue Deutsche Härte, alsook voor iedereen die houdt van een modern hard rockgeluid en zich niet stoort aan Duitse teksten. Erdling geeft ondanks het vroeg uur voor een reeds talrijk aanwezig enthousiast publiek een sterk optreden. Met als uitschieters Supernova, Tieftaucher, Wir Sind Midgard, Phoenix, Im Namen der Kreier en de überhit Blitz und Donner. Voor mij persoonlijk mochten er wat meer nummers van het sterk “Dämon”-album aan bod komen, maar de oudere nummers gingen er ook vlot in.
Logic & Olivia is een Duitse synthpopband, die in 1999 opgericht werd onder de naam Darkcore. Omdat de naam Darkcore steeds weer tot misverstanden leidde en de band stilistisch niets van doen heeft met het genre darkcore, besloot men in 2011 de band te hernoemen tot Logic & Olivia. Ook al speelt er geen Olivia in de band. Logic & Olivia spelen synthpop en electropop die op plaat heel goed klinkt. Helaas is de stem van de zanger live een stuk minder en klinkt bij momenten zelf vals. Jammer, want de muziek op zich is erg goed en aanstekelijk.
Massive Ego meldden zich dit jaar terug met hun nieuw album, “Church For The Malfunctioned”, met een nieuw harder, luider en bozer geluid, en met kritiek op religies en hun plaats binnen de samenleving. De basis van hun muziek blijft solide jaren 80 electro pop, maar ditmaal met toevoegingen van industrial elementen, gothic tunes en donkere geluidsgolven. Waar ze op het eerste album voorzichtig met de tenen de dark scene raakten, zijn ze nu helemaal in het donkere water gesprongen. Zanger Mark is een opvallende verschijning door zijn grote gestalte, zijn paars glitterkostuum en Micky Mouse pruik. Ook de andere bandleden zijn excentriek opgemaakt en gekleed. Massive Ego begint met de single Digital Heroin. Verder passeert For the Blood In Your Veins, Kill the Conspiracy, Lowlife, My Religion is Dark, I Idolize You, Malfunctioning Me, Point of no Return en de And One -cover Military Fashion Show. Een puik optreden en toch ook een beetje een ‘fashion show’.
Ik pik nog een aantal nummer van Samsas Traum op het hoofdpodium mee. Samsas Traum (Samsa's Droom) is een band uit Duitsland met als frontman Alexander Kaschte. Hun muziek bestaat uit elementen van symphonic metal, Neue Deutsche Härte, en black metal. De naam is afgeleid van de hoofdpersoon Gregor Samsa in Kafka’s die Verwandlung. Samsas Traum gaf een degelijk optreden, maar kon mij persoonlijk maar matig boeien.
Hocico het dynamisch duivels duo uit Mexico bestaande uit Racso Agroyam en Erk Aicrag melden zich terug met een gloednieuw album dat bol staat van het smerigste soort zware dreunende beats en giftige teksten. “Artificial Extinction” is een verdere evolutie van het typische Hocico-geluid tot een nog dreigender en duisterder industrial variant die het midden houdt tussen dark’n’bass en aggrotech. Hocico brengt een bezwerende show met een mengeling van oude ‘hits’ en het gloednieuwe werk. Hoogtepunten zijn Dark Sunday, Sex Sick, No One Gets Out Alive, Abomination, Psychonout en de klassieker Forgotten Tears.
De Duitse darkrock sensatie Lord Of The Lost moet het noodweer trotseren maar levert een sterk optreden af. Toegegeven, de set op het afgelopen Wave Gotik Treffen vond ik nog beter...en droger. Frontman Chris Harms is en blijft een charismatische persoonlijkheid en goede zanger. Het publiek geniet van o.a. Loreley, Prison, Six Feet Underground, Die Tomorrow, Black Halo en de afsluiter La Bomba.
20 jaar na hun debuut “Child Of Glass” en zo vele albums later staat Blutengel er nog altijd aan de top met duistere romantische electroklanken die het hart doen sneller slaan. De verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen Blutengel opent sterk met Morningstar en van daar gaat het eigenlijk bergaf. Op één of andere manier ontbreekt er wat van de normale magie van een Blutengel optreden. Ik kan me ook niet van de indruk ontdoen dat zanger Chris Pohl vocaal niet in topvorm is. We horen nog redelijk sterk versies van Teufelswerk, Engelsblut, Black, Gib Mir Alles, You Walk Away en Reich mir die Hand. Maar helaas ook wat mindere nummers. Misschien had men die beter vervangen door klassiekers als Soul Of Ice, Seelenschmerz , Bloody Pleasures of über den Horizont.
Unzucht, de band rond Daniel “Der Schulz” Schulz (vocals), Daniel De Clercq (gitaar, vocals, programmering), Toby Fuhrmann (drums) en Alex Blaschke (bass) wint enorm aan populariteit in Duitsland. Unzucht slaagt erin om van de ene op de andere stijl te springen zonder in te boeten op hun donker karakteristiek geluid. Wars van genreclichés en gedragen door de krachtige stem van Der Schulz overstijgt Unzucht de grijze massa op een zeer originele manier. Unzucht speelt dan ook een fantastisch optreden met enkel nieuwere (Der Tod In Mir, Ein Wort fliegt wie ein Stein, Nela) en veel oudere nummers (Der Letzte Tanz, Unzucht,..)
De afterparty in het Theater laat ik links liggen en kies in plaats daarvan voor de aftershowparty aan de Orbit Stage (de boot).
DJ Alex Wesselsky van Eisbrecher gaat voor een rockige set en begint met Los van Rammstein, gevolgd door Oomph! (Labyrinth), VNV Nation (Control), Diary of Dreams, In Extremo, Rammstein (Links),een brok Mittelelalterrock waarvan ik de naam niet ken, ASP (Ich will brennen), Eisbrecher (Sturm), New Order (Blue Monday), Alice Cooper (Poison), Papa Roach (last resort), Disturbed (Down With The Sickness), Nine Inch Nails (Closer) en Marilyn Manson (Personal Jesus).
Festivalmoderator en DJ Oliver Klein presents Goth Classixx vol. 2, maar brengt in werkelijkheid vooral een gemengde set en geen pure goth klassiekers.met o.a. Iggy Pop (The Passenger) Sisters of Mercy (Temple Of Love), Billy Idol (Rebel Yell), Depeche Mode (Wrong), Tiga & Zyntherius (sunglasses at night), Soft Cell (Tainted Love), The Cure (Love Cats), Time Warp uit de Rocky Horror Picture Show, ASP (Ich Bin Ein Wahrer Satan) en Shock Therapy (Hate Is Just A Four Letter Word).
Hell Boulevard zouden ze beter op een later uur programmeren want dit is echt een goede darkrock band. Nu kreeg ik enkel het schitterende Dead Valentine en het catchy In Black We Trust mee.
Ost:Front brengt zware Deutschrock en Neue Deutsche Härte. De heftig geshminkte band is als het ware een soort horrorversie van Rammstein. Ik onthou vooral de nummers Mensch en Schlag Mich.
Seadrake blijkt synthpop met een rockkantje te zijn met een degelijke zanger. De nummers komen me vaak bekend voor. Deze band is overduidelijk beïnvloed door Depeche Mode, vandaar waarschinlijk de grote herkenbaarheid.
The Beauty Of Gemina heeft de schoonheid in haar naam niet gestolen. Ze brengen mooie, aangenaam klinkende gothic rock. Zelfs vanop een afstand hoor je dat dit een uitstekende live band is.
Van helemaal achteraan bij het hoofdpodium , weet ik me voor Schattenman op de 2de rij te plaatsen aan het Theaterpodium. Met SchattenMann duikt een band op uit de duisternis die de scène van "Neue Deutsche Härte" (Rammstein, Oomph!, Eisbrecher,...) nieuw leven in blaast. Ze combineren dat stoïcijns onverbiddelijke, machineachtige geluid dat de NDH al vele jaren zo succesvol maakt met geavanceerde, speelse componenten. Over hun nieuwe album Epidemie” besloot ik: “Of je het nu Neue Deutsche Härte, industrial, gothic, darkrock of simpelweg metal noemt, feit is dat SchattenMann met "Epidemie" een ijzersterk gevarieerd genre-overschrijdend album aflevert, dat geen enkele seconde verveelt. Een aanrader voor wie een heavy Duits rockgeluid wel kan appreciëren en verder wil kijken dan enkel Oomph!, Rammstein en In Extremo.” Schattenmann heerst met een sterk set bestaand uit o.a. Schattenland, F.U.C.K.Y.O.U., Ruf der Engel, Epidemie, Wahrheit Oder Pflicht, Schwarz = Religion, Amok, Licht An en Kopf durch die Wand. Achteraf bekeken was dit het beste optreden dat ik dit jaar op Amphi Festival gezien heb.
Coma Alliance is het side project van Adrian Hates (Diary of Dreams) en Torben Wendt (Diorama). De band krijgt veel applaus en tot mijn verbazing zie ik ook gitaren. De Eerste song is nogal Diary Of Dreams-achtig, de volgende song klinkt eerder als een song van Diorama, de derde song heeft weer meer iets van Diary Of Dreams. Kortom allemaal mooie songs en een aanrader voor fans van zowel Diary Of Dreams als Diorama. Coma Alliance 'coverde" overigens Her Liquid Arms van Diorama en Butterfly Dance van Diary Of Dreams. Dit was een van de betere optredens op het Amphi Festival. Helaas kende ik op voorhand geen enkele van de Coma Alliance songs. Maar de stemmen van Adrian Hates en Torben Wendt zijn altijd een magische combinatie.
White Lies bekijk ik van verre afstand vanop het eilandje waar er mede geschonken en geconsumeerd wordt. Zelfs vanop die afstand hoor je een sterke post-punk band met een goede zanger. Op zo’n zonnige zondagnamiddag bestaat er altijd gevaar om in te dommelen. Dit was hier duidelijk niet het geval dankzij een supergoed optreden van een band die misschien wat verkeerd geprogrammeerd stond. White Lies verdient eigenlijk een stek later op de avond.
Project Pitchfork schiet het optreden af met Timekiller en Rain en dan gaat het bergaf. Ondanks 2 drummers lijkt het een nogal makke bedoening. Er zat precies geen fut in. Had Project Pitchfork last van een collectieve zonneslag of is het ooit zo grootse Project Pitchfork heden een routineuze band zonder ziel. Alleszins heel jammer.
Ik begeef me naar de Orbit stage op de MS Rheinernergie en pik nog de laatste songs van Rabia Sorda mee. Rabia Sorda is een Mexicaans-Duitse band, opgericht in 2003 door Erk Aicrag van Hocico om zijn innerlijke stemmen te ontketenen. Rabia Sorda-muziek is een energieke ervaring, het draait allemaal om het transformeren, vernietigen en herscheppen van de wereld rondom. De band wordt gevormd door Erk Aicrag die net als bij Hocico de zang voor zijn rekening neemt, Marcus Engel op gitaar en Maxx op Drums. Rabia Sorda heeft in tegenstelling tot Project Pitchfork fut te over. het geluid kan worden gedefinieerd als een elektronische- Rock-Body-Metal-Punk Rock-klootzak die werd geboren om wat problemen op te wekken. Het is dus electro-rock met een duister randje, waarop er veel gedanst wordt.
Na het optreden van Rabia Sorda volgt op hetzelfde podium Das Ich, de band rond de roodgeverfde zanger Stefan Ackermann en ‘duiveltje’ Bruno Kramm. Das Ich geeft een optreden waarbij uiterst mobiele keyboards over het hele podium bewegen. Spectaculair om te zien, maar ik vrees toch veel playback. Dit is een goed georkestreerde gothic soundmixshow met de juiste make-up en kostuums, maar die na een tijdje toch begint te vervelen.
