Eind juni vond het metalfestival Graspop Metal Meeting plaats in het intussen heilige Dessel. Het was opnieuw over de ganse lijn uitverkocht dus we vermoeden dat de trend gezet is en het festival alsmaar vroeger zal gaan uitverkopen. Er zijn geruchten ontstaan dat dit de laatste editie wordt die op de huidge locatie wordt georganiseerd maar men zou wel in Dessel blijven. We wachten geduldig af. We stuurden twee reporters ter plaatse voor een uitgebreid verslag en enkele interviews. Het verslag is onderverdeeld in de drie belangrijke onderdelen waarin een festival tracht te excelleren : Organisatie, Sfeer en Bands
In onze review van de vorige editie stelden we dat de organisatie akelig dicht in de buurt van de perfectie kwam. De XL-dag die er bij kwam zorgde wel voor pure chaos doordat iedereen met een XL ticket tegelijk toe kwam met alle bagage. De camping ging eigenlijk een dag te laat open, waardoor mensen tot soms zelfs zes uur lang hebben staan aanschuiven zonder enig comfort in de buurt. Dit jaar was de oude formule terug en dat zorgde voor zeer acceptabele wachttijden zoals het hoort.
-wachtrijen-
Daar kunnen we wel heel erg kort in zijn: we konden ze moeilijk vinden. Misschien, als we echt moeilijk willen doen, kon je op bepaalde momenten even wachten voor je bonnetjes uit de automaat te doen droppen, maar dat is eigenlijk echt niet de moeite om aan te halen. Door het warme weer op zondag was het een drukte van jewelste aan de waterkranen, maar er is niemand gestorven. De set-up van het festival zit prima in elkaar. Na de inkom was er een brede boulevard voorzien met links de eettent en het café, en rechts een ganse muur met automaten. Zo werkt het prima en zo moest je nooit in iemands weg lopen. Er was plaats zat. Dat het festival terug keerde naar de oude formule met een campingfestival hielp uiteraard ook wel.
-toiletten-
Klopt, het is nog steeds wat banaal om dat als onderdeel te voorzien, maar vorig jaar haalden we aan dat het een heel gedoe was om de toiletten op de weide te bereiken. Er stond een soort wand waar je voorbij moest wat voor een ergerlijke file zorgde bij het komen én gaan. Niets van dat dit jaar, stel je maar eens voor dat ons verslag hierbij geholpen heeft. Ondanks de zeer kleine kans: graag gedaan.
-informatie-
In deze tijden is informatie verstrekken een fluitje van een cent geworden. De Graspop app zit goed in elkaar en super handig voor het schema te raadplegen en aankondigingen te ontvangen. Her en der stonden nog wel old-school boots waar je een programmaboekje kon kopen. Een leuk hebbeding voor de verzamelaar, maar de app was waar alles duidelijk werd. Het heeft ons soms zelfs doen herinneren aan een optreden zodat we het toch net niet hebben gemist. Voor zover we weten is er zelfs geen enkele annulatie en/of verschuiving in het programma gebeurd. Je hoort van mensen die uit het buitenland voor de eerste keer op bezoek kwamen dat dit een hele verademing is; een festival dat informatief én duidelijk gestructureerd is. Ze zijn onder de indruk! Het is volgens mij ook de eerste editie waar er gewoon niets moest gewijzigd worden en alle bands perfect op tijd konden starten.
-podia-
© Tiffany Peters
Geen verandering, alles stond op dezelfde plaats als het voorbije jaar. Het blijft in het donker indrukwekkend wanneer de schermen op beide podia samen met het scherm achter de PA de concerten illustreren. Het festival is groter geworden en het is énorm druk bij de laatste bands, maar je krijgt er achteraan wel heel wat spektakel voor in de plaats. De Marquee en de Metal Dome zouden wat meer op elkaar afgestemd moeten zijn. De sfeer in de Dome blijft volgens ons beter dan de Marquee. Door de drie aparte (waarom overigens apart?) schermen achter de band wordt er meer visuele effecten gecreëerd. In de Marquee heb je dan weer de grote schermen hangen die het concert duidelijker maken voor de mensen achteraan. Dit zijn toch zaken die allebei kunnen? De Jupiler Stage is naar gewoonte een ideale arena om in kleinere groep loos te gaan. Het is niet voor niks dat we daar vaak hardcore en metalcore terug kunnen vinden. Het zorgt er voor dat bijna het hele publiek mee doet. Het is ook een ideale opportuniteit om je als band te etaleren omdat er zoveel toevallige bezoekers langs komen gewandeld.
-camping-
Zelfde commentaar als vorig jaar: te krap, te weinig voorzieningen. Wel heel simpel te bereiken en dichtbij het festivalterrein. Maar waar is de sigarenwinkel naartoe? En de barbier? Misschien bracht het niet genoeg op en kwam het kostenplaatje wat te hard aan. Dit jaar was er naar onze mening ook een zeer relaxte security voor de toegang naar de camping. Ze waren behoorlijk relaxed maar deden hun werk toch naar behoren. Dit jaar was er overigens wél genoeg plaats op de camping waardoor men geen gangpaden moest uitwissen of mensen moeste ngaan kamperen op weg naar het festival. Dat zorgde voor een betere flow op de wegen die de verschillende delen met elkaar verbonden.
-eten & drinken-
© Dorien Goetschalckx
Als je niet kon vinden wat je zocht, dan zocht je zeker niet ver genoeg. De keuze aan eten was wederom erg groot. Aan de gewone standjes of aan de foodtrucks; zelfs op de camping kon je frieten en hamburgers krijgen. Het ontbijt dat je kreeg was royaal en best in orde. Er wordt zeker wel gedacht aan een ruim(er) aanbod aan alcoholische dranken. Voor frisdrank is het nog altijd wat minnetjes naar onze mening. Een hele dag cola drinken is geen goed idee. Wat meer opties a.u.b.! Maar we begrijpen dat dat niet evident is. Frisdranken of energy drinks van pakweg Schweppes en Nalu komen niet in die handige flesjes met het goede aantal cl waar de dop van afgedraaid kan worden. Blikjes zijn uiteraard uit den boze dus eigenlijk hebben we hier zelf het negatieve antwoord al gegeven... De foodtrucks zijn de laatste edities een zeer aangename toevoeging en ze staan ook ver genoeg verwijderd van het lawaai. Ze zijn te vinden in een intiem hoekje dat intussen ruim genoeg ingericht is om gezellig te tafelen. De stand van bv. Mora is geweldig. Voor 6 euro heb je een klein bakje met lekkere vleesjes (mini mix) en voor drie bonnetjes (= 9 euro) heb je een sharing box die meer dan het dubbele in je hand legt. De frieten daar zijn ook veel lekkerder en verkrijgbaar voor dezelfde prijs. Je kan er nog eens de saus zelf kiezen én er zoveel of zo weinig op doen als je zelf wenst. Barbecue vlees, betere pizza's, noem maar op. Dit mag echt wel zo blijven.
-prijzen-
Drie euro voor een consumptie is te veel, hoe je het ook draait of keert. Zeker bij warme temperaturen had men wel eens zin in een Aquarius. Het minste dat je kan doen is zorgen voor meer democratische prijzen zoals 2,5 euro. Zo'n festival maakt vermoedelijk behoorlijk wat winst. We moeten echter wel opmerken dat de foodtrucks best betaalbaar waren en je kon er voor ongeveer dezelfde prijs beter eten vinden. De prijs voor een combiticket is dan weer te begrijpen. Ga maar eens al deze bands apart bekijken. Akkoord, je kan er betere sets en een intiemere setting voor terug krijgen maar toch: het valt allemaal best wel mee.
© Robin Looy
Onvergelijkbaar. Voor de metalfan en de nieuwsgierige bezoeker: iedereen is het er over eens. De sfeer is top, en voor ons persoonlijk is dit type publiek de enige menigte waar we ons als een vis in het water bij voelen. Zo verdomd gemoedelijk, zo relaxed en van incidenten is er nauwelijks sprake. Uiteraard kom je situaties tegen waarbij iemand tegen je aan botst of je ongewenst bier over je heen krijgt maar het is telkens meteen opgelost met een simpele sorry. Zelfs met de fiets het festival bezoeken is een leuke belevenis. Hoe dichter je het festival nadert hoe meer je in de sfeer wordt gezogen. Langs de weg er naar toe staan her en der mensen in auto's, campers en tentjes buiten luchtgitaar te spelen. Het is een lang weekend waar de batterijen ondanks de vermoeidheid voor 110% worden opgeladen.
Maar er is ook een keerpunt aan het succes van dit uit de kluiten gewassen festival. De programmatie wordt breder en de organisatie experimenteert met succes. Het aantal nieuwsgierigen en mainstream bezoekers vergroot elk jaar. Dat merk je aan de sfeer tijdens optredens. Er staat erg veel volk en je raakt bij de laatste bands op de Main Stages amper door de menigte. En de menigte is buiten de grote hits opvallend tam. Qua keerzijde is het zeker geen doorslaggevende factor maar het valt jaar na jaar meer op. We gaan er niet moeilijker over doen, want de algemene sfeer heeft er natuurlijk helemaal niet onder te lijden.
Nog even dit, beste NMBS en Proximus: stylisten op een trein om de metalfan meer metalfan te maken is absurd en absoluut onnodig. Laat ons ons zelf maar zijn, zo hebben we dat het liefste. We zijn de laatsten om ons iets aan te trekken van wat er van ons gedacht wordt. Dit kan wel werken bij andere festivals waar trends een hogere doorslaggevende factor is maar laat dit maar achterwege volgend jaar.
De foto's bij deze verslagen zijn eigendom van Graspop Metal Meeting, genomen door de fotograaf die telkens vermeld wordt onder de foto.
Dag 0 bezochten we enkel de Marquee. Het geluid zat echter niet mee waardoor elk optreden voor een groot deel in het water viel.
© GMM
Op papier zeker geen slechte opener in de Marquee voor op donderdag maar al bij de eerste song wist je dat dit niet hun dagje zou worden. Je kon de instrumenten amper van elkaar onderscheiden en voor de leek kon je er echt niets uit halen. Dat lag niet aan de inzet en de energie van de heren op het podium maar aan het geluid dat vanaf daar vertrok tot achteraan in de tent. Het drukt de sfeer compleet naar beneden en mensen gingen dan ook vroegtijdig andere oorden opzoeken op de verkleinde festivalweide.
Setlist : Take Control // Destroy All Monsters // Hell Patrol // All for One // Hung, Drawn & Quartered // Top of the Mountain // Rock Until You Drop // Faster Than the Speed of Light // Wiped Out // Don't Need Your Money
Voor een voorzichtige start van een festival is deze naam opvallend groot en ondanks al de plichtplegingen die een eerste dag op de camping met zich mee brengt stond er toch al heel wat volk klaar in de tent. Voor een leek (enkel Last Drop Falls ken ik) was het heel erg moeilijk om aanknopingspunten te vinden voor de toekomst. Zo'n festival kan voor nieuwe zieltjes zorgen maar veel gaan ze er niet gewonnen hebben. Erg enthousiast kon je de performance niet noemen maar het was vooral het geluid dat het liet afweten waardoor bepaalde melodieën echt niet overkwamen, net als de zang die heen en weer ging. Een vroegtijdig vertrek was dan ook het gevolg.
Setlist : Closer to an Animal // Black Sheep // X Marks The Spot // The Day // I Have A Right // Tallulah // No Dream Can Heal A Broken Heart // Full Moon // Life
Weet je wat bizar is? Een nuchtere Phil Anselmo. En het is net dat dat we kregen. Maar de man was in opperbeste stemming en had er duidelijk zin in. De geluidsman vond het allemaal wat minder fijn waardoor we de opgewekte mood van Anselmo soms gewoon niet hoorden. Toen hij aan het publiek vroeg hoeveel mensen Pantera al hadden gezien, gingen er niet zo erg veel handen in de lucht. Bij de vraag wie ze nog nooit had gezien gingen er heel wat meer de lucht in. Phil zei dat we ons moesten amuseren omdat dit dan dé kans was om nummers van Pantera live te mogen meemaken. Naast het enthousiast gejuich van het publiek, gingen heel wat rillingen door mijn lijf. Zeker toen de overleden broers als reden werden aangehaald. Het publiek was over het algemeen erg rustig. Er werd wel wat gejuichd als Phil vroeg om lawaai te maken maar daar bleef het vaak bij. Je zag mensen elkaar gerust stellen dat het probleem bij het geluid lag, en niet hun gehoor. Het was maar vanaf This Love dat dat een beetje beterde. Dat veel mensen in de tent daar waren voor Walk te horen was ook erg duidelijk. Nadat dit nummer met zeer veel goesting werd mee gekweeld vertrok 25% van het publiek uit de tent. Na Fucking Hostile vertrok nog is 10%. Zeer jammer om te zien dat het enkel daarvoor was, want er zijn zoveel geweldige nummers die nog overbleven. Cowboys From Hell kregen we niet want ze eindigden met het magistrale A New Level. Zeer jammer van het geluid, want dit had een feestje kunnen zijn.
Setlist : Mouth For War // Becoming // Yesterday Don't Mean Shit // Use My Third Arm // I'm Broken // This Love // Walk // Fucking Hostile // Hellbound // Domination/Hollow // A New Level
Op vrijdag begon het échte festival met het bekritiseerde Within Temptation als hoofdact, hoewel dit in principe Slayer was met het (voorlopig, je weet hoe dat gaat) laatste concert van hen in de Benelux. De weergoden waren nog mild en we noteerden 20 graden die dag. Verder was het uitkijken naar het debuut op Graspop van Carpenter Brut.
© Tim Tronckoe
Deze sympathieke Amerikanen met Filipijnse achtergrond mochten de Main Stage 2 openen en moesten dat al rond de middag klaar spelen. De (familie-)band vloog er meteen in met Thrown To The Wolves, tot goedkeuren van een uitgedund publiek waarbij het nog vrij simpel was om helemaal vooraan te raken. Deze band speelt ook effectief als een troep jonge wolven en laten ook datzelfde horen op hun laatste twee albums waarmee ze blijven bewijzen dat het een band is die het echt wel goed meent. Voor zo'n met alle respect oude band is dat bewonderenswaardig. Geen bandwerk, maar blijven innoveren! Dat verklaart waarom er toch al een deftig publiek stond om hen welkom te heten. De band liet ook blijken dat ze het altijd een eer en een genoeg vinden om dit te mogen doen. Op het einde van de set kwamen twee nummers van de laatste plaat Humanicide voorbij en ook die deden het prima. Zanger Mark Osegueda klinkt nog altijd gewéldig en ook live bracht hij het er heel erg goed van af. Prima opener! Na het optreden hadden we een gesprek met gitarist Ted Aguilar dat we hier binnenkort online zetten.
Setlist : Thrown To The Wolves // Voracious Souls // Father Of Lies // The Dream Calls For Blood // The Pack // Humanicide
© Robin Looy
De artiest Glenn Hughes is een oude bekende, in die zin dat het vooral vroeger was dat zijn roem hoge toppen scheerde. Een man die al het een en het ander heeft meegemaakt en uitgestoken in zijn boeiende leven. Maar als je denkt dat al dat leven enige reflectie heeft op zijn vocale kunsten dan heb je het grondig mis. Wat zong hij die oude krakers toch geweldig goed live. Hij zat niet altijd bij Deep Purple en brengt dan ook nummers uit de periode dat hij er wel zat. De rest van de band volgde prima en je zag een band die met veel plezier op het podium stond. Hij had zichzelf in jonge versie achter hem gehangen en dat was een zeer leuk visueel contrast. Een zeer geslaagd optreden en voor veel mensen een feest van (opnieuw) herkennen!
Setlist : Stormbringer // Might Just Take Your Life // Sail Away // Mistreated // Smoke On The Water / Georgia On My Mind // Burn // Highway Star
© Elsie Roymans
Voor een potje straight forward thrash kan je altijd een beroep doen op het inmiddels bijna bejaarde Testament. Een nummer als Into The Pit gaat er gewoon altijd in. Ondanks de leeftijd kwijt Chuck Billy zich nog altijd zonder morren van zijn taak en zijn typische strot moest niet in kracht inboeten. Het publiek ging er vlotjes in mee en ook het weer zorgde er voor dat er al veel volk op de been was. Er werd geopend met twee recente nummers en verder was het zoals zo vaak op festivals de gewoonte blijft allemaal oud spul dat op het publiek werd afgevuurd. Dat publiek reageerde alles behalve afkeurend en zo was een (te) vroeg thrashfeestje reeds een feit.
Setlist : Brotherhood Of The Snake // The Pale King // More Than Meets The Eyes // Practice What You Preach // The New Order // Into The Pit // Electric Crown // Over The Wall // Disciples Of The Watch // The Formation Of Damnation
© Arne Desmedt
De vreemde eend in de bijt? Waarschijnlijk wel. Voor velen was het een bizarre naam om weinig aandacht aan te schenken. Voor mensen die toch de moeite doen om op voorhand een band te checken (bv: via onze first-timers previews) wachtte toch minstens een verrassing. Beats? Synthwave? Huh? Feit is dat dit natuurlijk moeilijk onder metal kan worden geplaatst maar er is toch iets dat hen hier deed passen: pure fun! Bij de eerste nummers was er nog een tweestrijd tussen kenners en niet-kenners maar naarmate dit optreden evolueerde werden ook de niet-kenners, kenners. Temeer omdat de muziek zeer aanstekelijk en ogenschijnlijk simpel is. Dat is het in ieder geval niét, maar live hoor je nu eenmaal minder lagen. Bij de laatste twee nummers bewoog iedereen op één of andere manier, plus de obligatoire overdreven feestende mensen. Op de drie aparte schermen achter de band werden video's ongelukkig in drie gedeeld, maar dat mocht de pret ook niet bederven. We konden werkelijk genieten van een mix van sex, jaren '80 aerobics en pure horror. Geniaal, en de eerste band die me echt doet dansen sinds Daft Punk. Hoedje af!
Setlist : Leather Teeth // Roller Mobster // Beware The Beast // Turbo Killer // Cheerleader Effect // Meet Matt Stryker // Monday Hunt // Inferno Galore // Sexkiller On The Loose // Disco Zombi Italia // Hairspray Hurricane // 5 118 574 // Le Perv
© Rudy Dedoncker
Een band die afscheid neemt van touren is een constante factor intussen. Alle grootheden worden oud of zijn oud, en niet elke band kan maar blijven gaan. We zijn er intussen al heel wat kwijt gespeeld. Voor deze Amerikanen hoefde het echter niet heel erg leek ons. Southern Rock zou het nochtans zeker niet slecht mogen doen op de Main Stage. Vermoeidheid zal zijn parten wel wat gespeeld hebben op het warmste moment van de dag, maar het was duidelijk dat iedereen leek te wachten op de laatste twee nummers van de set. Zeer begrijpelijk, maar jammer voor zo'n band met zo'n catalogus.
Setlist : Workin' For MCA // Skynyrd Nation // What's Your Name // That Smell // Gimme Back My Bullets // I Know a Little // The Needle and the Spoon // Saturday Night Special // Simple Man // Gimme Three Steps // Call Me The Breeze // Sweet Home Alabama // Free Bird
© Stijn Verbruggen
Een brok energie, iets anders zijn we niet gewoon van Jason Butler. Niet als frontman van Letlive, en al zeker niet als zanger in Fever 333. Hij betradt het podium met een zwarte zak over het hoofd, en net als de andere bandleden droeg hij een kogelvrije vest. Tussen de energieke nummers door bracht de band verschillende politiek getinte boodschappen om onder andere vrouwen en personen met een donkere huidskleur in de alternatieve muziekwereld te appreciëren. Jason Butler brak het podium niet af zoals vijf jaar voorheen, maar hij had wel het hele publiek in zijn hand. Het werd zelfs zo gek dat de zanger plots op de bovenste verdieping van de Barrel stond, het schuurtje dat als bar dient rechtover het Jupiler podium. Zeg maar 'een Kissje doen'. Het publiek werd bij dit alles uitvoerig betrokken en het geluid galmde mooi over de oversteekplaats tussen Marquee en Metal Dome. Een geweldig optreden en alweer een prima zet van de planners bij de organisatie!
Setlist : Burn It // We're Coming In // Made An America // One Of Us // Impro // Out Of Control // The Innocent // Only One // Hunting Season
© Tim Tronckoe
Er werd waarschijnlijk her en der even diep gezucht toen bekend werd dat het hoogste schavot op Main Stage 1 naar het Nederlandse Within Temptation ging. Een gothic-achtige death metal band die ooit nog op een van de eerste edities van Graspop hoog werd geprezen door de vele affiches met reclame voor hun eerste worp Enter. Daar hoorde je de grunts nog op, zij het ietwat minder heftig dan grunts in die tijd hoorden te zijn. De zangeres was na Liv Kristine bij Theatre Of Tragedy vrij nieuw in de scene. Engelachtige zang gepaard met grunts was definitief uit de startblokken gevlogen en vele bands volgden. De Nederlanders hebben hun koers snel naar een zeer gematigd en melodieus pad veranderd. Twee jaar nadat de plaat Mother Earth uit kwam werd de single Ice Queen plots een gigantische hit in de lage landen. Ze stonden op de kaart. Ze speelden op Graspop in 1997 (of '98, dat kan ook) de marquee plat. Toen ze op de Main Stage een plaats kregen waren ze al een flink eind verwijderd van de songs die hen groot maakten bij het grote publiek. En ze zijn steeds meer mainstream geworden, in die mate dat het echt niet meer cool was om er naar te luisteren. Maar kijk, ze kregen nu de grootste plaats op de affiche op vrijdag, tot spijt voor hij of zij die het benijd. En hoe deden ze het? Eigenlijk heel erg goed. De weide bewees dat er wel degelijk een groot publiek is voor zo'n act. Er werd uiteraard, zoals altijd, vooral mee gekweeld met de hit Mother Earth op het einde. Er was ook een primeur met de live versie van nieuwe song Mad World. Het begon toen het licht was maar bij het inzetten van de duisternis kwam de show pas echt tot haar recht. De band weet intussen hoe ze een visueel spektakel kunnen brengen. Een zeer zalvend concert, zeker na Mysticum in de Metal Dome. Dit is iets wat de overgrote meerderheid in de uit de kluiten gewassen VIP tent wel kon appreciëren en dus alweer een geslaagde zet van de organisatie.
Setlist : Raise Your Banner // The Reckoning // In The Middle Of The Night // Stand My Ground // The Heart Of Everything // Angels // Paradise // In Vain // Faster // Ice Queen // Supernova // Mad World // Our Solemn Hour // Covered By Roses // What Have You Done // Mother Earth
© Robin Looy
Vlak voor het concert van Within Temptation bezochten we dat van Mysticum in de Metal Dome. Onbekend terrein, en naar het schijnt zou het hier gaan om een soort black metal versie van Ministry. Dan weet je ongeveer wel wat je kunt verwachten: luid, luider, luidst. En heftig, heftiger, heftigst. Zo was het ook. Ze hadden een geweldig podium gecreëerd waarbij de muzikanten op afzonderlijke torens met beeldschermen aan de voorkant stonden. Met de afzonderlijke schermen achteraan zorgde dat voor een visueel vermoeiend geheel. Het was even pijnlijk om te bekijken als om aan te horen. De goede pijn, wel te verstaan. Behalve dan de manier waarop een song startte. Toen ze het tweede nummer starten ging net als Ministry dat ook doet even het licht uit om plots vanuit het niets de hele boel opnieuw te starten met overdonderend geluid. Je zag mensen naar hun oren grijpen, omdraaien, wegwandelen. Het was waarlijk een shock effect als je het niet gewoon bent. Zo denderde het hele concert met een prima geluid (zoals vaak in de Metal Dome => de beste tent op GMM) door tot je helemaal murw geslagen was. Fantastische ervaring, maar je moet er voor zijn én je moet het kunnen verdragen. Dit is met voorsprong het meest extreme optreden dat ik sinds Graspop '96 heb mogen aanschouwen. Fantastisch!
Setlist : onbekend
© Rudy Dedoncker
Ah, Slayer, een band wiens naam voor eeuwig zal blijven klinken op campings en overal waar metalfans samen komen en de muziek niet op staat. Slayer, de oppermachtige thrash band met enkele iconische songs. Slayer, een groep die er helaas mee op houdt maar dit wel op een hoogtepunt doet. Ze hebben zelden zo strak geklonken als live op Graspop dit jaar. Waar een optreden van deze helden soms wat statisch is kwam dit deze keer toch beter over. Niet omdat ze plots erg actief het podium zouden gaan rond huppelen. Neen, er is iets in de manier van spelen en de audiovisuele razernij die hier anders was dan anders. Ze stonden er, wilden er zelf nog één van de laatste keren van geniéten en dat déden ze zichtbaar.
Setlist : Repentless // Evil Has No Boundaries // World Painted Blood // Postmortem // Hate Worldwide // War Ensemble // Gemini // Disciple // Mandatory Suicide // Chemical Warfare // Payback // Temptation // Seasons In The Abyss // Hell Awaits // South Of Heaven // Raining Blood // Black Magic // Dead Skin Mask // Angel Of Death
De temperaturen stegen enkele graden terwijl de weide voller en voller liep. Slipknot was de hoofdact en dat merkte je wel tegen de avond. Er was tot ver achter de PA geen doorkomen meer aan. Verder keken we uit naar het eerste optreden van Borknagar, State Champs en King Diamond.
© Tim Tronckoe
Als je de bandnaam hoort weet je al meteen wat je tussen de kiezen zult krijgen: humor of theater en in dit geval een leuke combinatie van de twee. Net zoals Alestorm weet Gloryhammer hoe ze een publiek met veel zin voor zelfspot kunnen entertainen. Met erg veel plezier werd de show gestolen door de randanimatie met een orc, een tovenaar en meer van dat soort leuks. De songs vloeiden moeiteloos in elkaar en het publiek smulde. De vraag is in hoeverre je twee keer van dergelijke show kunt genieten maar voor een eerste ervaring is dit alvast zeer geslaagd. Er werd afgesloten met het gekke The Unicorn Invasion Of Dundee en een kroning met bijhorende ad fundum. En dat was dat: een potje theatrale komedie onder de brandende zon en de dag was bij deze meteen leuk ingezet.
Setlist : The Siege Of Dunkeld // Gloryhammer // Angus McFife // The Hollywood Hootsman // Hootsforce // Masters Of The Galaxy // Universe On Fire // The Unicorn Invasion Of Dundee
© Elsie Roymans
Een einde is altijd een nieuwe start, daar weet het Zwitserse Cellar Darling alles van. Sinds ze gesplit zijn van moederband Euleveitie timmert deze band aan nieuwe weg. Waar de eerste plaat nog vrij duidelijke structuren had en duidelijk bedoeld was om snel zieltjes te winnen, werd er met The Spell volop geëxperimenteerd en dat was een groot succes. Ze openden de marquee die al aardig gevuld was voor zo'n vroeg optreden. Het geluid zat bij de start van dag 2 duidelijk beter dan de dag er voor. Een gezapig concertje op een rustig tempo met krakers als Black Moon, het geweldige Death en een magistrale uitvoering van The Spell, waarbij ze na afloop een guitig glimlachje schonk aan het publiek. Van opzwepende live ervaringen was hier geen sprake. Integendeel, maar de vele aanwezigen werd met deze prachtige tonen wakker. Er zijn erger dingen dan 's morgens de ietwat verlegen Anna Murphy haar lieflijke stem te horen.
Setlist : Black Moon // Hullaballoo // Death // The Spell // Insomnia // Freeze // Avalanche
© Tim Tronckoe
Het Zweedse Hammerfall is intussen al bijna een oude band geworden. Ze hebben in de jaren '90 de power metal opnieuw onder de aandacht gebracht met enkele schitterende albums (Glory To The Brave en Legacy Of Kings) die ongenadig catchy waren en extra gezegend werden met fantastische vocalen. En net in die fantastische vocalen schuilt het addertje der tijd. Het is niet meer zo geweldig als vroeger. Toch lijken ze met hun laatste plaat toch weer te overtuigen en een tour is het logische gevolg. Het moet gezegd zijn, Hammerfall heeft dat live op Graspop erg goed gedaan. Het was ook al even geleden en het publiek had er duidelijk mee zin in. Een song als Let The Hammer Fall heeft nog niéts aan kracht moeten inboeten. We herinneren ons één van hun eerste optredens in België waar ze door een gebrek aan songs dit specifieke nummer 2x hebben gespeeld. Nu is er veel meer backlog om uit te putten maar het mag niet ontbreken. Er werd afgesloten met het knallende Hearts On Fire.
Setlist : Legion // Any Means Necessary // Renegade // Sweden Rock // Hector's Hymn // Last Man Standing // Let The Hammer Fall // Hammer High // Hearts On Fire
© Rudy Dedoncker
Een band waar velen vol verwachting klaar voor stonden aan Mainstage 1, maar die zo goed als iedereen op zijn honger liet zitten. Na het nummer I Hate Everything About You in 2005 sloeg de band er niet meer in een monsterhit te scoren in België en ook het optreden was maar flauwtjes. Zanger Matt Walst was amper te horen en zag er trouwens nog exact hetzelfde uit als toen hij zijn debuut maakte in de band zes jaar geleden. Voor enkele bezoekers een nostalgische terugblik naar hun emojaren, maar meer was het helaas niet.
Setlist: The Mountain // I Hate Everything ABout You // Pain // Never Too Late // Animal I Have Become // Riot // Home // Painkiller
© Faye Wolfs
State Champs bracht dan weer het zonnetje naar boven op de Jupiler Stage met vrolijke poppunk! Hun energie was zo aanstekelijk dat zelfs de security voor het podium meedanste. Ze hadden er dan ook ruim de tijd voor, aangezien er opvallend minder crowdsurfers waren dan tijdens de zaalshows van State Champs. Maar desalnitemin stond het hele platform voor het podium te springen en kon je enkel lachende gezichten spotten. De band was bovendien muzikaal ook zeer sterk en gaf het beste van zichzelf. State Champs was de perfecte zomer kick-off met bijhorende palmboomhemdjes en stoere zonnebrillen.
Setlist : Criminal // Secrets // Losing Myself // Lightning // Slow Burn // Remedy // Frozen // Elevated // All You Are Is History // Dead And Gone
© Dorien Goetschalckx
Het Amerikaanse Halestorm stond voor de tweede keer op de affiche en mochten nu ook wat later spelen. De band bestaat al ongelooflijk lang en is waarschijnlijk één van de meest tourende bands ter wéreld, maar hier in België hebben ze toch nog een weg af te leggen. Ze mochten nu wat later spelen en sinds hun optreden in 2016 kunnen we wel spreken van een lichte metamorphose. Zangeres/gitariste Lzzy Hale is sindsdien érg actief voor de rechten van vrouwen en holebi's en staat om de haverklap met nieuws te zwaaien op allerlei sociale media. Ze heeft haar ook een nieuwe look aangemeten die beter bast bij het laatste album Vicious, waar ze zich van haar meer sexy kant laat zien. Live weten ze dus héél goed hoe ze het moeten klaarspelen zonder dat het als bandwerk overkomt. Lzzy neemt meer en meer het voortouw als frontvrouw en krijgt nu ook meer ruimte dan voorheen om te schitteren. Drummer en broer Arejay is een showman die graag in de belangstelling staat en de twee overige bandleden zijn oerdegelijke rockers die zich wat meer op de achtergrond laten terug zakken. Er stonden al meer fans klaar dan in 2016 en de band gaf meteen goed gas met het prachtige Killing Ourselves To Live. De menigte was zeker benieuwd hoe ze het half-erotische nummer Do Not Disturb zouden brengen, een nummer dat gebaseerd is op waargebeurde feiten met de frontvrouw in een hoofdrol. Oude songs als Love Bites en I Miss The Misery bewijzen dat ze al enkele albums hebben die de tand des tijds moeiteloos zal gaan doorstaan. We verwachten ze de komende jaren nog vaker te zien op meerdere affiches!
--Setlist : Killing Ourselves To Live // Love Bites (So Do I) // Do Not Disturb // Familiar Taste Of Poison // Chemicals // Freak Like Me // Uncomfortable // I Miss The Misery
© Stijn Verbruggen
Eindelijk, de eerste keer dat deze geweldige band op het podium staat op Graspop. Eerder werden ze al geprogrammeerd met collega-band Arcturus maar ze moesten zelf verstek geven die dag. Na uistekende albums als Urd en Winter Thrice was het reikhalzend uitkijken naar de manier waarop ze dit alles live zouden gaan brengen. Jammer genoeg heeft Vintersorg de band verlaten en van Garm was er ook geen spoor uiteraard. Dat werd opgevangen door fulltime bizarre mens ICS Vortex wiens stemgeluid op plaat ongelooflijk krachtig en speciaal is. Luister maar eens naar Arcturian van Arcturus en dan weet je wat we bedoelen. Helaas overtuigde Borknagar live voor geen meter. Het werd zelfs zo erg dat ik heb beslist om tijdens mijn favoriete nummer Winter Thrice de Marquee te verlaten. Het geluid as abominabel en zelfs als je alle nummers van binnen en van buiten kende was het moeilijk te vatten welke song ze aan het spelen waren. Door de overlapping met Behemoth was de tent ook niet erg gevuld en tijdens het optreden vertrokken meer en meer mensen richting Main Stage. Zeer jammer dit, maar we geven ze graag een échte kans in een clubshow!
etlist : o.a. The Rhymes Of The Mountain // Universal // Winter Thrice
© Rudy Dedoncker
Nog zo'n sociale mediaheld : Nergal. Wat heeft deze band toch een plotse grote groei gekend. Met het album The Satanist was de échte doorbraak een feit en hun live shows omtrent deze plaat zijn intussen haast legendarisch. Een machine, maar niet in de negatieve zin van het woord. Deze heren weten waar ze van komen en hoe ze hebben moeten ploeteren. Er was altijd veel respect voor de band en zeker voor hun live optredens. En toch hebben ze nu een succesformule gevonden die écht en puur overkomt. In een haast overdreven choreografie komt dit zelfs tijdens het daglicht volledig tot haar recht. Het enthousiasme spat er niet zichtbaar van af maar je hoort het wél. De laatste plaat I Loved You At Your Darkest kon niet even hard overtuigen als The Satanist maar live konden we vast stellen dat Sabbath Mater en Wolves Of Siberia weer keihard raak treffen. Met een geweldig geluid en ditto aankleding van het ganse gebeuren bewezen de Polen dat ze on top of their game zijn. Nergal wist ook te zeggen dat ze een speciale band hebben met dit land en dat ze hier veel ruimte kregen om te groeien. Dat ze iets willen terug doen was duidelijk in de ganse beleving van de set.
Setlist : Wolves Ov Siberia // Daimonos // Ora Pro Nobis Lucifer // Bartzabel // Ov Fire And The Void // Conquer All // Sabbath Mater // Blow Your Trumpets Gabriel // Chant For Eschaton 2000
© Arne Desmedt
Anderhalf jaar hadden ze niet opgetreden. En net Graspop kozen ze uit om hun comeback in gang te steken. Dit viel enorm in de smaak, want je moest aanschuiven om binnen in de Metal Dome te geraken. Twee maand voordien kwam de band met een nieuw album op de proppen en hier werden gretig nummers van gespeeld. De Zweedse band trad op met een indrukwekkend decor dat leek op een kerk, in een metaljasje. De tourpauze had hun precies deugd gedaan, want Grand Magus klonk strakker en harder dan ooit.
Setlist : I, The Jury // Sword Of The Ocean // Dawn Of Fire // Steel Versus Steel // Iron Will // Like the Oar Strikes the Water // Hammer of the North
© Rudy Dedoncker
Als er een band is die Graspop telkens opnieuw met open armen ontvangt, is het wel Trivium. Ook tijdens deze editie vulden ze de weide, die gretig mee luchtgitaar speelde op de aanstekelijke riffs. De nadruk lag overduidelijk op het laatste album The Sin and the Sentence, iets dat we zelden zien op festivals. Meestal gaat dat toch over jezelf als band etaleren en de fans plezieren met een best off. Maar niet Trivium, dat voor de zesde keer de weide mocht verblijden met hun oprecht enthousiasme. Het publiek was minstens even enthousiast want hallo: als je vooraan niet aan het opletten was had je zo een mens in je nek. Deze band weet altijd te overtuigen en blijft standvastig binnen deze scene!
Setlist : The Sin And The Sentence // Beyond Oblivion // Like Light To The Flies // Sever The Hand // Until The World Goes Cold // The Heart From Your Hate // Strife // In Waves
© Stijn Verbruggen
Disturbed was voor velen zowel een hoogtepunt op zaterdag, als een moment van tot rust komen. In de gloed van de ondergaande zon windde zanger David Draiman de hele weide rond zijn vinger. Zijn tonen galmden krachtig over de weide en waren tot ver achtergaan haarscherp te horen. Zowel de pittige, als de meer emotionele nummers vielen in de smaak bij het publiek. Al ontbrak het nummer Land Of Confusion wel in de setlist. Het zeer ingetogen maar krachtige The Sound Of Silence kreeg op een bepaald moment de ganse weide stil. Prachtig!
Setlist : Are You Ready // Prayer // The Vengeful One // Stupify // Ten Thousand Fists // The Game // No More // A Reason To Fight // Hold On To Memories // Indestructible // Inside The Fire // The Sound Of Silence // The Light // Stricken // Down With The Sickness
De legendarische frontman van Mercyful Fate is intussen al veel bekender met zijn solo project. Een man die intussen flink op leeftijd is maar van optreden een kunst heeft gemaakt. Hij kan eigenlijk enkel headlinen met de show die hij mee brengt en dat is niet meer dan terecht ook. Wat heeft die man toch nog een strot zeg? Alles klonk super, al krijgt hij wel nu en dan hulp van zijn vrouw. Maar dat deert écht helemaal niet. De ganse show is het een komen en gaan van theatrale ingevingen die velen intussen misschien wel kennen maar toch nog altijd even hard kunnen appreciëren. Het geluid was af, de stage was af en het publiek genoot met volle teugen. Met Masquerade Of Madness kregen we zelfs een nummer van het nieuwe album dat gepland staat. We waren flink onder de indruk dat deze meneer nog steeds zoveel creativiteit en kunst in zich heeft zitten én dat live allemaal met verblindende perfectie kan brengen. Wow!
Setlist : The Candle // Voodoo // Arrival // A Mansion In Darkness // Behind These Walls // Halloween // Masquerade Of Madness // Welcome Home // The Invisible Guests // Sleepless Nights // The Lake // Burn // Black Horsemen
© Rudy Dedoncker
Tijdens Lamb Of God werden de beentjes al gretig gestretched in de veelvoudige moshpits ter afwachting van Slipknot. Slipknot is al jaren een vaste waarde op Graspop, maar deze keer werd het geduld van de fans toch getest. Vier jaar duurde het voor de band terug de Mainstage betrad, deels door dat enkele Slitknot-leden de laatste jaren tourden met Stone Sour. Maar hun comeback maakte de jaren wachten ruimschoots goed. Beide weides waren tot achteraan gevuld met genietende gezichten en ontelbare circlepits. Het negental gaf duidelijk het beste van zichzelf en aan show of spektakel ontbrak het duidelijk niet. Speciaal voor deze tour had de band ook nieuwe pakken en maskers aangetrokken, waarbij die van Corey toch het walgelijkst van allemaal was. De set die ze speelden was loeihard en ze genoten duidelijk om terug te zijn.
Setlist : People = Shit // (sic) // Get This // Unsainted // Disasterpieces // Before I Forget // The Heretic Anthem // Psychosocial // The Devil In I // Prosthetics // Vermilion // Custer // Sulfur // All Out Life // Duality // Spit It Out // Surfacing
Op zondag kregen we de start van de hittegolf die we intussen achter de rug hebben. Temperaturen op de weide bereikten moeiteloos de 30 graden. Er was opvallend veel volk op de been voor het afscheidsconcert van Kiss en verder was het een rustige familiedag met andere oudere bands zoals Whitesnake en Def Leppard.
© Tim Tronckoe
Kort voor het festival kondigde gitariste Merel Bechtold aan dat dit haar laatste optreden met Delain zou worden. Ze heeft immers heel wat projecten lopen en niet in het minst met haar eigen band Purest Of Pain. Een jonge vrouw met een instagram-account die heel wat fans heeft vergaard de laatste jaren dus aan populariteit heeft gewonnen. Net als vorig keer (2016?) stonden ze op Main Stage 2 vroeg hun ding te doen. Even energiek als toen en minstens even goed. Je kon uiteraard nog dicht bij het podium komen en dan merk je dat de bandleden er zin in hadden. Met veel energie werden krakers als Suckerpunch en We Are The Others gebracht waarbij ze de hitte negeerden en met veel beweging het publiek entertainden.
Setlist : Hands Of Gold // Suckerpunch // The Glory And The Scum // Masters Of Destiny // Pristine // Mother Machine // Don't Let Go // We Are The Others
© Rudy Dedoncker
De Franse band is altijd een leuke toevoeging aan de line-up en deze keer traden ze behoorlijk vroeg aan. Midden in de loden hitte gaven ze flink gas en het publiek was al behoorlijk aangegroeid. De zanger wist te vertellen dat het geen sinecure was om in deze omstandigheden een concert te geven maar wist ook te zeggen dat hij niet veel keuze had. En zo denderde hun geweldig aanstekelijke metal verder. Gezegend met een prima geluid en ditto setlist wisten ze het publiek al snel voor zich te winnen. Door andere verplichtingen die een verslaggeving van een festival met zich mee brengt hebben we dit helaas niet helemaal kunnen meemaken.
Setlist : Oroborus // Backbone // Stranded // Flying Whales // Love // The Cell // Silvera // L'enfant Sauvage // Vacuity
© Stijn Verbruggen
De oude mannen van Whitesnake staan dit jaar verrassend vroeg op de affiche. Iets dat hen weinig deert want ze zetten een normale, goede show neer. De zanger is niet meer zo top als voorheen, maar het publiek zingt toch gezellig mee met krakers als Love Ain't No Stranger, Here I Go Again en Is This Love. Altijd grappig om te zien hoe Coverdale de microfoon van zich weg jaagt hoe langer de noten duren. Hij trekt er ook altijd een ietwat vreemde smoel bij. Op de grote schermen is dat zeker duidelijk. Maar dat heeft te maken met het feit dat je anders rare dingen gaat horen, dus het is een goede techniek. Door de hitte recht in de namiddag is het publiek tam (iets dat we eigenlijk bij zowat elk optreden kunnen opmerken) maar de muziek leent zich ideaal om languit in het gras te gaan zitten of liggen.
Setlist : Bad Boys // Slide It In // Love Ain't No Stranger // Hey You // Slow an' Easy // Trouble Is Your Middle Name // Shut Up & Kiss Me // Is This Love // Give Me All Your Love // Here I Go Again // Still Of The Night
© Faye Wolfs
De vele Terrorkledij op de weide verklapte al dat de band misschien zou spelen die dag. Ze slaagden erin de weide wakker te houden in de zware hitte. De oldschool hardcore band bracht een strakke show op de Jupilerstage waar de energie van af spatte.
Setlist : Lowest Of The Low // Spit My Rage // This World Never Wanted Me // One With The Underdogs // Keepers Of The Faith // Always The Hard Way // Stick Tight // Overcome
© Elsie Roymans
Schande! Een legendarische band als Possessed treedt op en de marquee is maar voor wat, 15% gevuld bij de start? Veel heeft te maken met het feit dat Rob Zombie ook bezig is op Main Stage 2, maar hey, seriously? Dé band die Death Metal op de kaart heeft gezet met de legendarische plaat Seven Churches? Toen we een interview met de uitermate vriendelijke frontman in de rolstoel hadden zeiden we nog hoe hard we uitkeken naar het concert. Blijkbaar deelden weinig mensen onze mening. Zo zie je maar dat het publiek op Graspop veeleer mainstream is, iets dat natuurlijk op zich niet heel erg abnormaal is. Maar het is tekenend. Possessed zet nochtans één van de beste optredens neer die we hebben mogen aanschouwen. Retestrak en zonder de typische zinnetjes die een frontman gebruikt. Geen "are you ready Graspop?" of "How are you feeling today" maar leuke oneliners van Jeff die ook in die rolstoel meer charisma heeft dan eender wie dit weekend. De songs vliegen er op een zeer hoog tempo door en de solo's vliegen je om de oren. Dit was om duimen en vingers bij af te likken, om dan terug in Satan's hol te steken. Feest!
Setlist : No More Room In Hell // Pentagram // Tribulation // Demon // Evil Warriors // The Heretic // Abandoned // The Eyes Of Horror // Storm In My Mind // Graven // The Exorcist
® Tim Tronckoe
Met weeraleens een indrukwekkend decor, deze keer in thema van The Great War, betrad de Zweedse band met een grote lach op het gezicht het podium. Een indrukwekkend koor in officieren uniform vergezelde de band, een extraatje die enkel was weggelegd voor maar een handvol optredens tijdens de tour. Het was duidelijk dat de Zweden blij waren terug op vertrouwde Belgische grond te staan. Zo vertelde zanger Joakim Brodén over de eerste keer dat de band op Graspop speelde in 2007. Ze speelden in de Marquee toen het plots hard begon te regenen, waardoor ze opeens voor een heel groot publiek speelde die hun voorheen niet kende. "Dat was het begin van ons liefdesverhaal", zoals Brodén zei.
Ze speelden onder andere het nummer 40:1, een nummer dat ze tijdens de zes voorgaande edities nog niet gespeeld hadden. Alle nummers werden deskundig aan elkaar geregen en bijgestaan door vlammen en ontploffingen. Voor sommigen was Sabaton de perfecte afsluiter van het festival, want na het optreden liep de weide aanzienlijk leeg.
Setlist : Ghost Division // Winged Hussars // Resist And Bite // Fields Of Verdun // The Price Of A Mile // Shiroyama // Bismarck // The Lion From The North // Carolus Rex // Night Witches // The Lost Battalion // 40:1 // Far From The Fame // The Last Stand // Primo Victoria // Swedish Pagans // To Hell And Back
© Elsie Roymans
Met Cradle Of Filth kan het twee kanten uit: barslecht of érg goed. Gelukkig voor de Marquee was het deze keer erg goed. De band rond frontman Dani Filth zit al een hele tijd vrij stabiel in het zadel en er is geen groot verloop van bandleden. Dat is te horen op Hammer Of The Witches en Cryptoriana. Twee albums waarmee ze zichzelf terug op de kaart hebben gezet en de pracht van weleer terug brachten na een creatief dipje. En live klonk het geweldig sterk. Dani was heel erg goed bij stem en liet de hogere schreeuwen veelvuldig los op het arme publiek. Je kon dat soms tot diep in je lichaam voelen aankomen. De set bestond uit een gevarieerd aanbod dat toch vooral van de oude periode stamt. Enkel het recente Heartbreak And Seance komt van de huidge periode. Een prima setkeuze overigens, al hadden ze wel wat meer tijd mogen krijgen voor een band met zo'n oeuvre.
Setlist : Thirteen Autums and a Widow // Cruelty Brought Thee Orchids // Malice Through The Looking Glass // Heartbreak And Seance // Nymphetamine (fix) // Her Ghost In The Fog // From The Cradle To Enslave
© Faye Wolfs
Tijdens het afscheidsconcert van Kiss stond Carcass geprogrammeerd in der Marquee. Netjes middenin de set van de headliner en ongeveer even lang als alle stille momenten en solo's van de Amerikanen bij elkaar. De Marquee was door deze programmatie maar half gevuld. Iets dat op zich wel deugd deed omdat het dan toch iets frisser was. Carcass speelde superstrak en het typisch wapperende haar van de zanger was weer aanwezig. Geen gezever met het publiek maar lekker rammen en beuken. Het geluid was alweer geweldig en alles zat prima in de mix. We zijn toch benieuwd wat er allemaal staat te gebeuren als deze vaste oudere waarden er niet meer gaan zijn. Met dit type band mag je altijd gerust zijn: het knalt.
Setlist : 136L Grade Surgical Steel // Buried Dreams // Exhume To Consume // Reek of Putrefaction // Incarnated Solvent Abuse // Unfit For Human Consumption // Cadaver Pouch Conveyor System // Captive Bolt Pistol // Genital Grinder // This Mortal Coil // Death Certificate // Black Star // Keep On Rotting In The Free World // Corporal Jigsore Quandary // Heartwork // Carneous Cacoffiny
© Stijn Verbruggen
Het laatste optreden van het festival, dat is altijd een emotioneel moment. Je ziet aanzienlijk meer knuffels gegeven worden en pintjes uitgedeeld worden, wachtende op de afsluiter Kiss. En deze oude rockers weten zeker en vast hoe ze show moeten verkopen. De show werd gevuld met hits, afgewisseld met minutenlange en vaak indrukwekkende gitaar- en drumsolo's. Kiss zijn meesters in het rekken van hun eigen nummers tot vervelens toe.
Nu, we moeten ze wel wat krediet geven. Want om op 67-jarige leeftijd nog over het publiek te vliegen aan een kabelbaan om een gitaarsolo te spelen voor de neus van de bezoekers op het skydeck, is niet voor iedereen weggelegd. Ook op dit platform speelde Paul Stanley I was Made For Loving You, waar de weide al de hele avond op aan het wachten was. Ook drummer Eric Singer schoot enkele meters de lucht in voor een zoveelste drumsolo.
Maar waar er aan vuurwerk en ballonnen genoeg was, ontbrak het aan spontaniteit. Kiss bracht duidelijk dezelfde show als ze al decennia lang verkopen. Ook de onnatuurlijk lange tong van zanger Gene Simmons met bloed dat uit de mond gutst, was eigenlijk al lang achterhaald, maar het hoort er uiteraard telkens weer bij. De fans verwachten het.
De set werd geëindigd met Rock And Roll All Nite en het bijhorende vuurwerk dat Graspop altijd in stijl doet afsluiten. Dit was het afscheid, tijd nu voor de nieuwe generatie om de fakkel over te nemen.
Setlist : Detroit Rock CIty // Shout It Out Loud // Deuce // Say Yeah // I Love It Loud // Heaven's On Fire // War Machine // LIck It Up // Calling Dr Love // 100 000 Years // Cold Gin // God Of Thunder // Psycho CIrcus // Let Me Go, Rock N' Roll // Love Gun // I Was Made For Loving You // Black DIamond // Beth // Crazy Crazy Nights // Rock And Roll All Nite
Op vlak van organisatie is GMM op zeer grote hoogte aan het opereren. We bezoeken dit festival al sinds het prille begin in 1996 en we hebben het énorm zien groeien. Het terrein dat ze nu hebben is perfect maar loopt tegen haar limieten aan, hoewel dat dit jaar toch niet echt opmerkbaar veel last heeft veroorzaakt. Een verhuis valt niet uit te sluiten maar zoals gezegd zou het écht in Dessel blijven. De manier waarop alles is gestructureerd en geplaatst behoeft geen enkele aanpassing meer. We bezochten al veel festivals van dit kaliber en vonden nergens een beter geheel. De affiche was gevarieerder dan ooit en de programmatie liep nergens in het honderd. Het enige minpuntje was het geluid uit de Marquee bij veel bands. Niemand liet het echter écht aan zijn hart komen en de sfeer was uitgelaten op een zalige, relaxte manier.
De volgende editie van Graspop Metal Meeting zal doorgaan van donderdag 18 juni tot en met zondag 21 juni. Het is de 25ste editie dus daar hoort hopelijk iets speciaals bij! We geven geen suggesties omdat we er alle vertrouwen in hebben dat er achter de schermen al hard wordt gewerkt aan mooie ideeën.
Filip Vanhoof / Nikki Lucy
