Possessed - Revelations Of Oblivion (Nuclear Blast)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Filip Vanhoof    17 mei 2019

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Oude glorie komt te pas en te onpas uit de grond gekropen om te schitteren als weleer. Velen slagen daar gedeeltelijk of helemaal niet in, en zorgen vaak voor een zeer middelmatige plaat die voor fans niets meer of minder zijn dan een extraatje bij de collectie. Op 10 mei was het de beurt aan Possessed. Dit is niet zomaar oude glorie, dit is een absolute pionier in de wereld van Thrash/Death. Wie kent hun logo niét? Wie heeft er nog nooit van Seven Churches gehoord? Steek uw hand op, en schaam u.


Oef, ik ben niet alleen. Tot mijn eigen schaamte moet ik bekennen dat mijn eerste kennismaking met de band wiens logo ik al 1000 keer heb gezien pas plaats vond toen ze live op Metal Méan optraden. Daar straalde zoveel energie en lust van uit dat wanneer dit album uitkwam ik er meteen zin in kreeg om het te ontdekken. Ik ben dus één van die mensen die eerst de nieuwe, en dan de cult-plaat heb beluisterd. Daar moet je dan een 40-jarige metalfan voor zijn die al sinds 1994 met dat vak bezig is. Mijn excuses daarvoor.

 


iconisch ! 

 

Het is dus uit dat perspectief dat ik naar het nieuwe album Revelations Of Oblivion heb geluisterd. Het eerste dat me opviel is dat dit heel mooi de intensiteit van het live optreden capteerde, hoewel het een studio album is. Na het beluisteren van Seven Churches hoor ik dezelfde intensiteit maal anderhalf. Ze hebben wat in kracht ingeboet maar de huidige band is uiteraard de oude niet. Buiten zanger Jeff Becerra is er geen enkel lid meer hetzelfde. De toevoeging van gitaristen Claudeous Creamer (machtige naam, Dragonlord, Serpent, Girth) en Daniel Gonzalez (Gruesome, Nailshitter), drummer Emilio Marquez (Brainstorm, Sadistic Intent, Engrave, Brujeria) , en bassist Robrt Cardenas (Coffin Texts, Masters Of Metal, Agent Steel, Malice, Engrave) brengt toch genoeg power om van een geslaagde come back te spreken. 

Het artwork (Zbigniew Bielak - Absu / Deicide / Ghost / Paradise Lost / ..) van de plaat is al een teken aan de wand dat we hier met een band te maken hebben die het echt wel meent toen ze besloten terug naar de oppervlakte te keren. De spelvreugde deed deze harde, duistere Thrash/Death band live opleven, getuige de sfeer die er die avond hing onder en naast de tent. De plaat werd afgewerkt door niemand minder dan duizendpoot Peter Tägtgren in zijn bekende Abyss studio. Daar was Becerra echt wel over te spreken :

“Working with Peter was a fantastic experience. We put a great deal of thought into who we wanted to produce our new album. Since we hadn't made an all-new material release in well over 30 years, it was essential that we found the right person. Peter's name kept coming up over and over, and after speaking with my bandmates they all really liked Peter as he is more organic, and somebody we felt would fit in well with our process.”

Wat Possessed tekstueel en via het artwork tracht te bereiken is het woord evil weer te associeren met angst en horror, met de nodige ruimte voor haat en afkeer voor religie. Dat is duidelijk wanneer na de intro "No More Room In Hell" los barst. Toegegeven, cheesy titel, maar de muziek is dat niét. Zanger Becerra overtuigd meteen met zijn (voor mij nu-) typische strot. In principe verschilt deze muziek echt niet veel met die van vroeger. Het blijft heftig, intens, en het is een duidelijke signatuur van Possessed's geluid van toen. Het zou zomaar een opvolger kunnen geweest zijn enkele jaren later.

 

 

Dan is het ook meteen duidelijk dat er geen echte hoogtepunten te noteren vallen. De plaat duurt wat lang, en dat zorgt er voor dat sommige songs vroegtijdig zullen worden afgebroken om naar de volgende te gaan. Ik vermoed dat men dat vooral bij "Omen" zal doen want dat weet toch het minst te overtuigen. Zo'n 55 minuten is (veel meer dan) lang genoeg voor een krachtige thrasher als Revelations Of Oblivion. Ik ben toch vooral gecharmeerd door "Damned" , dat echt razend en wervelend tekeer gaat met een perfect afgewogen dosis melodie als afwerking. Al de overige songs trekken qua structuur niet zozeer op elkaar, maar het maakt niet zoveel uit welk nummer je afzonderlijk zou opzetten: ze zijn stuk voor stuk de moeite!  

 

 

Een zeer geslaagde plaat dus van een oude glorie, die bewijst dat het niet allemaal kommer en kwel is wanneer ze op de kar springen van de grote come-back tournée die de laatste jaren aan de gang is. Ga ze live zien waar je kan, plezier verzekerd!

Tracks :

  1. Chant Of Oblivion (intro)
  2. No More Room In Hell
  3. Dominion
  4. Damned
  5. Demon
  6. Abandoned
  7. Shadowcult
  8. Omen
  9. Ritual
  10. The Word
  11. Graven
  12. Temple Of Samael (outro)

facebook // website // label