This Can Hurt – Worlds Apart (Eigen beheer)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
 Koen Asaert    14 mei 2019

De Belgische band This Can Hurt werd in 2014 opgericht door het duo Ray-M (stem, gitaar, bas en synths) en Jack Noise (soundscapes) . Volgens welingelichte bronnen is Ray-M een alias van JP De Brabander (ex-LoopLizard / ex-DeLaVega). In 2015 gaven ze hun eerste EP “Some Days” uit. Waaruit de single “Colder” snel een stek vond in de playlist van verschillende internationale radiostations en This Can Hurt in Italië zelfs de titel “highlight of 2015” opleverde.

Na een jaar van intensieve songwriting, brachten ze in 2017 hun debuutalbum “When Nothing Matters” uit. Het album kreeg lovende kritieken en This Can Hurt werd vergeleken met groepen als Muse, Nine inch Nails, Triggerfinger, Deftones en Massive Attack. Als gevolg van het succes van “When Nothing Matters besloot het dynamisch duo versterking te zoeken om het album ook live te promoten. In MADD vonden ze niet enkel een goede bassist, maar ook een creatieve visual artist wiens clair-obscurprojecties een extra dimensie geven aan de live optredens. De komst van zanger D-Kay, alias Sven Vande Neste (ex-70s Tush) zorgde voor een position switch achter de microfoon en vormde This Can Hurt om tot een volwaardige live-band.


 

Na een interessante Intro begint het album pas echt met Hourglass dat aan een kruising tussen INXS en Iggy Pop doet denken. Je hoort onmiddellijk dat deze band iets speciaal heeft en met de nodige kans en ondersteuning best wel eens heel groot zou kunnen worden. Worlds Apart is een stevig poprock nummer met wave invloeden. Fate is een catchy rock ‘n’ roll nummer doorspekt met vage new wave elementen.

High Tide biedt uiterst aanstekelijke melodieuze post-wave punky rock. Rivers run deep mengt duistere industrial met lichtvoetige jaren 80 poprock. Na het pakkende rocknummer Illusion volgt The Fall Of Mark E.Smith waarbij ik eerst dacht Body Count te horen, maar dan wel een zwoele funky versie van Body Count.

Het gevoelige Some Days hakt vervolgens diep op de emoties in. Diane voert ons diep in de duisternis met meeslepende melodieuze industrial rock. In Versus horen we een groots industrieel geluid in de trand van Marilyn Manson, Nine Inch Nails en Porn, aangevuld met toepasselijke vocal samples. For you is een mysterieuze song waarin fluisterend afgeteld word, een piano invalt en machines heersen.

Conclusie:
Mijn verwachtingen waren hoog gespannen en na het beluisteren van dit album moet ik toegeven dat This Can Hurt allerminst ontgoochelt en dat de band me zelfs in positieve zin verrast. De songs roepen hier en daar vergelijkingen op met andere sterke bands, gaande van INXS tot Nine Inch Nails, maar This Can Hurt is toch vooral een mooie moeilijk definieerbare stijl op zichzelf.
 

Website / Facebook