Splendidula – Post Mortem (Inverse Records)

Review:CD-reviews uit BeNeLux
 Koen Asaert    24 april 2019

Splendidula hebben hun tweede album 'Post Mortem' in hun eigen home studio opgenomen en laten mixen en masteren in de toepasselijk genaamde Hearse studio. Post Mortem en een lijkwagen (hearse), dat moet wel een goede combinatie zijn. En als je dan ook nog eens “splendid’ in je naam hebt, dan verwacht men een uitstekende release van deze Belgen.
Splendidula bestaat uit Kristien Cools (zang), Pieter Houben (gitaar en zang), David Vandegoor (gitaar), Peter Chromiak (bas) en Joachim Taminau (drums).
Volgens de bio creëert “Post Mortem” een muzikaal landschap van intense en moderne post-, sludge en doom metal, waar stevige riffs en drum beats afgewisseld worden met atmosferische passages. Dat zijn ingrediënten die ik ten zeerst kan appreciëren en die mijn nieuwsgierigheid naar wat Splendidula te bieden heeft alleen maar doet toenemen.


Post is een duister ietwat griezelig begin.Je hoort het onweer dat dreigend naderbij kruipt. Nami biedt female fronted heavy rock ‘n’ roll die de voeten in beweging brengt. Nami is een erg verrassende song voor een band die post/sludge/doom belooft. Maar inderdaad, naarmate de song vordert, kruipt Pieters ruwe stem uit een rioolputje omhoog en bezorgt de song een sludgy karakter Naar het einde van de song zet men ons dan nog eens op het verkeerde been met pakkende post-metal. In het doomy en heavy Too Close to Me declameert Kristien met haar betoverende stem pittige teksten over pakkende gitaarriffs en meevoerende baslijnen .38 rolt lekker binnen en roept een retro stonerrock gevoel op. Het contrast tussen Kristiens heldere stem en Pieters rauw geschreeuw is hier perfect geplaatst.

Insanity start met gierende gitaren en met gezang als in een tribaal bezweringsritueel Het nummer kent veel variatie in de muziek en de zang alsof de psychiater de patiënt van de ene op andere pil doet overschakelen. In Aturiennoto wordt in een psychedelisch soort Frans op ritualistische muziek een gebed opgezegd. Althans zo klinkt het. Al kan het ook zijn dat deze song aansluit bij de vorige en vooral een vorm van ‘insanity’ wil oproepen. Het resultaat is overigens uiterst geslaagd.

In Stream of Consciousness lijkt het alsof een heksenkring bijeengeroepen wordt en enkel deelneemsters hieraan uit wel zeer verre en exotische oorden moeten komen. Maar misschien ligt dat wel aan mijn eigen stream of subconsciousness. Hoe dan ook heeft de song iets bekends over zich en is daardoor zeer herkenbaar. Mortem, een redelijk kort maar traag ontroerend requiem, sluit het album in schoonheid af.

Conclusie:
Door haar muziek te vermarkten als post/sludge/doom metal doet Splendidula zichzelf te kort. Splendidula is namelijk veel meer dan de zoveelste post/sludge/doom act. Collega’s trekken zelfs vergelijkingen met Mastodon, Black Sabbath, The Gathering en Tool. Maar laten we Splendidula vooral niet in een hokje duwen of te hoge verwachtingen opleggen. Splendidula is vooral zichzelf met een eigen en erg variabel (post-)metalgeluid. Mijn enig punt van kritiek is dat het album best wat meer songs had mogen tellen.

 

Facebook / Bandcamp