Over Extinction(s) kunnen we kort zijn. Het is explosief. Het is krachtig. Het is een auditieve atoombom. Extinction(s) zit vol met boosheid wegens alles wat mis gaat in de wereld. De Amerikaanse metalcoreband Unearth wil vechten tegen de precaire positie waarin de ‘beschaving’ zich heden bevindt en is vastbesloten hierin verandering te brengen. Extinction(s)is één hete brok metallurgie, een orgie van metal energie over afschuw, woede, strijd, samenhorigheid, kritiek, rebellie en protest. De overmijdelijkheid van dood, verlies en tragedie is de rode draad doorheen Extinction(s), gesponnen door de meest diepzinnige en scherpste teksten in de geschiedenis van de band.
Al kan men ook positieve dingen halen uit verlies Zo vertelt “Survivalist” hoe men sterkte en hoop kan putten uit de strijd tegen een terminale ziekte. En in “No Reprisal” gaat het over de kracht van transitie, over hoe je één deur sluit om een andere te doen opengaan. Unearth is niet bang van maatschappijkritiek. “Cultivation of Infection” bijvoorbeeld is een tirade tegen de vervaging van culturele waarden en het verdwijnen van waarheid en goedheid. “Incinerate” is dan weer een oproep tot éénheid in één van de meest gepolariseerde tijden in de geschiedenis.
In “Hard Lined Downfall” en “Sidewinder” wordt de Amerikaanse politiek op de korrel genomen. “Hard Lined Downfall” bekritiseert de retoriek en het palaver die een echte aanpak verhinderen van massshootings en andere gun related violence. “Sidewinder” waarschuwt voor de haatzaaierij en op angst gebaseerd politiek van zichzelf bedienende slangachtige politiekers.
Ook ecologische bewustwording is een belangrijk thema voor Unearth. Zo schreef Unearth met “King of the Arctic” een protestsong tegen de klimaatcrisis en de opwarming van de aarde. En doen ze in “One with the Sun” een haast wanhopige oproep, die in elke Unearth album terugkomt, om iets te doen naan de bijna onomkeerbare schade die de mensheid aan onze planeet heeft toegebracht.
“The Hunt Begins” waarschuwt voor de dreiging van overbevolking en tot welke catastrofale akelige toekomst dit kan leiden. “Dust” is wellicht het meeste persoonlijke nummer. Hierin gaat Unearth tekeer tegen haar eigen demonen en zelfmoordgedachten. Al bij al een politiek getint albumpje geworden deze uitgave.
