The Dolmen – Wytches & Cunningfolk

Review:CD-reviews uit BeNeLux
  Van Muylem    3 januari 2019

Twee jaar geleden speelden ze de pannen van het dak tijdens het Trolls & Légèndes fest in Mons. Ik besprak destijds ook hun vorig album, mocht hen interviewen en genoot er echt van. Om al die redenen kon ik hun nieuwste schijf niet aan me laten voorbijgaan.


Taloch neemt ons mee op een spookachtige tocht, overgoten met melancholie en magie. Luister maar naar het eerste nummer waarop hun bluesy folk geheel tot haar recht komt: Wytches & Cunningfolk. Zijn stem klinkt rauw en gepassioneerd, als doorleefde tovenaar die ons al zingend zijn verhalen vertelt. De elektrische gitaar klinkt echt zalig en gaat perfect samen met de akoestische gitaar en de viool. Daarnaast zijn er ook nog eens de betoverende vrouwelijke vocals (Kayleigh). Eventjes moet ik aan een track van David Bowie denken (Yassassin). De solo brengt ons dan weer naar een ander pad en zorgt voor een episch gevoel. Leuk weetje en dit hoort u te weten bij het aanslaan van het volgende nummer: Sebastiaan Hidding, Nederlandse Violist uit Groningen die sinds 2011 een aantal keren de band op het podium mocht versterken, is sinds 2018 een vast bandlid geworden! Bij Blood of the Ancients hoor je hem voor het eerst heel duidelijk, waarmee hij ook meteen zijn stempel kan zetten! Rustig, melancholisch: terugkijkend bij een lekker glas (stevige alcohol). Tinker Boy krijgt er zelfs een accordeon bij (gespeeld door de drummer Chris), waardoor het zigeunergevoel blijft overheersen. Lekker rustig een verhaal vertellen, terwijl je het vuur hoort knetteren, zo gaat het hier aan toe. Bij Going Solo klinkt het iets meer alsof er een feestje gaande is en dat mogen ze gerust, ook al omdat ze daarin bij de betere in het genre horen! Laat je lekker gaan en dans gerust mee: opzij die stoelen! Landerlay haalt de bezwerende sjamaan in Taloch naar boven. No More Love gaat er lekker opzwepend aan toe, je waant je op een heus zigeunerfeest! De uitstekende muzikanten bewijzen zichzelf, terwijl Taloch zijn waarheid vol passie en weemoed aan het publiek verteld. Wat een lekker nummer! Wolf Von Bones bevat zelfs een beetje elektronica, met een belangrijke rol opzij gelegd voor de viool, waarbij de zigeuner vibes ook doordringend aanwezig zijn. Het verhaal moet je maar eens checken! Gaandeweg gaat het nummer je opzwepen en voel je ook een beetje de sfeer van tijdens hun optredens naar boven komen! Black is The Color is een pakkend nummer, traag gezongen met de volle lading melancholie en minimale begeleiding pakt Taloch je volledig in en weet je te betoveren met zijn rauwe stem. Hiermee krijg je iedereen stil, zeker weten! Misschien pinkt er zelfs iemand een traan weg! Grandioos! Wanneer de rest van de groep stilletjes gaat meezingen krijg je haast een overweldigend gevoel. Anja doet ook nog eens een duit in haar breed muzikal palet door er met haar fluit iets betoverends aan toe te voegen. Feit is dat dit één van de hoogtepunten is op deze best wel vette schijf! Chambers of My Mind slaat aan het rocken en ook dat gaat hen goed af! Hiermee onderstrepen ze nog eens hun veelzijdigheid! Ook hier mag Kayleigh meezingen en laat ze zich duidelijk gelden (ze doet dat overigens steengoed). Sinless Puritan klinkt berookt en een beetje alsof Lucifer zich er een beetje mee is komen moeien. De viool en keyboard bepalen het geluid (naast de zang, uiteraard). Only You sluit af met een flinke dosis melancholie, verdriet, snakken naar iemand … De gitaar geeft er een bluesy tint aan, terwijl Taloch diep in zijn emoties tast. Wederom betoverend mooi hoe die je tot in het diepste van je botten kan raken! Naar het einde toe geven ze er dan weer een snok aan gaat het dak er af, waardoor we toch nog met een goed gevoel kunnen afsluiten: een laatste keer flink uitpakken!

The Dolmen hebben het toch weer gedaan! Hun nieuwste schijf staat bol met prachtige nummers en kent flink wat afwisseling! Wederom echt van genoten! C u on stage!