Ik heb hen jaren geleden aan het werk gezien tijdens het Metal Female Voices fest in Wieze en was danig onder de indruk. Hun album van destijds (A New Dawn Ending) overtuigde me om hen nog meer te gaan opvolgen.
Bij het lezen van de bio stel ik vast dat dit niet meer is dan de verderzetting van de rode draad die reeds van bij hun eerste nummers meegaat: de wereld van Final Fantasy, Japanse en verhalen die afkomstig zijn uit het hoge Noorden van Europa. Kijk ook maar eens goed naar de fijne cover van het album en je weet genoeg!
Mijn oudste zoon is een metalfan en deze smaakte hem wel. Female fronted symphonic metal met af en toe een stevige mannenstem en een bijzonder melodisch koor: het spreekt tot de verbeelding.
Terug naar de muziek van onze Italiaanse vrienden! Met Origine krijg je meteen een fijne inleiding die een beetje klinkt als de klassieke intro uit dat andere sublieme online spel: Sacred 2 (met de muziek van Blind Guardian). Het koor brengt je alvast in de juiste stemming, net als het symfonisch gedeelte (wat een bombast!). Impious Dystopia vliegt er dan weer stevig tegenaan waarbij we heel goed kunnen horen hoe goed en hoe krachtig Sara Squadrani haar stem kan laten klinken. Daarnaast is er nog een prachtige solo, waarbij we ook even de synth horen en drums die af en toe exploderen. Simone Bertozzi zorgt dan weer voor uitstekende growls (naast zijn subliem gitaarwerk). Dit is gewoonweg episch! Fantasy Wings klinkt dan weer een beetje als Kerstmis: hoopgevend en warm met heel veel instrumenten die gewoonweg vonken en vuur weergeven. Aureum Legacy doet het iets rustiger aan, maar zoekt het ook wel in iets hogere sferen en doet je haast naar je vleugels grijpen. Meevliegen, genieten van het 'weg zijn', wegvluchten en ademloos duikvluchten nemen om vervolgens met weinig kracht weer omhoog te veren alsof het allemaal kinderspel is! Fantastisch, nee? Light opent met een dromerige piano, geleidelijk aan versterkt door de symfonie (waardoor er een iets romantischer gevoel ontspruit). Gaandeweg krijgen we een Celine Dion-gevoel, maar dan symphonic metal-gewijs, alzeker als ook het koor inspringt en de muziek in volle kracht weerklinkt. Oscurità begint haast op een schilderachtige manier: betoverend mooi en met een ongelooflijk prachtige engelenstem die ook nog eens lekker kan uithalen, tot de strijkers en de gitaren het tempo verhogen en we een heuse rammer krijgen! Titanism is een epische rammer die met een rotvaart raast. The Hollow zoekt het theatrale op en benut diens symfonische kracht ten volle: dit had gerust een outtake uit één of andere Hollywood-film kunnen zijn. Home of The Rejects klinkt vrij krachtig, met een heleboel stemmen die de zangeres bijstaan, terwijl het tempo fenomenaal hoog ligt en haar stem als een klok klinkt. Wat een kracht heeft die zeg! Het laatste nummer is The Great Divide waarin ze een laatste keer alles uit de kast halen en dat op een wonderbaarlijke manier doen!
Wel, ik heb ervan genoten en hoop hen nog eens aan het werk te zien, goed wetende dat er steeds minder aandacht is voor symphonic metal en dat de podiumkansen steeds geringer worden voor iedereen binnen dat genre! Ik wens hen alvast het allerbest toe!
