Coma Alliance – Weapon of Choice (Accession Records)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
  Van Muylem    21 november 2018

Als twee van je underground helden besluiten om samen de studio in te duiken aarzel je niet! In dit geval gaat het om Adrian Hates (Diary of Dreams) and Torben Wendt (Diorama). Ik heb ze al vaak samen weten optreden, elkaar weten ondersteunen en nu gaat het opnieuw een stap verder.


Om eerlijk te zijn lees ik dat critici spreken over het feit dat beide heren in een mindere periode zitten en dat de gouden jaren al een tijdje achter de rug zijn. Ik ben een fan van beiden: de melancholie, de elektronische sound en het laagje gothic en new romantisme spreekt me al jaren aan.

Terug naar de muziek en dan spreken we over de muzikale intro (mensen die wat vaker dingen van me lezen weten dat ik deze haat als ze niet echt iets bijdragen) Unusual : het bouwt een beetje de duistere sfeer op, alsof er iets ergs staat te gebeuren. We horen vooral de synths, tot het nummer een wall of sound-actige touch krijgt (hierbij horen we oa de gitaren). Sepia is het ware muzikale begin van dit album waarbij je voor het eerst beide stemmen met elkaar hoort versmelten (klinkt minder lekker dan bij Beseech, om maar één voorbeeld te noemen). Het geheel klinkt vrij rustig, met af en toe een uitschieter. Het conceptuele haalt de boevenhand, maar de uitbarstingen mogen er best zijn. Voorlopig kunnen ze me nog niet overtuigen. Royd kreeg ondertussen reeds een video, waardoor het al iets meer heeft kunnen rijpen. Het geheel klinkt redelijk warm, de beats bonken redelijk luid en het geheel voelt aan als een mix tussen beide projecten, waar bij de muziek en de verschillende stemmen elkaar uitdagen. Het klinkt veelbelovend, maar het hoogtepunt lijkt te ontbreken.

 

 

Starfruit is een vreemde mengeling tussen beats, blips/beeps en een zachte stem terwijl ook de synths ertussen proberen door te breken. Pas naar het einde toe breekt het nummer door naar een hoger niveau en kunnen we zelfs spreken van een beetje pathos. Trembler klinkt best goed, zelfs een beetje hoopvol. Het tempo ligt wel redelijk laag, maar de percussie geeft het een aangenaam gevoel.

Dark vibes spreekt me nog het meest aan van alle voorgaande nummers: de beats, de melancholie, de tekst … Dit is één van de hoogtepunten! Miracle gaat op hetzelfde elan verder en mag er best wezen: een beetje dromerig en iets minder melancholisch en toch één van de betere nummers waarbij het plaatje mooi klopt. Finsta is vooral gedragen door Torben en die doet dat prima. De beats en de bleeps passen ook goed bij zijn stem. Het geheel klinkt vrij modern, al heeft ook hier het concept de bovenhand.

CA2 klinkt lichtvoetig ook al voel je ook het zwaarmoedige af en toe opduiken: het is een beetje als dansen op een slappe koord en er duikt een windje op: je ziet toch het einde opduiken en je weet dat je er bijna van af bent. Beide stemmen dragen prima bij om dit resultaat te behalen en juist daarom is dit ook één van de betere passages. Coma supreme groeit langzaam uit tot een bepalend nummer van dewelke je hoort dat dit het vlaggenschip zal worden. Het is lekker opbouwen, donker en ook een beetje hoopgevend, met beukende beats en een beetje drama op de achtergrond.

Buttons klinkt zelfs een beetje catchy, ook al hinken de muziek en de stemmen op een andere ritme. Sommige elektronische effecten hadden gerust wat minder mogen zijn (bv. het kinderachtige stemmetje). Er komen zelfs wat breakbeats in voor en een soort van gitaar solo. Afsluiten doen ze met Trip job waarbij ik zelfs een beetje een jaren '80 funky feel in hoor. De moderne instrumenten krijgen ook hun plaats hierin waardoor het geheel best leuk klinkt. Als afsluiter is het niet slecht, maar een knaller had gerust gemogen.

Vaak lees je 1 + 1 = 3, hier is het helaas blijven steken op 1 + 1 = 2. Ik geef toe dat ik er misschien teveel van had verwacht, maar zo ben ik nu éénmaal. Sommigen zullen drie als uitkomst geven, anderen één of nul: ieder heeft nu éénmaal een andere smaak.

Ik kijk wel uit naar hun live optredens!