The Godfathers, een legendarische Britse rock & roll band die debuteerde in 1986 opende vrijdag, in een schamele voor één derde gevulde zaal, deze concertavond. Er was een groot zwart doek gespannen in de breedte die de lege ruimte verdoezelde en we ons zowaar in een knusse setting waanden. Ideaal eigenlijk voor een legendarische intieme avond neer te poten als je bedenkt dat de volgende avond in Sint- Niklaas uitverkocht is.
Meer dan hun wereldhit; Birth, School, Work, Death uit '87 kende ik niet, dacht ik te menen. Dit bleek niet helemaal correct want hier en daar kwam er een nummer voorbij wat toch ergens bekend klonk, wat me verraste.The Godfathers speelde een strakke set en verveelde geen minuut gedurende anderhalf uur, wat een compliment is voor iemand die uitsluitend voor The Fuzztones gekomen was.
Het (oudere) publiek kregen ze ondanks niet erg in beweging. Peter Coyne, de zanger, deed nochtans moeite genoeg en gebood een paar keer tot handjesklap tussendoor om meer 'swung' in menig zoutpilaar te krijgen. Deze bleef toch liever met zijn biertje in de hand 'normaal' doen, wat volgens mij soms tot enige frustratie leidde bij de hardwerkende man.
Toch was dit een goed optreden, gitarist Steve Crittall stal de show als bekkentrekker en gangmaker terwijl Peter Coyne's stemgeluid klonk alsof 1986 gewoon gisteren was. Met héél ver twee memorabele concerten van The Fuzztones in het geheugen, ik ga hiervoor terug naar Pukkelpop 1987 (Leopoldsburg) en Paradiso 1989 (Amsterdam), begon om 23 u mijn moment van de waarheid.
Zij stonden in mijn studententijd garant voor het rauwe garage-rock geluid wat later 'grunge' genoemd zou worden en smolten ook qua 'looks' de hardrock en new- wave wereld tot één geheel, wat toen vrij uniek was. The Fuzztones begonnen de avond niet met de klassiekers waar iedereen voor gekomen was, wat op zich geen probleem was, ware het niet dat we pas bij nummer 17 met zijn allen wat vrolijker werden van Ward 81 uit 1985. Frontman Rudi Protrudi was zich hiervan bewust en had al meerdere malen aangegeven dat hij eerst het latere werk wou promoten, voor het oudere werk moest geduld opgebracht worden. Als enige originele overgebleven 'Fuzztone' op het podium, omringd door jonge energieke exemplaren, werd er ook net iets te lang reclame gemaakt over zijn biografie die bij de verkoopwaar lag, zelf vond hij deze het perfecte kerstcadeau voor onze moeders! We vonden hun er waarschijnlijk in terug?
Ook had de man last van een zware migraine waardoor hij bij regelmaat een slokje water nodig had en van de duizend gegeven concerten was dit net één van de vijf met problemen met zijn apparatuur. Zijn vox phantom gitaar viel inderdaad bij regelmaat uit en deed je verlangen naar die vroegere jaren dat de band nog een eigen gitarist had en hij nog zijn ding deed op mondharmonica, waar was die trouwens?
Het werd een lange moeizame avond tot de laatste drie nummers gespeeld werden waar de trip naar Maastricht voor gemaakt was. Dat was ook terug te vinden in het publiek wat mede door het late uur; de klok sloeg half één, al bij mondjesmaat huiswaarts aan't keren was. Ook Rudi Protrudi heeft dit aangevoeld dus misnoegd kregen we als bis de klassiekers; She's wicked, Cinderella en Strychnine in uptempo afgerammeld voorgeschoteld.
Mijn herinnering blijft van de jaren tachtig, deze avond was voor mij de moeite niet.
Setlist:
BLUES THEME
CAUGHT YOU RED HANDED
BAD NEWS TRAVELS FAST
JACK THE RIPPER
HURT ON HOLD
EYES IN THE BACK OF MY HEAD
TRANSMANIACON
MARBLE HALL
YOU MUST BE A WITCH
BRAND NEW MAN
BARKING UP THE WRONG TREE
DON'T SPEAK ILL OF THE DEAD
BLACKOUT OF GRETELY
NO FRIEND OF MINE
YOU BURN ME UP AND DOWN
PLASTIC PEOPLE
WARD 81
ROMILAR D
BLACK LIGHTNING LIGHT
SHE'S WICKED
CINDERELLA
STRYCHNINE
