Kscope bracht dit jaar een best of uit van Anathema, gaande over de jaren 2008-2018 (wat wil zeggen dat er niets op staat van hun allerbeste schijf ooit: Judgement of van Alternative 4). Logisch ook, want het gaat om de tien jaar sinds ze voor dit label tekenden. Mocht je deze band niet kennen dan is dit het ideale kerstcadeau. Soms is het metal, soms rock, soms een beetje electro of zelfs rauwe blues met een melancholisch tintje …
Jaren geleden zag ik hen aan het werk op Graspop, dat was ten tijde van Judgement, een plaat die me tot op de dag van vandaag weet te raken en waarbij ik steeds een paar tranen moet wegpinken. Uiteindelijk duurde het tot Weather Systems op de markt kwam en ik bij toeval eindelijk de fysieke versie van Alternative 4 op de kop kon tikken. Het doorleefde gevoel, de miserie, de melancholie, het gebroken hart, de emoties … je voelt het en je beleeft het. Zelfs bij het herbeluisteren van deze schijf heb ik het af en toe moeilijk om mijn tranen te bedwingen, gewoonweg omdat Anathema geen emoties uitvinden, maar op schijf zetten wat ze zelf voelen (zoals ze zelf ook steeds weer herhalen).
De pianoriedel die Anathema (uit Distant Satellites) mag inluiden doet je spontaan denken aan je verdoemde GSM, tot Vincent Cavanagh begint te zingen en zijn liefdesverdriet uitspuugt: pakkend, melancholisch en ingetogen. Niet veel later doet ook zijn broer op gitaar mee en is het plaatje compleet. Wie op dat moment net aan het worstelen is met een relatiebreuk zal het hier moeilijk krijgen. Het klassieke geluid van de strijkers bezorgt je kippenvel. Hoogtepunten Untouchable Part 1 & 2 horen op mijn crematie (naast Into My Arms van Nick Cave en Elfenlied van Lilium uit de gelijknamige manga). De kracht van beide nummers zit in de compositie en de samenzang tussen Lee Douglas en Vincent Cavanagh. Beide nummers staan op Weather Systems en pakken je bij je nekvel, doen je ineenkrimpen en huilen. Pakkender dan dit kan het gewoonweg niet. Het is meesterlijk en onevenaarbaar. Luister ook naar de combinatie van rock en klassiek en de fragiliteit van het geheel. Ik zou hier haast een boek over kunnen schrijven.
Vreemd genoeg is deze Engelse band nooit bekender geworden dan de Beatles en toch verdienen ze het, meer dan het zoveelste popgroepje en fake gevoelens. “Why I should follow my heart … Why I should follow my dreams” is zonder meer het meest beklijvende moment. Ook nu bij “I had to let you go”. krijg ik het zelf opnieuw lastig, gewoonweg omdat het zo sterk is gebracht, emotioneel op me inwerkt zoals enkel een topartiest dit kan. Thin Air komt uit We're Here Because We're Here en kreeg een Steven Wilson touch: het is een trage groeier die langzaam aan opbolt en dreigt te exploderen.
Ariel keert terug naar de rust, met een piano en de zalige stem van Lee Douglas, als ook Vincent komt meezingen is het helemaal top en gaan de haartjes op mijn armen rechtstaan. Wederom een bijzonder pakkend nummer. Een beetje dromerig, met een klassiek tintje en een beetje ingetogen rock. Fragiliteit en breekbaarheid op het einde doet je een beetje faden, maar dan begint Can’t Let Go (uit The Optimist) reeds te spelen en is het de beurt aan de zeemzoeterigheid en een iets warmere klank. Dreaming Light uit We're Here Because We're Here bewijst nogmaals hoe sterk de vocals klinken, hoe breekbaar het geheel kan zijn, maar vooral: hoe mooi en hoe pakkend het is! Bovendien is het ook nog is bijzonder romantisch! Are You There (uit A Natural Disaster) is een akoestische pareltje: simpel en toch oh zo mooi meerstemmerig en zweverig! J’ai Fait Une Promesse staat ook op Falling Deeper en Serenades: telkens in een andere versie (héél wat fans vonden de in het Frans gezongen versie maar niets omdat het duidelijk is dat het Frans niet haar moedertaal is, om het zacht uit te drukken). Hier is het een muzikaal tussenstukje geworden. Leaving It Behind (hierop horen we opnieuw de meer elektronische kant van de groep) en Springfield (zalig en rustgevend) kennen we uiteraard nog van The optimist en hebben we nog op Graspop mogen aanhoren (was zalig). Distant Satellites weet het fragile te mengen met elektronische bleeps, een kerkorgel en bovenal een stem die je weet te betoveren: zuiver, krachtig en overweldigend mooi. Afsluiten doen ze met een bijna dood ervaring: Internal Landscapes en dat is ook meteen de titel van deze compilatie. Ik hoop echt dat ze er niet aan denken en blijven doorgaan opdat we nog vele jaren kunnen genieten van hun zalige muziek! Telkens weer slagen ze er in om je echte emoties te laten voelen, die krop in je keel en die tranen zijn echt! Anathema brengt echte muziek, kruipt in je ziel en laat je alles beleven en herbeleven. Afsluiten met een introspectieve blik, afsluiten met pure klasse en een hemelse schoonheid! Top! Klasse! Fuck The Beatles, je weet wel dat popgroepje uit Engeland: schaf je de hele discografie aan van Anathema!
Ik hoop ze nog eens aan het werk te zien, want dat is altijd de moeite waard geweest! Wij kijken ernaar uit, net zoals we uitkijken naar nieuw materiaal!
PS: een kleine uitsmijter; voor mij is Weather Systems al een best of op zichzelf.
