Volgens Wikipedia uit nostalgie zich in heimwee naar het verleden. We schrijven 1994 en voor mezelf was dat een verdomd interessante tijd om naar muziek te luisteren. De Scandinavische death/black wist me telkens weer dat gevoel te geven dat alles wat er rondom mij gebeurde minder boeide dan de muziek die ik 's morgens op de bus, doorheen de dag op de speelplaats (en in de klas) en 's avonds op de bus terug door mijn crappy koptelefoontje liet razen als verzachtende pijnstiller. Je (>30j) kent dat nog wel, van die super goedkope dingen met ronde stoffen kussentjes. De kwaliteit op de tapes die ik door mijn buurjongen liet samen stellen verminderde met de week, maar de metal van toen werd ook nog niet geproduceerd zoals dat vandaag het geval is. Het klonk nog allemaal zeer rauw, maar pure as f*ck. Geavanceerd materiaal was geen must.
Het gebeurt niet zo vaak dat ik in zo'n nostalgische bui verkeer. Bepaalde bands die ik toen grijs draaide bereiken dat echter steevast, net als enkele games die ik toen speelde onder begeleiding van mijn toenmalige muzikale helden. Bands als Dissection, Hypocrisy, Diabolical Masquerade en dergelijken.
Nu zondag staat in zaal Trix in Antwerpen de Death Is Just The Beginning tour op het menu met als dubbele headliners Hypocrisy en Kataklysm. Oh, en blijkbaar ook een support act die The Spirit heet. Je bent (bijna) 40 en je wil nog eens wat, maar zo'n derde band die je nog niet kent doet je niet meteen twijfelen om je gammele lijf al vroegtijdig naar ginder te slepen. Twee bands is al meer dan genoeg in zo'n geval. Tot men mij er op wees dat dit toch wel de moeite was.
Nadat ik me via Spotify een weg had gebaand naar Sounds From The Vortex bleef ik maar met één vraag zitten: hoe is het mogelijk dat ik dit gemist heb? Deze release is me zeker en vast al aangeboden? Was het de hoes, een eyecatcher die me vaak doet beslissen om iets uit te checken of niet? Misschien. Feit is dat de plaat in twee hoezen bestaat omdat het nu werd heruitgebracht. Geen idee momenteel welke hoes de originele is maar oordeelt u zelf maar welke mij met de tijd van toen deed associëren:
vs 
Ja toch? Die tweede ademt de sfeer van toen uit met een cover die Absu nooit heeft gemaakt. Ik was al verkocht door de eerste song die ik te horen kreeg, en bij de verdere zoektocht deed cover nummer 2 mij nog wat extra watertanden. Hoog tijd om band en muziek wat toe te lichten.
The Spirit komt uit Saarbrücken, een Duitse stad dat tegen Frankrijk aan leunt. Veel meer weten we niet. Het viertal dat nog krampachtig vast blijft houden aan het mysterieuze laat zich enkel kenmerken door hun initialen. MT op zang en gitaar, AK enkel op de gitaar, AT op bas en om een of andere reden worden ze altijd als laatste opgesomd, MS op de drums. De laatste is meteen mede de reden waarom dit zo'n geweldig album is geworden. Het skelet wordt vorm gegeven door de geweldige drums, de ledematen door de scheurende gitaren en de longen door de geweldige strot van MT. MT...Mr T... ?
Waarschijnlijk niet. Deze strot klinkt jonger en hongeriger. De muziek klinkt echter niet jong. Enkel de kwaliteit van de productie verraadt hen als een hedendaagse band. Maar hongerig? Als een puber na een erotische nacht. Het donkere enthousiasme spat er van af en laat genoeg vlekken achter om er op terug te komen. De eerste band die me te binnen schoot was Hypocrisy, vrijwel meteen intern gecorrigeerd naar Dissection. De Zweden hebben menig discussie teweeg gebracht over de stijl die ze net spelen. Het ene kamp zal het Death noemen, het andere Black. Ik behoor tot Kamp 3 dat het Blackened Death noemt. En zo duw ik The Spirit bij in dat hokje; een club die best of both worlds heeft. Melodic Death Metal met een snijdend scherp kantje.
Openen doen ze met een typische intro die ik bij hedendaagse muziek eerder als storend lijk te ervaren. Doch klinkt "Sounds From The Vortex" ondanks het instrumentale aspect zeker niet overbodig. Het start traag en bouwt middels huilende gitaren gestaag op naar het verpletterende "Cosmic Fear". En dan merk je het meteen: de snelle riffs, pounding drums en tempowisselingen voor de zang aan vat lijken wel uit de jaren '90 te komen. Veel bands proberen old school te klinken, maar The Spirit doet het echt.
Ook op het snelle "The Clouds Of Damnation" meer van dat. De drums geven een zalig ingehouden ritme aan, als een paard dat wel wil rennen maar ingehouden wordt. Mr. T weet met zijn rauwe zang de aandacht vast te houden tot de gitaren de song overnemen en een solo lanceren van heb-ik-je-daar, gevolgd door een geweldig sterke tempowissel die snel weer om wordt gebogen naar een militaristisch stukje headbang-moment. Dit is hoe zo'n metal moet klinken. Hallo, jeugd!
Er wordt eventjes gas terug genomen op "Cross The Bridge To Eternity" door de uitgerekte intro die al snel doet vermoeden dat het niet lang zal duren. Doch krijg je een vrij rustige track te horen die meer aanleunt naar de oude Melodic Death en het Black randje eventjes laat vallen. Soms komt dat terug in de blast beats, maar toch tonen ze hier een diversiteit die doet vermoeden dat ze hun grenzen al wat willen aftasten voor een opvolger.
op "Illuminate The Night Sky" weer volle gas met enkel een rustpuntje naar het einde toe. "The Great Mortality" ademt bij de eerste noten de walm van het hiernamaals waar Jon Nodveidt zich bevindt uit. Zet dit midden in een Dissection album en je hoort het verschil niet eens. Na die eerste noten is het een frontale aanval met alles wat ze in huis hebben. De dubbele gitaren riffen en soleren er op los en het laat je geen seconde met rust. Er wordt slim gebruik gemaakt van korte tempowisselingen waardoor de song continu wordt hernomen en je aandacht niet verslapt. Tussen al die razernij zit heel wat melodieuze pracht verscholen, hetgeen het gemeen heeft met "Unhallowed" van de Zweden.
Voor je het weet zit je al op de laatste song van deze plaat. "Fields Of The Unknown" is ook weer zo'n melodieuze kraker met aanstekelijke riffs uit de goede oude tijd. Dit is een song die het live heel goed gaat doen en de laatste twijfelaars over de streep zal trekken.
Waar The Spirit als support act op gaat treden zullen heel wat wenkbrauwen gefronst worden. De herkenbaarheid en de joie de vivre van het mysterieuze viertal gaat mits een uitstekende soundman potten breken. Voor de oudjes onder ons een heerlijke nostalgie, voor de jongeren onder ons een les in hoe Blackened Death moet klinken. Op een eventuele opvolger horen we graag meer van dat, hoewel wat kleine experimentjes zeker geen kwaad moeten kunnen.
Sounds From The Vortex kwam uit op 10 augustus via Nuclear Blast. Het was dus net te laat voor 2018, maar Graspop, boek deze band voor 2019 in de Metal Dome of Marquee!
Tracklist :
Links : facebook | bandcamp | website
