Eluveitie – Slania (Nuclear Blast)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
  Van Muylem    28 oktober 2018

De laatste jaren onderging deze Zwitserse Folk metal formatie heel wat wijzigingen, waardoor we eigenlijk wel wat uitkeken naar wat het nieuwe werk zou brengen. Met Slania brengen ze hun allereerste CD nog eens uit, aangevuld met demo’s, een akoestische versie en een radio interview, waardoor we niet minder dan 19 tracks krijgen voorgeschoteld. Voor ik het vergeet: met deze schijf vieren ze tevens hun 10de verjaardag!


Het blijft dus nog wat wachten op nieuw werk en dus bespreken we nog eventjes hun allereerste schijf, alsof het een nieuwe betreft! Vanaf 16 november verkrijgbaar!

Op muzikaal vlak begint het met Samon: eerst een kabbelend beekje, vervolgens beukend met inbegrip van doedelzak en fluit (let op: hier hoor je nog geen zang). Echt openbreken doen ze met het razendsnelle Primordial Breath waarbij Chrigel zijn gang mag gaan op vocaal vlak en de nodige steun krijgt van een bijzonder gesmaakt back-up team (klinkt lekker muzikaal). Inis Mona klinkt ondertussen als hun typische mengeling van metal, folk en Keltische invloeden. Het geheel vlot lekker en klinkt en heeft zelfs wat weg van een oorworm, vooral dankzij de doedelzak. Af en toe is er ook nog een akoestisch rustpunt.

Grey Sublime Archon gooit nog wat olie op het vuur en gaat lekker rammen, iets wat live volledig tot zijn recht zie komt. Anagantios is een muzikaal tussendoortje, voor mij een opvuller: kabelend beekje op de tonen van middeleeuwse instrumenten. Vervolgens grijpen ze je meteen naar je keel met het bloedstollende Bloodstained Ground: rammen, hakken, schreeuwen, spierbalgerol, …

The Somber Lay slaat dezelfde richting uit. Lekker headbangen en crowdsurfen geblazen! Slania’s Song toont aan dat ook een duet past binnen het concept, het is een verrijking en smaakt naar meer! Giamonios is een ander muzikaal en luchtig tussendoortje. Wederom schudden ze je wakker met een bom en deze keer is het Tarvos! Schreeuwen en rammen zoals we het graag horen! Calling The Rain is één van de betere nummers op dit album omwille van de verfijnde afwisseling en het perfecte muzikale pakket: energie, toon, tempo, inzet, instrumenten die me aanspreken, … Live is het lekker rammen! Elembivos sluit de originele versie van dit album af met backings die lekker zoet klinken, terwijl de muziek aan het rammen gaat. Een prachtig slot, maar gezien dit een verjaardag editie is komt er nog meer!

Samon krijgt een akoestische versie, waarbij we ons toch even een album herinneren waarop ze dit al eens deden (zonder één gezongen woord). Het geheel duurt net iets te kort om er ten volle van te kunnen genieten. Hierna volgt een radio interview, voor de die hard fans. Afsluiten doen ze met 5 demo versies van: Samon (moest dit echt? Ik hoor hier niet veel meerwaarde in), Primordial Breath (de studio versie hierna beluisteren en je snapt hoe goed ze wel in de studio hebben gewerkt), Inis Mona (klinkt scherp en metalig, waarbij je ook hier achteraf kan checken wat het resultaat is geworden), Bloodstained Ground (klinkt nog als het beste tussen de demo’s: lekker schunnig en vurig) en eindigen doe ze met de rammer Tarvos. Feit is dat deze demo’s gewoonweg illustreren hoe goed ze in de studio hebben gewerkt. Verwacht hier dus geen outtakes en dat mis ik wel een beetje.

Wel, feit is dat deze schijf na al die jaren er nog steeds staat en niet aan kracht heeft moeten inboeten! Live zijn ze al 10 jaar lang een kei in hun vak, nu is het uitkijken naar hun nieuwste schijf!