Doro is en blijft een legende en met haar 20ste album viert ze ook meteen 35 jaar optreden! Ze vond het meteen ook tijd om zich goed te laten omringen met een paar van haar favoriete muzikanten: Mille (KREATOR), Doug Aldrich (WHITESNAKE, DIO, DEAD DAISIES), Tommy Bolan (Warlock), Chuck Billy (SABATON) en Warrel Dane. 25 hot tracks en meteen ook haar eerste dubbelaar! Het creatieve aspect verliep blijkbaar zo vlot en het resultaat was gewoon te goed om een flik pak nummers gewoonweg in de koelkast te stoppen! En of dat waar is!
Met Forever Warriors toont ze haar strijdershart en gaat ze er keihard voor en dat is nu net waarom zoveel mensen zo hard van haar houden! Openen met de meebruller (en singel) All For Metal is een open deur intrappen! Wij trekken ons daar niets van aan en brullen lekker mee, kwestie van het testosteron gehalte nog wat omhoog te krijgen! Wij geven der een ferme lap op! Op Bastardos bezorgt ze zichzelf een schorre keel, terwijl de gitaristen lekker rammen (bijgestaan door een straffe drummer). Snel, hard, fel en passioneel: dit gaat er lekker in! If I can’t Have You – No One Will is niets minder dan een duet met AMON AMARTH frontman Johan Hegg! Wie meest recente plaat van hen in huis heeft weet dat ze daar ook even kwam meedoen op één nummer en dus lijkt dit niet meer dan het logische vervolg van een vriendendienst of de verderzetting van een sublieme samenwerking (kiest u maar zelf). Volgens mijn 10-jarig zoontje is dit het beste nummer op deze vette schijf.
Soldier of Metal is een breekbare ballade waarbij ze ons nog eens wijst op het feit dat ze niet alleen kan grommen, schreeuwen, keihard uithalen … maar ook nog een fantastische zangeres is met een prachtstem! Pak uw geliefde maar eens goed vast en plaats gerust een slowke! Subliem! Met Turn It Up is het weer lekker knallen, snauwen en je stem aan flarden scheuren terwijl het geheel best catchy klinkt. Blood Sweat And Rock’n Roll begint als een blues nummer, maar groeit al snel uit tot een meezinger die op het podium potten zal breken en zonder enig probleem 100.000 fans zal doen meezingen en meeschreeuwen! Don’t Break My Heart Again doet dan weer een beetje aan Anouk denken (het is overigens een Whitesnake cover), maar dan in een stevigere versie. Love Gone’s To Hell klinkt als liefdesverdiet in een heavy metal jasje gestoken, waarbij de fragiliteit niet is verloren gegaan. De pathos druipt ervan af, maar wij genieten met volle teugen! Freunde Fürs Leben klinkt ook goed en blijft zelfs een beetje plakken, ook al zingt ze hier in het Duits en is dat niet meteen een taal die we machtig zijn. Met Backstage to Heaven sluit ze deze eerste parel met de nodige rock’n roll af, allicht in de hoop om Lemmy nog even te begroeten. Een sublieme afsluiter die aan je blijft kleven en die nog lang zal nazinderen!
Forever United opent met de Franse titel Résistence en mag ook ander thema’s inluiden: het emotionele, vriendschap, liefde en diepgaande connecties. Op Lift Me Up haalt ze nog eens haar breekbaarheid naar boven, bijgestaan door de nodige dosis pathos en gebracht met zoveel verve dat je haast een traantje gaat wegpinken. Heartbroken is dan weer een valse ballade waarbij haar stem prachtig naar voren is gebracht en waarbij de emoties welig tieren. It Cuts So Deep gaat er nog iets dieper op in en krijgt zowaar een bluesy feel. Love Is A Sin klinkt mede door de duivelse stem een beetje anders dan de andere nummers, ook al blijft ook hier een flinke dosis pathos de bovenhand halen. Het is ook leuk om te horen dat ze geen schrik heeft om na al die jaren af en toe eens iets anders uit te proberen. Living The Life To The Fullest is duidelijk met Lemmy in het achterhoofd geschreven en is een zoveelste mooi eerbetoon aan haar allergrootste held, anderzijds kan dit nummer ook op een podium stevig klinken en geloven we dat er meer inzit dan wat je denkt na één luisterbeurt. 1000 Years zou mooi passen binnen één of andere serie met vampieren in de hoofdrol. Voor ons is het alvast een geslaagde ballade die wondermooi en fragiel klinkt. Fight Trough The Fire is dan weer een stevige rocker die de titel alle eer aandoet. Afsluiten doet ze met een cover van wie anders dan Motörhead Lost in The Ozone! Prachtig einde van een eigenwijze en toch bijzonder hoog aangeslagen dubbelaar! Wij kijken alvast uit naar het eerstvolgende optreden van Doro in ons land!
