Na drie jaar stilte en een ophefmakend optreden tijdens Trolls et Legendes (waarna ze hun hotelkamer in een dronken bui haast afbraken) komen ze met een nieuw album waarop héél wat nummers prijken. Eerste vaststelling is dat het meer folk dan metal is geworden en dat het geheel rustiger klinkt (maar het blijft wel Korpiklaani).
Ze openen met Neito: een lustig nummer over een man die op reis gaat en aan zijn dame denkt terwijl hij een vrolijk nummer brengt die hem des temeer aan het plezier doet denken eens hij terug thuis is. Dit is een typisch folk metal nummer zoals we gewoon zijn van een bende geestige dronkaards uit Finland. Korpikuusen kyynel gaat over een lekker brouwseltje, waarbij de drinker zichzelf verborgen weet te houden en rustig geniet van het zicht en van de drank. De accordeon zorgt voor de vrolijke noot, versterkt door de backings. Aallon alla gaat dan weer over de verscheidenheid van golven: ze kunnen rust geven, drager zijn, maar evengoed iemand doen verdrinken en oorverdovend klinken. Het nummer klinkt ietwat melancholisch. Harmaja is een prachtige ballade, eentje die blijft plakken. Helaas doet de viool lijn mijn kids denken aan K3: het stukje uit Teleromeo: hallo, hallo, wie heb ik aan de lijn. Ik had dus de pech om dit af te spelen terwijl ze meeluisterden en kreeg de vraag waarom speelt hij K3 na? De melancholische klanken nemen ze er dan maar bij. Kotikonnut blikt terug op een rijk en gelukkig verleden, maar tegelijkertijd komt het besef dat vroeg of laat zulke herinneringen langzaam aan maar zeker vervagen. De accordeon en de baslijnen geven hier samen met de viool de toon aan. Al bij al klinkt dit bijzonder melancholisch nummer redelijk rustig (ook al heeft het een slepende vaart). Korppikalliota gaat over hoe krachtig raven zijn, bijgeloof en klinkt echt wel folky met een catchy refrein en een schitterende viool. Kallon Melja gaat over een winter in lapland, waarbij de verteller connectie maakt met de natuur en de dieren. Het is al bij al een aardig uptempo nummer, waarbij de accordeon best opzwepend werkt. Sillanrakentaja gaat over een mythologisch verhaal waarbij een reus ruzie maakt met een vrouw en zo voor afbakening van het land zorgt (oa door een grote steen naar haar te gooien). Het geheel klinkt vrij braafjes, slepend en melancholisch. De kinderstemmetjes op het einde geven het ook wel een bijzondere klank. Henkselipoika draait rond een geile boer die van op een zekere afstand naar werkende vrouwen zit te kijken en zich afvraagt dewelke het best bij hem zou passen. Op muzikaal vlak is dit één van de hoogtepunten van dit album: lekker opzwepend en vurig. Live zal dit zeker vonken en vuur geven! Pellervoinen is een muzikaal folky tussendoortje: tijd voor een dansje. Riemu klinkt best happy, ook al gaat het verhaal over een reiziger die niet goed weet in wat voor stemming hij is als hij op weg is naar een feestje. Kuin korpi nukkuva gaat over het besef dat je beter in het hier en nu leeft en er ook voor gaat! Dit lijkt een beetje het nieuwe lijflied te zijn van de band, wij genieten alvast mee en dat met volle teugen. De viool geeft het een melancholische ondertoon terwijl de accordeon voor de vrolijke noot zorgt. Er is zelfs een heus tango tussendoortje. Juomamaa heeft wel iets van zuipen, zuipen … Je leeft van dag tot dag en drink met je vrienden, zonder mate en denkt alleen maar aan het plezier van het samen zijn. En wat de volgende dag zal brengen: dat is voor later! Wederom doet de accordeon wat het moet: zwier en schwung brengen! Ook de viool doet flink mee en zweept ons op, terwijl de drums trapsgewijs het tempo aangeven. Tuttu on tie eindigt deze trip met de nodige melancholie, waarbij onze reiziger zachtjes hunkert naar een liefdevolle aanraking. Het is een rustig einde, maar na zo een lange trip zijn we best moe en kunnen we dit zeker appreciëren.
Wel, het was een leuke trip, waarbij je het best de CD keer op keer moeten blijven herhalen tot je volledig in de juiste sfeer zit. Het help ook wel een beetje als je hier en daar wat aanwijzingen krijgt over het tekstuele. Feit is ook wel dat deze schijf rijker klinkt, meer uitgewerkt en minder ruw. Een aanrader dus voor fans van het genre!
