Ontstaan in 2010, bestaande uit muzikanten en zanger met 10.000 ton aan ervaring. Tegenwoordig al een paar keer voorgehad dat andere groepen hen probeerde te kopiëren, met dramatische gevolgen (lees: kakafonie en barslecht)! Live zijn ze een must en in de studio klinken ze alsmaar beter!
Ik heb hen voor het eerst op het Metal Female Voices Fest in Wieze aan het werk gezien. Nadien zag ik hen samen met Epica (de ene band vloeit voort uit de andere) in Leuven aan het werk samen met mijn zoon. Mijn zoon is ondertussen 10 jaar oud en is nog steeds fan. Voor hem ben ik ook hun eerder werk gaan aankopen en ik moet zeggen dat ze me keer op keer toch ook wel overtuigen. Het bombastische, symfonische klanken, de totaal verschillende stemmen, de vele mood swings, tempo wissels … Hoe ze keer op keer er in slagen om het geheel melodieus en aangrijpend te laten klinken is me een raadsel: feit is dat ze het gewoonweg doen en alleen al daardoor verdienen ze mijn respect!
Op vocaal vlak doe ik mjin hoed af voor Mark Jansen/ George Oosthoek (grunts), Adam Denlinger / Henning Basse (clean male vocals) en Laura Macrì/ Marcela Bovio (clean female vocals)! Op muzikaal vlak hebben ze dankzij een bijzonder goed verlopen crowdfunding beroep kunnen doen op het TheCity of Prague Philharmonic Orchestra. U kent hen mogelijk vanwege hun participatie aan de Star Wars saga, Hannibal (2001), en Arrival (2016). In het verleden werkten ze reeds met Dimmu Borgir (op hun album Death Cult Armageddon).
We krijgen 11 tracks en met The Rhythm of Freedom laten ze meteen horen dat ze als geheel voor heel wat afwisseling kunnen zorgen: een symfonische opening, grunts, clean vocals, geroffel en geschreeuw: energievol en toch melodieus. Af en toe zijn er rustpunten en krijgen we een gevoelig stuk, best emotioneel. Al even sterk als het vorig woelwater en met de nodige energie gebracht is het vurige Tornado of Thoughts – I don’t Think Therefore I Am. Met Saints Don’t Die krijgen we dan weer een gevoelig plaatje waarbij de vrouwen hun engelenstem mogen smeren en lekker mogen bekoren en uithalen (al naargelang het tempo), terwijl de mannen lekker rammen. Met Dhyana krijgen de sirenen nog meer leiding, aangeboden op een akoestisch plateau (om duimen en vingers van af te likken). Rebirth From Despair klinkt dan weer zeer filmisch, mede dankzij het orkest en de machtige backings. Dit nummer voelt krachtig aan, gedreven doch bijzonder melodisch. Dit is toch wel één van mijn lievelingsnummers op deze vette schijf! The Power of Process is een nieuwe melodische krachttoer waarbij ze zowat alles uit de kast halen: een arsenaal aan instrumenten, krachtige stemmen en een orkest die samen met het koor zorgen voor een extra boost. De titel past uiteraard bij het nummer! The Illusory Self wisselt kracht af met gevoeligheid en tederheid waarbij de stemmen letterlijk overheen de vocale koord walsen. Hier hoor je ook goed waarom ze net voor Praag hebben gekozen! 9.13 pure klasse, met ruim voldoende afwisseling! Als je even niet oplet vergeet je ook gewoonweg of je nu naar een nieuwe nummer aan het luisteren bent of niet. Satori is een zacht tussendoortje met een hemelse nachtegaal achter de microfoon. Maya – The Veil of Delusion is en stevige rammer die het live allicht bijzonder goed zal doen. The Flaming Rage of God doet de titel alle eer aan, waarbij ook het koor een bijzonder sterke indruk nalaat. Af en toe is er een rustpunt waar de vrouwelijke touch even de bovenhand mag nemen, om vervolgens helemaal verscheurd te worden door de mannelijke stemmen en hamerende drums. Afsluiten doen ze met Set Me Free: een absolute knaller waarmee ze nogmaals bewijzen hoe goed ze wel zijn! Ik kan niet wachten om ze weer live aan het werk te zien en u?
Kort samengevat: met dit nieuwe studiowerk geeft MaYan nog eens aan hoe goed ze als multifunctioneel metal dream team haar grenzen kan verleggen!
