De scene is al enkele decennia oud, en in dat opzicht is het niet zo verbazingwekkend dat we de laatste jaren bands zien terugkomen na meer dan tien jaar inactiviteit. Ieder van deze bands heeft daar een goede reden voor. De goesting, op zoek naar een inkomen, verplichtingen... Als fan mag je altijd hopen op dat eerste; zin om terug muziek te maken en op te treden. Bij veel van deze bands komt de zin voor opnieuw op te treden eerst, en worden daarbij vrijwel meteen plannen gesmeed om met een nieuwe plaat te komen. Et voilà, het nieuwe album van het Duitse Farmer Boys, met de toepasselijke titel Born Again, komt op 2 november uit via Nuclear Blast.
Eerst werd er dus terug live gespeeld. Veruit het bekendste nummer van deze farmer boys is zonder twijfel "Here Comes The Pain". Hieronder kan u dat nummer nog eens beluisteren. Het is niet de originele clip, die is om één of andere reden niet meer beschikbaar op Youtube, maar er zijn wel verschillende live versies uit 2018 terug te vinden.
Farmer Boys speelt voornamelijk heel erg poppy hard rock / metal en heeft in het jaar 2000 veel succes geoogst met hun plaat The World Is Ours. Het was toen al een zeer verfrissende band die opviel binnen de scene. Het poppy karakter gaf er een leuke positieve twist aan, hoewel de teksten dat niet altijd lieten blijken. In 2004 volgde nog een plaat, maar daarna is de band van het toneel verdwenen. Ze waren nooit gesplit, gewoon heel erg inactief.
Anno 2018 bestaat de band uit de drie oprichters Matthias Sayer (zang), Alex Scholpp (gitaar), Ralf Botzenhart (bas) en de twee nieuwkomers Timm Schreiner (drums) en Richard Düe (keys). In 2017 tekenden ze een contract met Arising Empire, onderdeel van NB. De band was na enkele optredens erg te spreken over de algemene reacties. De zanger liet het volgende optekenen :
"We hadden zoveel liefde en euforie verwacht nadat we toch 'enkele jaartjes' in het limbo verkeerden. Het toont aan wat onze muziek betekende bij veel mensen, en dat betekent dan weer veel voor ons als band. Elke nieuwe song is op het vlak van tekst en melodie een spiegel en een momentopname van onze levens. Een herinnering van wat we hebben mogen meemaken ~ verwacht eerder een monumentale symfonie in D-mineur dan een leuk nummertje in E-Majeur ~. We hebben trouwens ook een special guest uit Finland"
Die gast uit Finland is voormalig Apocalyptica-cellist Max Lilja, die meedoet op enkele songs.
Tot zover de info vanuit de promo. We zijn altijd voorzichtig wanneer het promo's betreft. De ondertoon in zo'n marketingpraatje is steevast enthousiast en positief. In dat opzicht is het zeker niet onmogelijk dat geld een drijfveer is achter deze plotse come back. Van één ding zijn we wél zeker: het plezier straalt ab-so-luut af op Born Again.
Meteen na de blijkbaar obligatoire maar volstrekt overbodige intro "Cosmos" vliegen de Duitsers er middels "Faint Lines" in met up-tempo pop-metal. Na al die tijd heeft de stem van Matthias Sayer niet in kwaliteit moeten inboeten. Integendeel, hij klinkt fris en gevoelig, en lijkt nooit weg geweest.
Met een misschien ongewilde knipoog naar "Here Comes The Pain" opent "Fiery Skies" de poorten naar een leuke tegenstelling: een plezierige dood. Terwijl de tekst ons weet te vertellen dat we de hoop maar moeten laten vallen ("Oh no no no one will survive!" & "No no no one will save you!") omdat we er onder deze fiery skies toch allemaal aan zijn voor de moeite, klinkt de muziek eerder positief en happy. Er zit zelfs een soort haast in, alsof het niet snel genoeg kan komen. Het doet me ook meteen denken aan "Everybody Dies!" van Ayreon. Een geweldig sterk en contrasterend nummer dat bewijst dat de drijfveer achter deze nieuwe plaat goesting was.
Via Youtube werd "You And Me" reeds uitgebracht. Een song die al heel wat positieve reacties mocht ontvangen. En dat is volkomen terecht want ook hier horen we lekker opzwepende muziek met een ietwat duistere doch positieve ondertoon. Het samen vechten voor een hoger doel ondanks alle mogelijke tegenslagen die een mens op het pad kan tegen komen. You and me will bring the system down.
Er wordt eventjes gas terug genomen met de ballad "Isle Of The Dead" waar de vocalen nog wat meer kunnen schitteren. De song opent prachtig met een zeer gevoelige toon. Het gaat zoals zo vaak het geval is met ballads binnen de metal in crescendo omhoog zonder daar haast bij te hebben. Alles is goed uitgebalanceerd, niets lijkt de bovenhand te willen nemen. De drums krijgen in het midden van het nummer eventjes de tijd om een bruggetje te vormen naar een trage solo, waarover de zang op het gemakje weer kan inpikken. En net dat soort composities zorgen er voor dat zo'n ballad de aandacht kan blijven vast houden.
Een song die misschien beter had gepast na "You And Me" is "Tears Of Joy" omdat die grotendeels dezelfde boodschap mee geeft. Het positieve en levensvreugde vinden die alle onheil kan overschaduwen en te baas kan. Een psychiater zei onlangs in een krant dat mensen moeten leren om ongelukkig te zijn. Daar ben ik het volmondig mee eens; ongelukkig zijn is een onderdeel van het leven. Het is aan de persoon zelf om daar methodes voor te ontwikkelen om daarmee om te gaan. En een song als "Tears Of Joy" capteert dat perfect. Muzikaal heeft het ook weer twee aspecten. Ritmisch blijdschap als basis maar de solo's klinken toch licht wanhopig.
Een goed woord om het album tot nu toe samen te vatten is het woord moed. De moed om door te gaan, de moed om te vechten. Een moed die je makkelijker met twee kan ontwikkelen. De meeslepende groove in "Stars" is de muzikale achtergrond voor het verhaal van "Brave New World"; de mens is niets meer dan vee in een wereld vol chaos en verschrikking. Maar: het is nooit te laat, we hold the stars in our hands, it's all we have. Ook op "Oblivion" hetzelfde verhaal, zij het in een stevigere vorm. Deze song is vocaal harder, maar het blijft opzwepend met een geweldige solo naar het einde toe.
Bij "In The Last Days" hoort een gelaten gevoel zonder haat of angst. Zelf beschrijft de zanger het als een song die de komst van de four horsemen aankondigt. Een afwisselende song, nerveuser van aard met een uitvoering die afwijkt van al de vorige songs. Je hoort meer wanhoop, de zang is afwijkend en klinkt alsof iemand in je oor staat te zeuren waar je van af wenst te zijn en de solo's huilen. Dan gaat het weer lekker up-tempo met de tweede uitgebracht single "Revolt", die na de wanhopige melding in vorige song de boodschap geeft om toch weer strijd te voeren en aan te vallen ("Wake up it's time to rise").
De band sluit af met het titelnummer, dat uiteindelijk duidelijk genoeg verwijst naar de boodschap achter de hele plaat. Het is eigenlijk toch een soort conceptalbum geworden. Een rustige start waarin zanger Sayer enkel spreekt (heb j'm?) en rustig opbouwt naar een wat agressievere toon. De song komt echter nooit los van de grond en had iets meer punch mogen hebben. Meteen ook de enige kritiek die ik me kan bedenken, want verder is ook dit weer een prima nummer.
Wat opvalt aan Born Again is vooral de uitmuntende vocalen, het opzwepende poppy karakter en het uitstekende gebruik van keyboards. Keys die niet worden misbruikt om melodieën te creëren. Die komen eerder van de riffs en de zang. De keys ondersteunen op de achtergrond en je krijgt nooit het gevoel dat het er over is. Met deze plaat gaan deze heren zeker en vast scoren. Daarnaast zijn deze Duitsers er in geslaagd dat ik deze plaat op één dag vijf keer heb beluisterd. Een zeer sterke come back; the boys are back in town!
Tracklist
01 - Cosmos (2:27)
02 - Faint Lines (4:25)
03 - Fiery Skies (4:14)
04 - You And Me (4:31)
05 - Isle Of The Dead (4:22)
06 - Tears Of Joy (4:01)
07 - Mountains (0:59
08 - Stars (5:01)
09 - Oblivion (4:22)
10 - In The Last Days (5:01)
11 - Revolt (4:10)
12 - Born Again (5:46)
