Lokerse Feesten 2018: Punkrockdag - 08/08/2018 "Aardbeving verwoest Grote Kaai''

Review:Festivals
  Erik Vandamme    10 augustus 2018

"Aardbeving verwoest Grote Kaai op Lokerse Feesten'' Het zou een minder leuke titel kunnen zijn in de krant, maar is het deze keer niet. Traditiegetrouw organiseert de Lokerse Feesten naast de Metaldag ook een Punkrockdag. Deze keer stonden kleppers van formaat op de affiche als Suicidal Tendencies, Dropkick Murphys, Bad Relgion en Turbonegro. Elk van hen deed de grond letterlijk daveren onder onze voeten, de ene wat meer dan de andere. Deze punkrockdag 2018 op Lokerse Feesten gaat in elk geval de geschiedenis in als legendarisch, althans naar mijn bescheiden mening.  Aan de vele reacties achteraf te zien en te horen , waren wij niet alleen met die mening. Ons verslag:


The Living End: Australische aanstekelijkheid die aan de ribben kleeft.

Chris Cheney (Guitars/Vocals), Scott Owen (Bas) , Andy Strachan (Drums) vormen samen het Australische trio The Living End (***1/2). De band timmert reeds 25 jaar aan de weg. En heeft dus al heel wat ervaring in het vak. Op 28 september komt de nieuwste schijf, het 8ste album ondertussen, van The Living End op de markt. De Australische band gaat ondertussen uitgebreid op tournee en houdt dus ook halt op Lokerse Feesten. Ze mogen deze punkrockdag openen met een pure punkabilly set, waarbij vooral de contrabas een voorname plaats inneemt. De drie bandleden vullen elkaar blindelings aan en stralen, net als op de nieuwe schijf trouwens, enorm veel spelplezier uit. Door die dosis levenservaring te vermengen met de nodige jeugdige spontaniteit - frontman Chris spreekt zijn publiek voortdurend aan - worden ook wij over de streep getrokken. Echter is het eerder die bijzonder aanstekelijke combinatie tussen gitaar, contrabas en verdovende drums wat ervoor zorgt dat we de ene adrenalinestoot na de andere te verwerken krijgen. Waardoor je prompt begint te heupwiegen. Want hierop stil staan is onmogelijk. The Living End doet met andere woorden wat elke openingsact moet doen. Die lont aan het vuur steken, om de boel tot ontploffing te brengen. Missie geslaagd!

Suicidal Tendencies: Mokerslagen in het gezicht tijdens het voorhouden van een spiegel van de realiteit

Join the army” (1987), “Lights … Camera … Revolution” (1990) of “Suicidal for Life” (1994). Het zijn één voor één platen die kunnen omschreven worden als ware klassiekers binnen het zogenaamde crossover gebeuren. Zonder schroom kunnen we Suicidal Tendencies (****1/2) dan ook omschrijven als 'levende legendes'. De band is ondertussen niet stil blijven zitten, en brengt nog steeds nieuwe klasse platen uit. Bovendien zijn hun shows nog altijd hoogstaande crossover feestjes, waarbij geen spaander geheel blijft van de zaal. Toen we de heren zagen aantreden op EMP Persistence tour 2017 schreven we daarover: ''Ook Suicidal Tendencies legden de lat vanaf het prille begin enorm hoog. Ze lieten er bovendien geen gras over groeien, en razen door middel van loeiende riffs, duivelse vocalen en die snoeiharde drumsalvo's een hoge dosis adrenaline doorheen de menigte. Die, ondanks een lange dag, nog de energie vinden om een laatste keer een wild feest te laten uitbarsten. Ook deze band brengt geen routineuze set, de charismatische frontman spreekt zijn publiek voortdurend aan."

Op Lokerse Feesten zien we een band die er zin in heeft, en vanaf de eerst noot iedereen bij de strot grijpt en niet meer los laat tot het einde. Mike Muir is bovendien een ware spraakwaterval die wijsheden verkondigt die niet alleen over hem gaan, maar over iedere aanwezig. Gerugsteund door top muzikanten, zoals drummer Dave Lombardo die een voorname rol speelt binnen de instrumentale omlijsting, wordt mokerslag na mokerslag uitdeelt. Telkens dus tijdens het voorhouden van een spiegel, maar eveneens met de nodige dosis humor. De adrenalinestoten die de band de fans daarbij bezorgt resulteren  in de ene na de andere grote mosh en circle pit . Op het einde mogen fans zelfs mee dansen en springen op het podium.

Besluit: Suicidal Tendencies mogen dan veel jaren aan de weg timmeren, die vuurkracht van hun jonge jaren zijn ze gelukkig niet kwijt gespeeld. Integendeel zelfs. Voor het eerst ontstaat een aardbeving, waarna een verwoestende tsunami alles en iedereen tot moes slaat. Het zou niet de eerste zijn op deze avond. De band brengt bovendien op 17 september een nieuw plaat uit en beloofde nog terug te komen. Op basis van deze verwoestende oerknal, zien we daar nu al naar uit.

Turbonegro: Turbo, Turbo, Turbo sputtert een beetje

Turbonegro (***) mag dan een beetje de vreemde eend in de bijt lijken op deze affiche. De band brengt altijd een schare fans mee, getooid in hun typische Turbojugend vest. Die waren ook op Lokerse Feesten in groten getale aanwezig. Turbonegro heeft wellicht niet meer de impact op een ruim publiek, zoals weleer, maar kon toch op heel wat bijval rekenen. Vooral de eerste rijen gingen lekker uit de bol. Maar toch kregen we eveneens het gevoel dat het vet wat van de soep is. Voor veel mensen was dit optreden een gelegenheid om nog meer rond de bar te gaan vertoeven, met een frisse pint in de hand de toch wel hilarische show van deze Noren bekijken en beluisteren. Humoristisch en energiek was het zeker en vast. Maar ooit was Turbonegro een wervelstorm die opstak en alles plat walste. Anno 2018 is Turbonegro eerder een voortkabbelend beek geworden, waarrond het toch nog steeds fijn vertoeven is. De echte fans malen daar niet om, en dansen alsof hun leven ervan afhangt en brullen zich de longen uit hun lijf van begin tot einde van de set.

Bad Religion: De wilde rit over een roetsjbaan zonder eindpunt

Het was ons opgevallen dat de meeste punkrock fans toch naar Lokerse Feesten waren afgezakt om Dropkick Murphys aan het werk te zien. Echter kon ook Bad Religion (*****) op heel wat bijval rekenen. De band speelt hun set op het scherp van de snee, door middel van voornamelijk kort en krachtige songs waardoor de fans geen tijd krijgen om op adem te komen. Die ene vuurpijl is nog maar afgeschoten, en daar volgt al een andere. Door die monotone strakke lijn aan te houden bestaat het risico dat het gauw zou kunnen vervelen. Maar niet bij Bad Religion. Eens Greg Graffin en zijn kornuiten jou in hun greep hebben, is er geen ontsnappen meer mogelijk. Het is alsof je op een wilde roetsjbaan bent terecht gekomen, waar maar geen einde aan komt. Zonder oponthoud blijft Bad Religion beuken op de poort en worden alle registers gedurende doorheen  de volledige set compleet open gegooid tot niemand meer stil staat. Graffin doet daarbij niet echt aan bindteksten, de band laat vooral die muziek voor zich spreken en zorgt voor een wervelend punk feest zoals we dat zelden meemaken. We bleven dan ook verweesd achter na deze woeste rit over hobbelige wegen, zonder eindpunt. En dan moest het ultieme punkrock feest nog komen.

Dropkick Murphys: Iers/Amerikaans Folk feest dat zorgt voor een allesvernietigende aardverschuiving

Dropkick Murphys (******) had nog iets goed te maken. De laatste keer dat we de band aan het werk zagen leverde Dropkick Murphys een iets te routineuze set af om ons compleet over de streep te trekken. Vanaf opener Captain Kelly’s Kitchen steekt Dropkick Murphys zijn publiek in de achterzak en laat niet meer los tot het einde. The Boys Are Back werd als een voetbal hymne meegebruld van vooraan tot helemaal achteraan. Of de geluidsnormen werden overschreden? We vrezen van wel, maar niemand maalde daarom. Ook bij de daarop volgende Folk rock songs Sandlot, Johny, I hardly Knew You, Barroom Hero en het overweldigende Caught in A Jar ging dat dak er telkens opnieuw compleet af. Ook de Dubliners cover The wild rover  - ondertussen uitgegroeid tot een waar Folk Punk anthem - mocht niet ontbreken.

Besluit: Dropkick Murphys gunde zijn publiek geen seconde los. De crowdsurfers vlogen over de hoofden heen en er leek maar geen einde te komen aan het feest. Bij de bisnummers mocht tijdens Kiss Me, I’m Shitfaced een pak bevallige vrouwen op het podium plaats nemen om samen met de band deze song uit volle borst mee te brullen, en niet alleen een dansfeest voor maar ook op het podium te doen ontstaan. Meer dan een uur lang creëert Dropkick Murphys een oorverdovend volksfeest en doet De grote Kaai op zijn grondvesten daveren tot er geen spaander geheel blijft van de het plein. Als kers op de taart voegt Murphys daar een AC/DC cover aan toe Dirty Deeds Done Dirt Cheap . Ondertussen heeft Dropkick Murphys echter de oorlog gewonnen op alle fronten, en laat iedereen totaal verweesd en murw geslagen achter. Kortom. Top concert van een top Folk Punk band die een volksfeest doet ontstaan zoals we nog maar zelden hebben meegemaakt in Lokeren.

Setlist:The Foggy Dew (Sinéad O’Connor song) //Captain Kelly's Kitchen //The Boys Are Back //Prisoner's Song //Sandlot //Johnny, I Hardly Knew Ya //Blood //Barroom Hero //Caught in a Jar //Buried Alive //The Wild Rover (The Dubliners cover) //The State of Massachusetts //The Walking Dead //Paying My Way //First Class Loser //Worker's Song //Rose Tattoo //Going Out in Style //Out of Our Heads ///Encore:///I'm Shipping Up to Boston //Kiss Me, I'm Shitfaced //Dirty Deeds Done Dirt Cheap (AC/DC cover)