Dranouter op vrijdag – Groeien en bloeien met een cowboy op het eind

Review:Festivals
  Tom V    4 augustus 2018

Nadat we hier vorig jaar een meer dan geslaagd weekend mochten beleven, was de keuze om dit jaar tijdens het eerste weekend van augustus opnieuw richting Heuvelland af te zakken voor Dranouter snel gemaakt. Wat meteen terug opvalt is de gezelligheid, een typische sfeer die je op maar weinig festivals in België nog kan vinden, maar wat hier voor Dranouter toch een beetje hun handelsmerk en deel van het concept is geworden. (houden zo als je het ons vraagt!)


Dranouter begint dit jaar voor ons op vrijdag. Vanwege het ruime aanbod moeten we noodgedwongen een selectie maken over de vele optredens. De eerste band die we met fluo hebben aangeduid op ons lijstje dit jaar is Portland. Portland speelt in de Voute, een kleinere tent waar men toch geregeld opkomend talent een kans geeft op Dranouter. Zo ook dit jaar dus met de winnaars van de nieuwe lichting 2018. We mochten ze eerder dit jaar al aanschouwen op o.a. Festival aan zee en waren toen al onder de indruk van de vocals van Jente en Sarah. De jury van studio Brussel omschrijft hun muziek als “een warm dekentje melacholische pop”. Wij sluiten ons wel aan bij deze omschrijving, al mag dat “dekentje” gerust een deken genoemd worden. Wordt deze “Voute” niet al stilaan te klein voor deze band? Net niet, als je het ons vraagt. Het dak gaat er wel bijna af wanneer ze hun cover van Matilda spelen, oorspronkelijk van Alt-J. Het publiek kent deze klassieker natuurlijk en zingt luidkeels mee. We vragen ons toch een beetje af of ze naar de toekomst toe niet nog wat moeten groeien. Toewijding aan een genre is niks mis mee, maar dan moet je ervoor zorgen dat niet alles “een beetje hetzelfde” klinkt en er misschien meer uitschieters aan je repertoire worden toegevoegd? Hoe dan ook een sterk optreden en hoop voor de toekomst!

Vervolgens begeven we ons richting de mainstage voor Intergalactic lovers. Veel mensen waren blijkbaar vergeten dat je vanavond deze toppers uit eigen land kon bekijken hier op Dranouter. Tijdens Shewolf , één van de eerste bekende nummers, gaat het van “Run run run, as fast as you can” en dat is ook de reactie in het publiek richting de mainstage. 

Wat ons verder opvalt aan Intergalactic Lovers is wel de groei die ze hebben doorgemaakt met pakweg een vijftal jaar terug. We herinneren ons nog een optreden op Leffingeleuren enkele jaren geleden waar zangeres Lara, weliswaar goed bij stem, maar nogal statisch haar set speelde. Daar is nu totaal geen sprake meer van. Lara danst en voelt haar duidelijk goed op dit podium. Met sensuele bewegingen en tripjes richting de catwalk om het volk te “bespelen” maken ze er een sterke set van. Het helpt natuurlijk wel dat ze ondertussen kunnen putten uit een repertoire aan hits die bekend zijn bij het grote publiek. Qua sound vonden we dat deze in het begin van het optreden nogal “scherp” overkwam, maar dat beterde zeker verder in het concert. Hun electropop bevat tonen die aan Editors of zelfs The Cure doen denken, maar doorheen de jaren hebben ze toch vooral een eigen, typsiche sound ontwikkeld. Een waardige eerste headliner op de mainstage deze avond!

Daarna haasten we ons richting de “club”-tent, wat verder op het terrein voor nog wat muziek van eigen bodem. Die eigen bodem mag je dit keer heel letterlijk nemen, want de uit Knokke afkomstige Boudy Verleye, aka Brihang speelt vanavond een thuismatch. De rapper laat even op zich wachten, maar de trouwe schare fans laat dit niet aan hun hart komen. We wanen ons zelfs even in een voetbalstadion wanneer enkele gezangen worden ingezet. Onze fotograaf herkende verschillende liedjes uit het repertoire van de aanhang van een brugse voetbalploeg?

Na even wachten komt Brihang toch de club binnen geslopen. Wij waren vooral benieuwd hoeveel deze artiest gegroeid is in vergelijking met zijn passage in “De Voute”-tent vorig jaar op Dranouter. Eerlijk gezegd kon hij ons dan niet meteen bekoren. Dit jaar moeten we toch onze mening herzien, deze creatieveling is zeker gegroeid in zijn genre. Er is duidelijk een publiek voor deze artiest, wanneer we merken dat verschillende (ons onbekende) nummers toch volledig worden meegezongen op de eerste rijen. Toch even luisteren naar die teksten van de west-vlaming en we merken op dat hij naast rapper ook een beetje een woordkunstenaar is. Goed gekozen woorden, gevoelige inhoud, het is te verstaan dat hij in korte tijd zoveel positieve reviews weet te verzamelen bij de pers en zijn publiek. Goe bezig Brihang, doe zo voort!

Na een rondje op het gezellige festivalterrein en een fris pintje (dat trouwens dit jaar volledig cashless betaald wordt!) gaat het alweer richting main stage voor de laatste band van deze avond.

Band mag je dit keer wel niet zo letterlijk nemen. Jake Bugg treedt aan met enkel zijn gitaar als metgezel. Meteen valt zijn typische accent op dat de hele set nadrukkelijk aanwezig zal zijn. Denk aan Bart Peeters tijdens de eerste strofen van I’m into folk en je komt in de buurt. We mogen ons verwachten aan een set met zowel folkballads met snel gitaarwerk, als aan uptempo nummers als je de organisatie mag geloven. Dat is meteen ook wat we voorgeschoteld krijgen, wie dacht dat Ed Sheeran de enige was die met enkel zijn gitaar een tent kan uit zijn dak laten gaan is eraan voor de moeite. De country sound die we kennen van zijn grootste hit lightning bolt is ook de sound die we te horen krijgen van Jake. Na enkele ingetogen nummers druipen hier en daar wat mensen af. Hadden ze misschien net als ons ook iets meer verwacht van deze headliner? Een sterke set met snel gitaarspel en hier en daar een gevoelig intermezzo laat ons toch een klein beetje op onze honger zitten. We merken spijtig genoeg ook een minder gevulde tent dan vorig jaar bij headliners als Doe Maar en Bazart. Misschien minder bekend bij het grote publiek? Of denken ze net als ons dat je na een half uur dat accent wel gehoord hebt en het allemaal een beetje hetzelfde klinkt?

Naar het einde van zijn set toe zit er veel meer tempo in de liedjes en wordt er duidelijk gedanst en gesprongen in het publiek. Overgangen tussen liedjes worden ware jamsessies en Jake maakt duidelijk dat hij toch wel verduiveld goed op zijn gitaar kan spelen.

Een mooie afsluiter van deze eerste avond Dranouter. Moe, maar voldaan gaan we terug huiswaarts, zodat we morgen opnieuw kunnen terugkomen!

Verslag: Lies Decramer en Pieter Bouckhout
Foto’s: Pieter Bouckhout