Main Square Festival 2018: DAG 2 - 07/07/2018 - ''Depeche Mode verbindt jong en oud"

Review:Festivals
  Erik Vandamme    16 juli 2018

Op de tweede festivaldag van Main Square festival werd het, aan o.a. de vele T-shirts te zien, vrij duidelijk wie de publiekstrekker zou worden van dag 2. Depeche Mode. De band spreekt natuurlijk verschillende generaties aan. Zoals de eerste fans uit de jaren '80 - waaronder ik mezelf kan rekenen - die in het begin zelfs werden uitgelachen daarom. Hun passage op Torhout/Werchter 1985 werd op menig wenkbrauwen onthaald. Moest er toen sociale media hebben bestaan, bedenken we daarbij. Tijden veranderen, mensen ook. Anno 2018 staat Depeche Mode gewoon zijn ding te doen voor circa 50 000 uitzinnige fans. Er was natuurlijk nog veel meer te beleven dan enkel Depeche Mode, die voorwaar HET concert van het weekend wisten neer te zetten. Ons verslag van dag 2:


Okay Monday: Met een vette knipoog naar de gitaarmuziek uit de jaren '90 , met beide voeten in het heden.

Okay Monday is een power pop band die puur muzikaal ons wat doen denken aan de typische jaren negentig gitaar helden als,Weezer of Fountains of Wayne. Om maar twee voorbeelden te geven. In elk geval start deze festival dag met een bijzonder aantrekkelijk tot aanstekelijk potje gitaar muziek dat aan de ribben kleeft. Met dank aan Okay Monday die bewijzen dat gitaar muziek ook anno 2018 nog steeds springlevend is. Die knipogen naar de jaren '90 zorgen er gelukkig niet voor dat deze band gedateerd klinkt. De gezapig en bijzonder energieke aanpak bezorgt ons een stralende glimlach op het gezicht, waardoor we niet kunnen laten zelf die luchtgitaar boven te halen en menig riff de lucht in te schieten. We hebben al slechtere starters geweten van een festival.

Foto: Tommy Debecker

The Courteeners: Met de eenvoudige aanpak, drum - gitaar - bas - toetsen je publiek gewoon inpakken. En bovendien murw slaan.

Met de openingzin ''We Are Courteeners from Manchester'' leg je de lat, gezien de geschiedenis van muziek uit Manchester, al heel hoog. Niet getreurd, deze band timmert al een tiental jaar aan de weg, en heeft ondertussen de klappen van de zweep voldoende onder de knie. Met een typische gitaar + bas + drums + toetsen aanpak, pakt The Courteeners die main stage met het grootste gemak in. Dat de band daardoor niets origineel meer brengt, het is al zoveel voorgedaan, stoort allerminst. Telkens een smaakvolle riff ons hart raakt, of een drumsalvo ons hersenpan open splijt. Weten we plots opnieuw waarom we ooit rock fanaat zijn geworden. Anno 2018 bewijst een band als The Courteeners dat eenvoudige rock muziek, ondanks alles, nog steeds niet dood en begraven is. Integendeel. Meer nog. Net door die eenvoudige aanpak je publiek gewoon inpakken? En compleet murw slaan? Het blijft ook nu nog steeds de reden waarom we hielden en nog steeds houden van de puurheid van rock muziek. Ook dat zet deze band nog wat meer in de verf.

Foto: Tommy Debecker

Black Foxxes: Donkere walmen van intense weemoedigheid.

De rock band Black Foxxes brengt eerder gepolijste tot gladgestreken gitaar muziek. Waarbij vooral de depressieve teksten van frontman Mark Holley de rode draad vormen doorheen het geheel. Ook muzikaal klinkt Black Foxxes eerder donker, zonder te vervallen in een depressieve gedachtegang. Eerder omgeven door walmen van melancholie en weemoedigheid. Dat gevoel wordt enkel en alleen maar versterkt door de inbreng van de bijzondere stem van Mark. Een stem die veel pijn, verdriet en zelfs woede uitstraalt. Waardoor je prompt geconfronteerd wordt met uw eigen innerlijke demonen. Op een zonovergoten dag zorgt Black Foxxes dan ook voor een weemoedige weerklank, die je een krop in de keel bezorgt en waardoor je prompt een traan wegpinkt.

Wolf Alice: Het aanbieden van een veekleurige en veelzijdige pallet.

Ook bij Wolf Alice is het eveneens de stem die de band zo bijzonder maakt. d'Ellie Roswell haar heel bijzondere stem brengt je telkens opniieuw in ontroering. Het meest opvallende bij Wolf Alice is echter dat je op de muziek van deze band onmogelijk een label kunt kleven. We horen streepjes shoegaze, tot zelfs folk elementen tot elektronische muziek. Net de veelzijdigheid van deze band zorgt ervoor dat ze in eigen land zo hoog worden aangeschreven. Ook op Main Square laat Wolf Alice een diepe indruk achter. Dit dus in grote mate door een veelkleurige en veelzijdige pallet aan te bieden. Met daarbovenop dus die fenomenale stem van Roswell. Haar bijzonder integrerende uitstraling en vocale inbreng, doet je letterlijk zweven naar andere onontgonnen wegen. Buiten de harde realiteit van het leven. Indrukwekkend!

Foto: Tommy Debecker

Kid Francescoli: De volgende generatie Franse Pop muziek, die staat te kloppen aan de grote poort.

We schreven het al. Op main square festival ontdek je fenomenen die in Frankrijk aan het doorbreken zijn, of reeds zijn doorgebroken. Kid Francescoli is zo een band die volop aan het groeien is binnen de nieuwe lichting Franse Pop muziek. De band timmert al sinds 2002 aan de weg, en begint nu echt de vruchten te plukken van dat jarenlange kloppen aan de grote poort van de ultieme doorbraak. Op main square festival zien en horen we een band die elektronische muziek verbindt met indie rock en muziek uit die typische Franse pop cultuur. Het meest in het oogspringende bij deze band is naast de bijzonder kleurrijke muziek, de sensueel zingende en dansende zangeres Julia Minkin. Die door haar adembenemende uitstraling iedereen in vervoering en ontroering brengt. Kortom. Net als bij Wolf Alice is het net dat brengen van een uitgebreid pallet aan muziekstijlen, met een zangeres die over een heel tot de verbeelding sprekende uitstraling en stem beschikt . Dat Kid Francescoli een te ontdekken fenomeen vormt binnen de Franse muziekwereld.

BB Brunes: Een bijzonder goed geoliede machine, die ook anno 2018 nog steeds een complete wei in vuur en vlam zet.

Franse bands zijn vooral in Wallonië heel populair. De band ontstond in 2006 en heeft ondertussen een lange weg afgelegd. Toen we BB Brunes in 2008 zagen aantreden op Dour Festival speelden die dan ook voor een overvolle tent. En deden er toen reeds het dak compleet afgaan. Tien jaar later zien we een goed geoliede machine op het podium. De bijzonder 'groovy' en 'catchy aanpak waarmee ze doorheen de jaren steeds mening harten hebben veroverd, blijft ook anno 2018 nog steeds stevig overeind staan. Meer nog. BB Brunes zet de festivalweide, naar goede gewoonte, van begin tot einde van hun set compleet in vuur en vlam door voornoemde aanpak. Is onze eindconclusie.

Foto: Tommy Debecker

Basement: Een frontman met een hoog dosis charisma, doet mening harten sneller slaan.

De uit Ipswich afkomstige alternatieve rock band Basement timmert sinds 2009 aan de weg. Reeds in 2012 hield Basement ermee op. Maar in 2014 bleek de band terug samen te zijn. Door een combinatie van energieke punk rock, alternatieve rock en emo punk weet de band het publiek al gauw in te pakken. Ook al is dit vooral de verdienste van een charismatische frontman, die zijn publiek letterlijk bij het nekvel grijpt en niet meer loslaat tot niemand nog stil staat. Door deze aanpak laat hij meerdere meisjes harten sneller slaan. De typische emo punk aanpak, zorgt ervoor dat inderdaad ook gevoelige snaren worden geraakt. Basement zet een strakke set neer, die niemand uiteindelijk onberoerd laat. Maar het is dus vooral de fenomenale uitstraling van de frontman wat de band zo bijzonder maakt.

Foto: Tommy Debecker

Liam Gallagher: "The Last Great Rock'n'roll Star''

Ook al ben ik niet echt fan nog van de  man zijn solo werk, nog  van Liam Gallagher zijn voormalige band Oasis, de man heeft doorheen de recente jaren steeds zijn stempel gedrukt op wat leeft in de muziek. We moeten het ook na dit optreden op main square eerlijk bekennen. Liam Gallagher beschikt over een typisch rock-'n-roll uitstraling die we nog zelden tegen komen dezer dagen. Liam Gallagher is een bovendien nog steeds een bijzonder charismatische frontman die op zijn eigenzinnige wijze heilige huisjes omver stampt, en daardoor zonder enig problemen zijn publiek naar zijn hand zet. Doorheen de set werd er niet alleen gegrasduind door zijn eigen oeuvre, ook Oasis klassiekers kwamen tot jolijt van de aanwezigen voldoende aan bod. Rock'n' Roll Star, Some Might Say, Whatever konden op heel veel bijval rekenen. Dat was dus in grote mate dankzij dat gedoodverfde charisma van Liam die alle aandacht naar zich toetrekt. Ook al laat hij zich omringen door klasse muzikanten. Bovendien haalt hij uit naar Oscar and the wolf, die gedurende de set van Liam op het andere podium zijn set aanvat. Waarop hij nog maar eens stevig uitpakt. Wonderwall wordt door duizenden kelen meegebruld. Liam sluit de set af met een andere klassieker van Oasis Live Forever.

Foto: Tommy Debecker

We kunnen dan ook besluiten:

Liam Gallagher zorgt voor een nostalgie trip voor de doorsnee Oasis fan, voegt daar wat eigen werk en kwinkslagen aan toe en enorme dosissen charisma. The last Great Rock'n'roll star. Zo wordt Liam Gallagher in sommige pers omschreven. Op Main Square bewijst hij dat deze stelling totaal niet uit de lucht is gegrepen, wel integendeel. Ik ben nog steeds geen fan, maar eerlijk is eerlijk. Deze man straalt dus inderdaad dat soort rock-'n-roll uit dat je nog zelden tegen komt in de muziekwereld. Is onze eindconclusie.

Foto: Tommy Debecker

Oscar and the Wolf: Schipperen tussen heupenwiegen, en wegpinken van een traan.

Geprangd tussen enerzijds Liam Gallagher , die volop aan zijn set bezig was, en anderzijds Depeche Mode die naderhand op de mainstage zouden aantreden. Moest Oscar and the wolf het doen voor een sterk uitgedund publiek. De man - want ja ondanks de rits uitmuntende muzikanten trekt de al even charismatische frontman van Oscar and the wolf alle aandacht naar zich toe. Liet het niet aan zijn hart komen. De voorste rijen, bestaande uit vooral jonge vrouwen die een glimp van Max wilden opvangen, genoten eveneens met volle teugen. Max is uiteraard een klasse entertainer, en de zeemzoetige Electro pop, het werkt toch op de dansheupen. Bovendien schippert Oscar and the wolf telkens tussen die gevoelige snaar raken, en een krop in de keel bezorgen enerzijds. En net de dansspieren aanspreken - al dan niet door het bovenhalen van gedoodverfde clichés - waardoor menig wervelend dansfeest ontstaat. Spelende met de gevoelens van zijn publiek, laat Oscar and the wolf alsnog een diepe indruk achter.

Foto: Tommy Debecker

We kunnen dan ook besluiten:

We zien vooral een band die blijft evolueren, ondertussen volwassen is geworden maar nog steeds met beide voeten stevig op de grond is blijven staan. Of dit Oscar and the wolf zo bijzonder maakt, dat ze bijvoorbeeld grote festivals in ons land kunnen afsluiten? Niet echt, binnen hun muziekstijl zijn er genoeg artiesten die minstens even goed of zelfs beter zijn. Maar als je door die aanpak gevoelige snaren raakt, en een goed gevulde weide kunt aanzetten tot dansen, emoties aanspreke en dansen? Dan ben je in mijn ogen goed bezig.

Depeche Mode: Een wervelend dansfeest, voor jong en oud, doet een aardbeving ontstaan waardoor de muren van de Citadel op zijn grondvesten staan te daveren.

Het stond in de sterren geschreven. Depeche Mode zou DE hoofdact van main square 2018 worden. De festivalsite stond overvol, er geen doorkomen meer aan, toen Depeche mode zijn set aanvat. Depeche Mode heeft ondertussen een indrukwekkend oeuvre opgebouwd, en grasduint dan ook door heden en verleden. Binnen een wervelende set waarbij ze het publiek geen seconde rust gunden. Kwamen kleppers aan bod zoals Everything Couts, Personal Jesus, Somebody. Telkens viel op dat zowel jong als oud compleet uit het dak ging bij zoveel beats en klanken.

Anno 2018 is Depeche Mode duidelijk uitgegroeid tot niet alleen grondleggers van het elektronische muziekgebeuren, maar staan ze nog steeds stevig als een huis. En brengen nog steeds  knappe platen die zowel zowel de papa van 53 als de zoon van 27 aanspreken. Daarvoor moet je niet alleen sterk in de schoenen staan, het betekend ook dat je als band moet durven vooruit kijken en evolueren. Dat heeft Depeche Mode ook steeds blijven doen.

Ook live blijkt Depeche Mode dus nog steeds te staan als een huis. Niet alleen biedt Depeche Mode een nostalgie trip aan. De bewegelijke frontman ontpopt zich meer dan ooit tot een klasse entertainer. Vanaf de eerste song grijpt Depeche Mode iedere aanhoorder bij de keel, en laat niet meer los tot de gehele weide staat te springen en dansen tot de vroege uurtjes. Waardoor als het ware een aardbeving ontstaat, die de muren van de citadel op zijn grondvesten doen daveren.

Setlist:

Revolution (The Beatles song) //Cover Me (Alt Out) //Going Backwards //It's No Good //A Pain That I'm Used To (Jaqcues Lu Cont remix version ) //Precious //World in My Eyes //Cover Me //Somebody // In Your Room //Everything Counts //Stripped //Personal Jesus //Never Let Me Down AgainEncore: Walking in My Shoes //Enjoy the Silence //Just Can't Get Enough

Na nog een stukje The Blaze, een duo dat gebruik makende van een mengpaneel, gerugsteund door magische beelden op het scherm, klank en beeld tot leven brengen binnen een heel integrerend en dansbaar geheel. Hielden we het na deze wervelende show van Depeche Mode voor bekeken. En sloten de tweede festivaldag af met een potje nostalgie, voor jong en oud.

Foto: Tommy Debecker


Of Mice & Men

Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015