Georganiseerd door Bro'D Promotions, Shades Of Black en Grimm vond op zaterdagavond voor de eerste keer 'The Doom Chapters' plaats in De Casino te Sint-Niklaas. Elk van de uitgenodigde bands prijkte hoog op de verlanglijst van organisator Filip Lauwereys. We gingen mee op verkenning op het voor ons zo goed als onontgonnen terrein van de atmosferische doom.
Als eerste op het podium staat Aeonian Sorrow, een combinatie van artiesten uit Finland, Griekenland en Roemenië. Bekendste bandlid is ongetwijfeld Daniel Neagoe, tevens van de partij bij Eye of Solitude en Clouds. We luisteren naar de eigenzinnige versmelting van grunts met eindeloze klaagzangen uit de keel van Gogo Melone, oprichtster van de band en tevens songwriter van dienst. Door en door triest word je er van, als ze de ellende bezingt waar het menselijk ras op deze aarde verantwoordelijk voor is. Voor Aeonian Sorrow als band is de show in De Casino hun allereerste optreden samen en Gogo vraagt het publiek om niet te hard te oordelen over beginnersfoutjes. Foutjes die er wat het ons betreft amper zijn, want het geheel klinkt sterk en dat is des te verbazender als je beseft dat de bandleden elkaar slechts de avond voordien voor het eerst ontmoet hebben en het met één repetitie hebben moeten stellen. Het publiek neemt aanvankelijk een afwachtende houding aan tegenover deze nieuwkomer, maar laat al snel zijn appreciatie blijken en lijkt voor de zaak gewonnen tegen het einde van de playlist.
De Finnen van Kaunis Kuolematon, wat 'mooie onsterfelijke' betekent, pakken het meteen een stuk steviger en ritmischer aan. In het Fins wel te verstaan, wat toch even wennen blijft, vooral bij de goed verstaanbare -of juist niet te begrijpen- cleane zanggedeelten die het diep gegrom van leadzanger Olli aanvullen. 'You must be the best audience of the evening' grapt hij nog, maar intussen zit de duistere sfeer er wel goed in.
Die duistere sfeer wordt alleen maar grimmiger als de uit Roemenië afkomstige band Abigail het podium beklimt, deze avond voor de laatste keer met gitarist Vlad, die naar het verre Canada emigreert. Abigail trekt ons de diepte in, naar plaatsen waar het aan zuurstof ontbreekt en het ijl wordt in ons hoofd. We krijgen 3 nummers te horen uit hun te releasen album, waarvan 'The Mind Replays What The Heart Can't Erase' in zijn voorlopig nog instrumentale versie. Songwriter Razvan Alexandru keert het publiek de rug toe als hij zijn gitaar laat schreeuwen naar leven in deze inktzwarte duisternis. Zelden, misschien wel nooit, ging het haar op onze armen zo overeind staan, en even vergeten we te ademen. Razvan is een man die de dood in de ogen heeft gekeken - de band verloor twee bandleden en talloze vrienden in een brand tijdens een clubshow in Boekarest in 2015- en dat laat zich horen. Deze muziek ontspringt uit het diepste van zijn ziel en is als autobiografie duizend maal sterker dan evenveel woorden. Afsluiten deed de band met hun bekendste nummer uit 1998, Sonet.
En dan iets totaal anders. We gaan er na het eerste lied even bij zitten om te vermijden dat we vanzelf omvallen met onze mond open. Onder welke steen hebben we liggen slapen, dat we deze Darkher niet kenden? Een goed ogende, ongeschoeide dame die de strijkstok niet schuwt om haar gitaar te bespelen, zingt met de zuiverheid van Tori Amos in haar hoogdagen en heeft genoeg aan 1 bandlid op percussie om haar duidelijk talrijke kwaliteiten te ondersteunen. De man -in het dagelijkse leven ook ooit haar echtgenoot- slaat zo hard op zijn trommels dat er al eens hulp moet toesnellen om gekantelde cymbalen weer recht te zetten. Maar komen ze iets tekort? In geen honderd jaar! Dit duo is zo getalenteerd dat iedereen in de zaal spontaan tot tegen het podium schuift om alles beter te horen en te zien. Chelsea Wolf in doom stijl, we hebben er niet van terug. Helaas voor ons bracht Darkher geen merch mee, maar dat we ons een paar platen gaan aanschaffen staat nu al vast.
The Prophecy kan bogen op een vaste schare fans in ons land en laat niet na om deze persoonlijk een bedankje toe te spreken. Dat noemen we pas engagement. We krijgen een lekkere lijst progressieve doom die de perfecte aanloop vormt naar de headliner van de avond: The Wounded.
De zes Nederlanders uit Emmen brachten in 2016 na twaalf jaar stilte een nieuw album uit, getiteld 'Sunset'. Hun muziek wordt gekenmerkt door de emotie en de eerlijkheid in de stem van zanger Marco van der Velde, in combinatie met melodieuze, aanstekelijke zanglijnen die op die manier tegelijk naar je keel grijpen en tot meezingen aansporen. The Wounded neemt ons mee op een melancholische trip en leidt ons filosofisch tot aan middernacht.
Conclusie: de zaal had best wat voller mogen lopen voor deze Doom Chapters. We hebben zes eigenzinnige en getalenteerde bands aan het werk gezien die stuk voor stuk, elk op hun eigen manier, indruk hebben gemaakt. Toch menen we dat Darkher vanavond de meeste harten gestolen heeft. Het onze in ieder geval wel.
Van dezelfde organisator later dit jaar:
10 juni: Suffocation +Serial Butcher + Carrion - Jeugdhuis Asgaard, Sint-Amandsberg
27 september: Heralds Of The Fall - De Casino, Sint-Niklaas
10 oktober: Taake – De Casino, Sint-Niklaas
27 oktober: Necrophobic – Moonlight Music Hall, Diest
3 november: Masters Of Grind - De Casino, Sint-Niklaas
2 december: Darken The Moon – De Casino, Sint-Niklaas
