De laatste jaren schieten de nieuwe bands weer zoals vanouds als paddenstoelen uit de grond, vaak met één of andere -core variant als basis. Oudere mensen zoals mezelf die nog in de jaren '90 zijn blijven hangen mogen dan ook verheugd zijn dat de ervaren Canadezen van Kataklysm nog zeer goed weten hoe men Death Metal van de oude stempel moet maken. Morgen is het 1 juni, de datum dat hun dertiende plaat Meditations uit komt via Nuclear Blast.
Muzikaal gezien kan je ze wat vergelijken met Amon Amarth, maar iets minder toegankelijk en zeker minder inspiratieloos. Laat ons wel wezen, de Zweden maken op zich prima platen, maar ze klinken vaak hetzelfde en vooral voorspelbaar. Kataklysm biedt wat meer variatie en diepgang in hun eigen melodieuze variant. Ze brengen met zeer grote regelmaat platen uit, en we hebben de gebruikelijke drie jaar moeten wachten op nieuw werk. Deze keer lag de productie in handen van Jay Ruston, een knakkerd die met bands als Steel Panther en Stone Sour werkt, en dit type muziek normaal niet op zijn bord krijgt. Maar, net als Zidane die opstapt bij Real Madrid omdat ze "moeten blijven winnen", is dat misschien wel een prima idee geweest. Ze hebben de plaat opgenomen in een studio diep ergens in de Canadese bossen.
Nummer 12, Of Ghost And Gods werd uitstekend ontvangen door critici en fans, en ook Meditations zal de fans zeker blij maken. Op deze nieuwkomer horen we het vertrouwde geluid terug, zij het zonder écht te knallen. De songs zijn allemaal stevig en melodieus en vervelen doen ze zeker niet, maar er staan ook niet echt songs op die je naar de repeat button doen duwen/klikken.
Opener "Guillotine" start met een quote waarop meteen de blastbeats en riffs je rond de oren vliegen. De grunts van Maurizio Iacono zijn uitstekend en grijpen je ook meteen naar je keel. Transformerend in een melodieus refrein dendert de song verder, zonder echt voor de nodige afwisseling te zorgen en daardoor verlies je snel je aandacht. De tweede track "Outsider" start dynamischer, het doet zelfs een beetje aan Pro Pain denken. Naar het midden toe krijg je de nodige ademruimte, om vervolgens weer bekogeld te worden met riffs die fel naar breakdowns neigen.
"The Last Breath I’ll Take Is Yours" is naast een geweldige titel ook een zeer sterke track. De grunts zijn lekker agressief en de riffs old-school. Het refrein herbergt de typische melodische insteek en het lijkt alsof de zanger in twee wordt gesplitst en met zichzelf even in discussie gaat. Ze hebben "Narcissist" reeds uitgebracht via sociale media dus dat zou al bekend moeten zijn voor de fans. Een zéér veelbelovend en sterke dreigende start, maar het zakt snel weer in. De agressie is er en het is misschien het meest hitgevoelig, maar het verveelt helaas zeer snel. Een typisch voorbeeld van zo'n song die meteen catchy blijft plakken maar enkele lagen mist om dat ook lang te blijven.
Neen, dan zijn "Born To Kill And Destined To Die" en directe opvolger "In Limbic Resonance" toch wel interessanter. Drummer Oli Beaudoin gaat lekker tekeer en JF Dagenais tovert fantastische riffs uit zijn gitaar, resulterend in prima typische Kataklysm songs. Op de laatste van de twee wordt er overigens lekker heftig gegrunt met hogere tonen. Desondanks blijven ook deze songs moeilijker plakken dan gewoonlijk.
Misschien is "And Then I Saw Blood" de sterkste song op Meditations, met meer gevoel en ritme dan de voorgangers. Er klinkt een, zonder dat ik veel van de lyrics kan verstaan, een soort van weemoed doorheen. Het geldt ook als een soort rustpauze, want alles gaat een beetje trager en met meer gevoel voor melodie en timing.
"What Doesn’t Break Doesn’t Heal" is ook weer zo'n rake titel. Het klopt, maar het is erg zelf beschermend. De song zelf neemt niet meteen een rotvaart, maar bouwt op naar een onvermijdelijke kwaadheid. Bring Me Your Hate komt van diep. Een kwaadheid, of agressie zo u wilt, hoeft niet begeleid te worden door blastbeats en snelheid. De meest agressieve plaat die ik ooit gehoord ben is die van Rage Against The Machine, waar ook niet bepaald snel wordt gespeeld. Het juiste ritme in combinatie met timing kan een song erg heavy doen klinken, en Kataklysm heeft dat hier gevonden.
Het venijn van deze naar hun doen korte plaat zit 'm in de staart. Op "Bend the Arc, Cut the Cord" heeft een thrashy sound die vooral tot uitdrukking komt in de vocalen die lekker hoog en vuil uithalen. Het geeft na een melodieuze start een schop onder je kont met snelle riffs, hooks en die vettige vocalen. Deze song kan het live zeer goed doen. Afsluiter "Achilles Heel" is de tweede kanshebber voor beste song op Meditations. Deze opent met een gevoelige solo die overgaat in een riff om vervolgens een tweede solo aan toe te voegen. Na die intro komt het nummer gezapig op gang met een emotionele groove. Super melodieus, het doet soms wat denken aan Scheitan. Doch, ook deze song is geen plakker.
We kunnen concluderen dat Meditations een geslaagde nummer 13 is zonder écht te overtuigen. Het is zeker wel hoopvol dat bands met zo'n lange carrière verre van uitgeblust gaan klinken anno 2018. Ze tasten hun grenzen nog altijd af maar het valt haast niet op. Voor de fans een veilige aankoop, voor nieuwkomers een leuke kennismaking met wat de top zoal te bieden heeft.
Tracklist :
De band :
Maurizio Iacono (Zang)
JF Dagenais (Gitaren)
Stephane Barbe (Bass)
Oli Beaudoin (Drums)
KATAKLYSM online: facebook | instagram | website | youtube
