Verslag: Sleep - Ancienne Belgique - 27/05/2018 : "Een oerknal, die ons met een dubbel gevoel achterlaat''

Review:Concerten
  Erik Vandamme    28 mei 2018

Sleep wordt niet helemaal onterecht de grondleggers genoemd van het doom metal genre. Sleep bracht begin jaren '90 inderdaad enkele baanbrekende platen uit. Zoals Sleep's Holy Mountain' en 'Dopesmoker'/'Jerusalem’. Toen ze vorig jaar aantraden op Alcatraz Metal Fest was dat niet gewoon een mokerslag in het gezicht, over de drie dagen bekeken leverde Sleep één van de - naar mijn mening - beste concerten van Alcatraz Metal Fest 2017 af. 


We schreven daarover: "Live is een optreden van Sleep een oorverdovende mokerslag, die je niet zomaar verweest achterlaat. Vergelijk het eerder met een aardverschuiving, een muur van geluid dat op jou afkomt. Inderdaad bleek Sleep ook live grenzen te verleggen binnen het doom gebeuren. De slome maar loeiende harde gitaar en drum klanken gingen letterlijk door merg en been. Prompt voelden we ons wegdrijven naar wederom die verre, eerder donkere, oorden in onze ziel. Waar demonische wezens ons hart wilden verbrijzelen tot onze ziel vermorzelen." Sleep zet op zondag 27 mei, in een al maanden op voorhand, snikhete Ancienne Belgique een verschroeiende set neerzetten. Helaas bleven we eveneens toch een beetje op onze honger zitten.

Ons verslag:

Nochtans legt de band de lat heel hoog door na een oerknal van een intro. Waarna op hetzelfde elan wordt doorgegaan, om voor het eerst maar niet voor het laatst de trommelvliezen te doen barsten. Dit tijdens een lang uitgesponnen The Sciences. Prompt worden alle registers open gegooid. Als de ene mokerslag nog maar pas is verwerkt, krijg je namelijk een andere kopstoot vlak in het gezicht. Net door typische Doom elementen - bij bepaalde songs meenden we op een concert van Black Sabbath te staan - combineert met verdovende Stoner huzarenstukken. Valt er puur muzikaal en vocaal bekeken inderdaad geen speld tussen te krijgen. Ook bij daarop volgende kleppers als Holy Mountain, Sonic Titan. Kwamen we telkens met een knaller van jewelste tegen een muur van geluid terecht, en bleven totaal verweesd achter. Het zou de rode draad vormen doorheen de volledige set.

"Bij elke lang uitgesponnen song zagen we mensen hevig headbangen en in een diepe trance bewegen alsof ze onder hypnose waren gebracht door die onaards aanvoelend gitaar en drum salvo's die de heren van Sleep uit hun instrumenten toveren."

En toch bleven we dus een beetje op onze honger zitten. De lange pauzes tussen elke song haalden helaas telkens opnieuw de drive uit het concert. Ook al werd die gevolgd door een allesverwoestende wervelstorm, die je compleet murw slaat. We hadden ook gehoopt op een wervelende set van twee uur, zonder pauze. Helaas was er dus wel een pauze van tien minuten voorzien. Op zich is dat geen probleem uiteraard, want we kregen dorst van de hitte in de zaal, en het hevig headbangen doorheen dat eerste uur hielp daar ook niet bij. Echter, de orkaanuitbarsting van begin tot einde, die ons op Alcatraz Metal Fest doorheen schudde waardoor we dat veertien dagen daarna nog steeds voelden doorheen ons lijf. Werd door die pauzes telkens opnieuw iets te abrupt afgebroken. Hoewel die rustmomenten je de tijd gaven om even tot rust te komen, bleek dit toch een klein minpunt aan dit voor de rest oorverdovend tot verschroeiend concert. Geven we toe.

"Door wederom een abrupt einde. Bleven we dus enerzijds wat verweest achter, maar ook met dat gevoel. Hier had meer ingezeten dan er echt is uitgekomen."

Echter, het grootste deel van de aanwezigen maalden daar niet om. Bij elke lang uitgesponnen song zagen we mensen hevig headbangen en in een diepe trance bewegen alsof ze onder hypnose waren gebracht door die onaards aanvoelend gitaar en drum salvo's die de heren van Sleep uit hun instrumenten toveren. Want eerlijk is eerlijk, de muzikanten van dienst blijken ook na al die jaren nog steeds letterlijk je bij de strot te grijpen, waardoor je op je benen staat te trillen van zoveel intensiviteit die op jou afkomt. Bovendien is de inbreng van drummer Roeder (Neurosis) die sinds 2010 Chris Hakius verving, die op zijn buurt de band na de reünie in 2009 verliet. Een meerwaarde binnen het geheel. Door samenvoeging van al die elementen komt Sleep er dan ook gemakkelijk mee weg dat er bijvoorbeeld geen of weinig interactie is met het publiek. Die pauzes, en dat de set wordt de set wat ingekort, stoort om bovenstaande reden dus ook evenmin. Na een meer dan overdonderende finale met het onvolprezen Dragonaut, een song die de meeste bijval kreeg van het publiek waardoor dat het dak van Ancienne Belgique er uiteindelijk compleet af ging. Kregen we als kers op de taart nog een al even verschroeiend aanvoelende ingekorte versie van Dopesmoker over ons heen. Een song die in normale omstandigheden circa twintig minuten duurt per onderdeel van één uur. Werd ingekort tot circa vijf minuten of iets meer. Door wederom een abrupt einde. Bleven we dus enerzijds wat verweest achter, maar ook met dat gevoel. Hier had meer ingezeten dan er echt is uitgekomen.

"Je blijft telkens totaal verweest en buiten adem achter, na een kleine twee uur staan headbangen voelen de nekspieren dan ook pijnlijk aan. "

We kunnen dan ook besluiten:

Sleep bewijst in Ancienne Belgique wat Doom/Stoner betreft nog steeds onvolprezen koningen en keizers te zijn. De heren soleren op zodanig eenzaam hoog niveau, dat je van de ene mokerslag naar de andere wordt doorverwezen. Telkens de riffs doorheen je vege lijf klieven als botte bijlen, en je letterlijk gehypnotiseerd wordt door zoveel intensiviteit. Voelt het aan alsof je in een diepe trance terecht komt, en ver verwijderd van de harde realiteit niet alleen jouw demonen strak in de ogen kijkt. Je blijft telkens totaal verweest en buiten adem achter, na een kleine twee uur staan headbangen voelen de nekspieren dan ook pijnlijk aan. De stille momenten tussen de songs, het ontbreken van bindteksten, de wat ingekorte set en die pauze zorgt er echter voor dat we dus toch een beetje op onze honger bleven zitten. Of waren onze verwachtingen net iets te hoog gespannen? We veronderstellen dat de meningen hierover heel verschillend zullen zijn. In elk geval, de aanwezigen lieten dit alvast niet aan hun hart komen. Want we zagen naderhand niet anders dan blije, bezwete gezichten na deze verschroeiende orkaanuitbarsting bij hoogzomer. Die Sleep doorheen de Ancienne Belgique joeg, tot geen spaander van de zaal geheel bleef.

Setlist:

  • Moon Landing Radio Transmission

Set 1

  • The Sciences
  • Marijuanaut’s Theme
  • Holy Mountain
  • The Clarity
  • Sonic Titan

Set 2

  • Aquarian
  • Antarcticans Thawed
  • The Botanist
  • Dragonaut

Encore:

  • Dopesmoker