Statie West is een kleinschalig en vooral enorm gezellig festival dat doorgaat op de terreinen van SVK op Westerplein te Sint-Niklaas. Het festival is een samenwerking van Westerbuurt Herleeft, Concertzaal De Casino en Stad Sint-Niklaas. We citeren: ''De voornaamste bedoeling van de organisatoren is, het samenbrengen van mensen, rond een gevarieerd en kwalitatief muzikaal programma (reggae, jazz, alternatieve rock, goa trance, punk ...)''. Statie West gaat ondertussen voor de negende keer door. Dit keer helaas zonder bezieler en boegbeeld Kurt Vereecken die in 2016 op 51 jarige leeftijd aan een slepende ziekte overleed. Kurt was niet alleen een boegbeeld voor het festival, maar ook een bruggenbouwer bij o.a. OJ Compas, Villa Pace en veel andere organisaties in Sint-Niklaas. Zijn geest leeft voort op o.a. deze editie van Statie West. Zijn foto hangt dan ook vlak aan het podium, en meerdere keren voelden we dat hij er daadwerkelijk ook aanwezig was. Statie West 2018 bood een bonte variatie aan muziekstijlen, stijlbreuken en borrelende feestjes van alle geuren en kleuren aan. Vijf optredens, DJ acts en een wervelend dansfeest om af te sluiten. Dat kregen we voorgeschoteld. De publieke opkomst was vooral naar de avond toe, ondanks het toch wat sombere weer, vrij hoog te noemen. Ons verslag:
Foto's: Johan Van Landeghem
Hoewel Chief Roberts een vrij nieuwe band is, de huidige line-up bestaat sinds 2016, heeft elk van de bandleden reeds zijn sporen verdiend binnen het rock en aanverwante gebeuren. De band won eind maart Statiewedstrijd in Concertzaal de Casino te Sint-Niklaas en mocht de avond openen. Op 27 april bracht Chief Roberts bovendien een knappe schijf uit genaamdThe Hopeless, die ook aan ons niet is voorbij gegaan. We schreven daarover: ''Chief Roberts bestaat uit verdomd sterk spelende muzikanten, en een zanger die enorm veel gevoel legt in zijn stem. En uiteenlopende toonaarden aankan, wat een meerwaarde blijkt te zijn binnen het geheel. De jarenlange ervaring heeft dan ook zijn vruchten afgeworpen. Bovendien worden dus verschillende muziekstijlen vermengd, tot een magisch geheel. Waardoor dan weer een al even wijds pallet aan rock muziek liefhebbers over de streep kan worden getrokken. Een aanrader van formaat deze band en plaat!"
Foto: Johan Van Landeghem
Hoewel de band stond te spelen voor een half leeg plein, liet Chief Roberts dit niet aan zijn hart komen. Integendeel, vanaf de eerste noot werd de lat hoog gelegd en haalde Chief Roberts alles uit de kast. Alsof ze stonden te spelen voor een overvolle zaal of festivalweide. Niet alleen waren we onder de indruk van de verdovende tot verschroeiende gitaar lijnen, en drumsalvo's als kanonskogels, vooral de charismatische en heel bewegelijke frontman - de man ging zijn publiek voortdurend opzoeken waardoor de aanwezigen al eens uit de bol gingen - trok ons voortdurend over de streep. Guy Callens beschikt bovendien over een heel bijzonder hoog stembereik waardoor geluidsmuren het dreigen te gaan begeven onder de druk daarvan.
Foto: Johan Van Landeghem
Zonder meer is Chief Roberts een band die je onderdompelt in een doom sfeertje, maar ook bij het nekvel grijpt en telkens tegen een muur van geluiden kwakt tot je compleet uit je lood bent geslagen. Als een openingsact de lont aan het vuur moet steken om de boel echt te doen ontploffen, is Chief Roberts met brio in zijn opzet geslaagd. Kortom, wat we voorgeschoteld kregen was een set waar charisma, verdovend en verschroeiend uithalen hand in hand gaan met flirten met geluidsnormen overschrijdend gedrag.
Over de volgende band op de affiche is bitter weinig te vinden op het internet. Old Crocodile and the Greyhound is dan ook een plaatselijke band bestaande uit goede muzikanten, die vooral floreren in kleine clubs. Puur muzikaal bekeken laat de band het midden tussen gezapig country, doorspekt met enorm veel Blues en rock komende uit menig rokerige pubs of bruine café's. Ondanks het sombere weer doen de heren prompt de zon schijnen in ons hart, door het brengen van een heel warmhartige set die bovendien prompt aan de ribben gaat kleven. Hierop stilstaan is trouwens onmogelijk. Je begint als het ware te zweven over de grond bij zoveel aanstekelijke Blues die op je afkomt. Bovendien voelt het aan alsof we met zijn allen gezellig rond het kampvuur zitten te genieten van een zanger met rokerige stem, doorspekt met verwarmende klanken die deugd doen aan hart en ziele.
Foto: Johan Van Landeghem
De muzikanten en zanger van dienst maken er niet teveel woorden aan vuil, maar laten vooral die enorm aanstekelijke muziek voor zich spreken om hun publiek zonder enig moeite compleet in te pakken en uit hun hand te doen eten. Ook al speelt Old Crocodile and the Greyhound op klaarlichte dag., hun set zit boordevol bedwelmende Blues en country. Op een al even donkere zaterdagavond. Zo een bruine kroeg waar gezapige Blues klanken je compleet verdoven en naar andere oorden doorverwijzen.
Foto: Johan Van Landeghem
Om Kolonel Djafaar aan u voor te stellen citeren we even uit de biografie op de facebook pagina van de band: '' Instrumentale 9-koppige Afrobeat-Ethiojazzband gelegen rond Antwerpen. Brengen een zwoele mix tussen percussie, koperblazers en aantrekkelijke melodieën die de dansbenen gunstig zijn'' Hierdoor zou die zon toch prompt moeten beginnen schijnen? Nu, de donkere wolken begonnen toch langzaam te verdwijnen op het einde van de enorm aanstekelijke set van Kolonel Djafaar. De band brengt dan ook een grensverleggende Jazz versie, die wederom ervoor zorgt dat de danspieren worden aangesproken. De klanken van de koperblazers die over het plein worden gejaagd, bezorgen ons prompt kippenvel. Ook al staan die het meest in de spotlights, het is net de kruisbestuiving tussen sax, trompet tot trombone met hemels aanvoelende percussie en gitaar/bas elementen die uiteindelijk zorgen dat het figuurlijke dak er compleet afgaat.
Foto: Johan Van Landeghem
Om maar te zeggen, elk op zich zijn de muzikanten binnen deze band tovenaars met hun respectievelijke instrumenten. Eens ze worden samengevoegd tot één geheel, ontstaat iets magisch en onbeschrijfelijk mooi. Waardoor koude rillingen over onze rug lopen van innerlijk genot. Kolonel Djafaar brengt bijna louter instrumentale muziek, maar de charismatische frontman spreekt zijn publiek eveneens voortdurend aan. En trekt ons daardoor nog extra over die streep. De band neemt op Statie West trouwens afscheid van zijn bassist, die de laatste keer op het podium stond op het festival. Het bezorgde hem een warmhartig afscheid. Ook het publiek genoot met volle teugen van deze aanstekelijke Jazz show, waar grenzen werden verlegd en improviseren tot het oneindige de rode draad vormen doorheen het geheel. Kortom. Kolonel Djafaar liet, eens alle elementen samenvloeien, iets wonderbaarlijk mooi ontstaan. Waar geen woorden zijn voor te vinden. Kolonel Djafaar brengt later dit jaar een plaat uit, ook dat is iets om nu al naar uit te zien.
Foto: Johan Van Landeghem
De uit La louviére afkomstige Italiaans - Belgische 'Spaghetti rock' band Romano Nervosa ontstond in 2009 en heeft vooral over de taalgrens zijn sporen ruimschoots verdiend. Bovendien mocht de band, zoals we lezen in de biografie op hun facebook pagina, in het voorprogramma spelen van Johnny Hallyday. Het debuut van Romano NervosaItalian Stallions sloeg in als een bom. Ondertussen stond de band al o.a. in het Sportpaleis, Botanique en andere bekende zalen in ons land. En gisteren dus gewoon op het podium van Statie West.
Foto: Johan Van Landeghem
Romano Nervosa neemt zichzelf niet te serieus, en brengt Glam toestanden uit de jaren '70 terug tot leven in een gloednieuw en modern kleedje gestoken. Boordevol humor en zelfrelatievering. De muzikanten van dienst toveren prima riffs uit hun instrumenten waardoor het publiek - waaronder wijzelf dan weer - van begin tot einde compleet uit de bol ging. Het meest in het oog springende onderdeel aan Romano Nervosa, letterlijk zelfs, is de beweeglijke en charismatische frontman van de band, getooid in een typische Glam rock outfit met geverfde ogen. Maar vooral door middel van een enorm hoog charisma doet hij iedereen prompt uit zijn hand eten. De Engelse bindteksten, met gezapige Italiaanse tot Franse ondertoon, bezorgden ons eveneens een glimlach op de lippen. De band had af te rekenen met een elektriciteit panne, maar ook dat werd met de nodige kwinkslagen opgevangen.
Foto: Johan Van Landeghem
Als klap op de vuurpijl ging Romano (zanger en frontman dus) zijn publiek letterlijk opzoeken en gewoon tussen de mensen in zingen en dansen, tot hilariteit van de menigte. Romano Nervosa speelt de ervaring die hij heeft opgedaan door spelen in grotere zalen uit, om ook in een gezellig en kleinschalige omgeving, voor een eerder beperkt publiek, die daken er compleet te laten afgaan. Een glam en rock feestje zoals we ze nog zelden tegen komen. Zonder meer bewijst Romano Nervosa waarom ze bij onze Waalse buren zo hoog worden aangeschreven. Na dit wervelend feest kwam de zon pas echt vanachter de wolken piepen, ook al bleven die temperaturen ondermaats.
Kersen op de taart net voor middernacht, dat bood STIJN ons aan. Moeten we deze artiest nog voorstellen? Deze multi-instrumentalist, showman, elektronica en Funk virtuoos heeft ondertussen zijn kunnen ruimschoots bewezen. Stijn is niet alleen een muzikale virtuoos, maar beschikt over een charismatische uitstraling die we enkel tegen komen bij de groten op aarde. Nog niet zo lang geleden bracht hij een heel eigenzinnige ode in AB aan één van zijn overleden voorbeelden Prince. Op Statie West zagen we heel subtiel die geest van Prince zelfs een beetje boven water komen binnen een set die weer eens op de dansspieren werkt.
Foto: Johan Van Landeghem
Stijn is inderdaad een artiest die zich niet zomaar in een hokje laat duwen. Nee, de man brengt eigenzinnige elektronische muziek naar voor en voegt daar enkele sausjes Funk aan toe. Hij beschikt bovendien over een heel bijzonder stembereik, waardoor koude rillingen over je rug lopen. De man loopt over van charisma, maar raakt eveneens gevoelige snaren door in zijn set te verwijzen naar iedere medewerker aan het festival, de entourage maar ook ''zij die er niet meer bij zijn, maar steeds in ons hart''.
Het zorgt ervoor dat de artiest Stijn in dat hokje 'DJ of zo" duwen, hem meer dan enorm tekort doen is. Ook al zorgt zijn Elektronisch meesterschap voor wervelende danspartijen, Stijn bewijst op Statie West een meer dan complete muzikant te zijn, die van enorm veel markten thuis is. Geen wonder dat een ruim publiek aan rock, pop, elektronische muziekfans tot Funk liefhebbers overslag gaat voor de pure klasse en talentvolle artiest die iemand als Stijn toch is.
Foto: Johan Van Landeghem
Vergelijken, we doen er niet graag aan. Maar ergens doet zijn performance met denken aan een wilde kruisbestuiving tussen artiesten als Beck tot inderdaad Prince. Artiesten op diezelfde eigenzinnige wijze hun stempel hebben gedrukt op de muziekwereld, zonder zich van labels of hokjes ook maar iets aan te trekken. We gingen gewillig mee in het Funky Wervelende dansfeest dat Stijn ons aanbood op Statie West. Om deze avond met een knaller van formaat af te sluiten. "Dansen! Dansen! Dansen! 'In a Funky Way' is dan ook de rode draad doorheen deze performance.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015