Dunk!festival 2018 (dag 3) - Verslag van zaterdag 12 mei 2018

Review:Festivals
 Jens Deklerck    18 mei 2018

Dunk!Festival is een evenement die in vele binnen- en buitenlandse agenda’s ieder jaar met stip staat aangeduid. De jaarlijkse hoogmis van de post-rock –en bij uitbreiding de post-metal, ambient en drone– is een begrip in de harten van de liefhebbers van voornoemde muziekstijlen. Toch blijft Dunk!Festival in Velzeke/Zottegem kleinschalig met een hondstrouwe aanhang. Maar laat net dat kleinschalige één van de grote troeven zijn.


Onder een aangenaam zonnetje werden de grootste aanpassingen ten opzicht van 2017 al snel duidelijk: een nieuwe tent, een podium minder en een upgrade van de ondertussen legendarische Forest Stage. Hierdoor waren er geen overlappingen meer te bespeuren in het tijdsschema, wat het genot van en de aandacht voor elke artiest extra ten goede kwam. 

De vele bekende gezichten werden vlotjes verwend door de grote schare aan even trouwe vrijwilligers die van dit festival elk jaar weer één grote vriendenclub maken. Maar uiteraard is Dunk!Festival in de eerste plaats een festival waar muziek centraal staat. Dit is ons verslag van zaterdag 12 mei, een dag waarop 12 bands uit binnen- en buitenland de sfeer mochten bepalen.

 

Huracán

Met Huracán werd deze slotdag ingezet met –onze excuses voor de goedkope woordgrap– een orkaan aan energie. Hun impressies van stoner en post-metal pompte het publiek vol met de nodige energie om de rest van de dag probleemloos door te komen. Elk spoor van eventuele vermoeidheid werd met sprekend gemak uit de aanwezige lijven geschud.

Maar naast het schokeffect had de set van deze Belgen –de enige Belgen deze dag– ook muzikaal veel kwaliteit te bieden. Afwisseling was het codewoord in de intense set. De drie vocalisten, de soms wat brutale afwisseling tussen technische passages, snelheid en momenten van epiek en melodie bleven boeien. Onder impuls van deze muziek was de boodschap duidelijk: Ook op de laatste festivaldag moest iedereen alles geven.

 

Cranial

Als tweede band, besteeg het Duitse Cranial het hoofdpodium. Omringd door een rode gloed afkomstig van de uitmuntende belichting werden krachtige duistere sferen opgeroepen. Het leek alsof de poorten van de hel uitnodigend opengingen. Bij Cranial ging het er alvast een stuk logger en trager aan toe dan bij de openingsact. De band stond voor doomy sludge metal in lang uitgesponnen composities afgewerkt met diepe growls die we eerder in de funeral doom metal situeren. De immer duistere songs hadden een gestaag hypnotiserend effect, waardoor het publiek geleidelijk willoos werd gemaakt. Dit schiep de mogelijkheid om de muziek ten volle te beleven. Aan de vele hoofdbewegingen te zien deed de dwingende aanpak zijn werk en liet de tent zich moeiteloos meevoeren tot aan de bron van de helse gloed.

 

Father Sky Mother Earth

In het bos werd de slotdag afgetrapt door het Duitse drone doom duo Father Sky Mother Earth. Gehuld in bruine gewaden lieten de beide gitaristen zich begeleiden door de voorgeprogrammeerde drums. In een beklemmende sfeer werd het gemis van een live drummer uiteindelijk naar de achtergrond gedrukt om plaats te maken voor pure sfeer. De donkere muziek greep uiteindelijk toch naar de keel en deed op sommige momenten aan Om denken. Als de zon al een poging deed om door het wolkendek heen te priemen, dan zorgde dit combo ervoor dat de zonnestralen toch op een veilige afstand bleven om de heersende sfeer in het bos niet te verstoren.

'Soms volstaan een portie klasse uit de klassieke aanpak…

en enkele rake woordjes tussendoor.'

Appalaches

Een eerst echte topper viel te noteren dankzij Appalaches, een typsiche post-rock band uit Franstalig Canada. Enkele maanden geleden speelde deze band nog op de eerste editie van Dunk!Festival USA in Vermont en moet daar een zodanige indruk hebben nagelaten dat ze enkele maanden later hun kunststukje mochten herhalen in de thuishaven van Dunk! Appalaches trakteerde het publiek op een reisje naar de roots van dit festival, waar de post-rock de dienst uitmaakte. Met het album "Cycles" uit 2017 onder de arm, kostte het Appalaches weinig moeite om het publiek in te pakken met technisch onderlegd spel en innemende songs die vlotjes op de emoties inspeelden. Zo is het nogmaals bewezen dat je geen gekke experimentele bokkensprongen moet maken om een publiek te entertainen. Soms volstaan een portie klasse uit de klassieke aanpak… en enkele rake woordjes tussendoor.

 

jeffk

jeffk zette als derde Duitse band de prominente aanwezigheid van onze Oosterburen nog eens extra in de verf. Het gitaar-bas-drumtrio bewandelde verder het door Appalaches uitgezette pad van post-rock, hetzij in een loodzware variant. Zoals de ongeschreven wetten van de Forest Stage het voorschrijven, stond sfeer centraal. De aanpak van jeffk deed het aanzicht van de omringende natuur veranderen tot een doolhof waar groovy klanken doorheen werden gepompt.

'Monden vielen open, waardoor de rest van band

een tijdje naar de achtergrond

leek te verdwijnen.'

Zhaoze

Over Zhaoze, een experimenteel post-rockgezelschap uit het verre China, waren de meningen achteraf vrij eensgezind: Dit was een fantastisch en uniek optreden! De post-rock van Zhaoze is van nature ingetogen en leidt tot sporadisch, maar goed uitgekozen, climaxmomenten. Het cinematische slotnummer bleef als een gigantische uitbarsting bijvoorbeeld nog lange tijd nazinderen.

Toch duurde het even vooraleer de aanpak van deze Chinezen volledig werd opgepikt, aangezien één element vanaf de start alle aandacht naar zich toezoog: De spilfiguur van Zhaoze speelde de ziel uit zijn lijf op zijn guqin, een horizontaal snaarinstrument van Chinese origine. Vol passie voegde dit instrument Oosterse klanken toe aan de instrumentale begeleiding van zijn collega’s. Monden vielen open, waardoor de rest van band een tijdje naar de achtergrond leek te verdwijnen. Gelukkig werd het evenwich stelselmatig hersteld. Als interludium voor het slotnummer werd als extraatje een houten Chinees blaasinstrument bovengehaald, waarmee de Oosterse cultuur nog prominenter in beeld kwam. Een eindeloos applaus achteraf verwoordde perfect de appreciatie voor deze aparte band.

 

The Ills

The Ills uit Slovakije kon in het Zottegemse bos een aarzelende start niet verbergen. Gelukkig was er het publiek om de band spontaan, doch subtiel, te ondersteunen. De stress viel zichtbaar van de schouders van de bandleden. Hun romantische post-rock steeg daarna naar een niveau waarbij de performance zich toch nog kon vereenzelvigen met de indrukwekkende setting.

 

Tides of Man

Net als hun Noord-Amerikaans collega’s van Appalaches houdt Tides of Man vast aan de invulling van het oorspronkelijke Dunk! Festival: strakke post-rock vol energie en emotie. Ondersteund door opnieuw een wervelende lichtshow werd de setlist steeds duchtiger gespijsd met songs uit het deze zomer te verschijnen album. Waar dit bij vele bands tot enkele aarzelende kennismakingsmomenten zou leiden, was hier deze keer geen sprake van. Het nieuwe hoofdstuk dat Tides of Man hier wilde aanvatten, werd als een oude vriend in de armen gesloten. Tussen de verschillende tracks door kwam de Noord-Amerikaanse aard van het beestje wel duidelijk bovendrijven. De frontmannen gingen meer dan eens ‘amazing’ in dialoog met het publiek om hen tot nog grootsere daden te inspireren.

 

aswekeepsearching

Eén van de redenen waarom Dunk!Festival zo hoog aangeschreven staat, is de ontdekkingsfactor. Voor de aanwezigen wordt het specifieke aanbod een grabbelton vol ontdekkingen en verrassingen. Net zoals de voorbije jaren gaf de Dunk! organisatie enkele bands uit meer exotische landen een kans. Neem nu bijvoorbeeld de Indische band aswekeepsearching. Deze band probeerde al enkele jaren om een plaatsje op de affiche van Dunk! te versieren en deze keer was het moment eindelijk daar. In het bos lieten ze in een intrigerend optreden zien waarom ze ook meteen in deze sectie van de line-up zijn beland. In een vrij typische post-rock set met voornamelijk tracks uit het laatste album "Zia" kwam het bos tot rust. Een dromerige zangstem voegde extra melancholie toe aan een set die tegelijk sloeg en zalfde, emotionele intensiteit en rust schiep.

 

Les Discrets

Het is niet alleen post-rock dat de klok slaat in het huidige concept van Dunk!Festival. Als voorlaatste band op het hoofdpodium mocht Les Discrets, een band uit de school van Alcest, de tent onderdompelen in de duistere sferen van intense shoegaze en melancholie uit het eigenzinnige Franse muzieklandschap. Vaak gehuld in rook ontstond een duistere droomwereld vol Franse melancholie. De zweverige zanglijnen van multi-instrumentalist en drijvende kracht Fursy Teyssier namen bezit van de aanwezige geesten die zich daarop spontaan lieten meedrijven in het verhaal. Op deze manier ontpopte Les Discrets zicht tot een mentale totaalervaring.

 

worriedaboutsatan

worriedaboutsatan mocht zich net als in 2017 uitleven als headliner op de Forest Stage. Met de duisternis van de nacht als trouwe bondgenoot miste dit optreden zijn effect allerminst. De elektronische soundscapes lieten de donkere magie regeren. Nieuw materiaal werd ruimschoots in de set geïntegreerd waardoor het publiek opnieuw met een muzikale uitdaging werd geconfronteerd. Toch haalde de kennis en de appreciatie van het publiek en de sfeer het van het onbekende, waardoor we kunnen besluiten dat de missie van dit Briste duo opnieuw geslaagd is.

'Russian Circles was luid, kwaliteit en passie

en daarom een meer dan waardige afsluiter

van opnieuw een spetterende editie van

Dunk!Festival.'

 

Russian Circles

Elk festival heeft een waardige afsluiter nodig. Voor Dunk!Festival 2018 was deze opdracht weggelegd voor Russian Circles. Deze absolute klepper uit de wereld van de post-rock en post-metal is zeker geen onbekende voor dit festival. De mannen uit Chicago stonden in 2016 ook al op ditzelfde hoofdpodium. Een volgelopen tent kreeg een gepassioneerde band te zien die het spelplezier koppelde aan een spetterende visuele show. De ervaring van het trio tilde de beleving naar een nog hoger niveau. De leidende drummer en een opnieuw spetterende lichtshow eisten de hoofdrol op in een optreden waar geluidsmuren werden doorbroken… maar geen kat die daarover zou klagen. Russian Circles was luid, kwaliteit en passie en daarom een meer dan waardige afsluiter van opnieuw een spetterende editie van Dunk!Festival.