Op de laatste avond van Les Nuits Botanique was er opvallend minder volk in de buurt van inkom hal en/of bar in de nabijheid van de zalen te bespeuren dan op vorige avonden. Het was dan ook stralend mooi weer op deze zondag avond, waardoor de muziekliefhebber liever buiten in de buurt van Chapiteau vertoefde. Helemaal ongelijk kunnen we de mensen uiteraard niet geven. Wij zakten af naar Orangerie voor Luikse sensatie It It Anita. De Deense punkrock/post rock sensatie Iceage en het wat wereldvreemde duo The Body. Was er op vorige avonden haast geen doorkomen aan in Orangerie, dan was die zaal maar deze keer maar matig gevuld voor deze afsluiter van Nuits Botanique 2018. De aanwezigen, bands en ook wijzelf lieten dat uiteraard niet aan ons hart komen. Ons verslag:
De spits werd afgebeten door het duo The Body. Bestaande uit een drummer en een gitarist die met loops heel intense klanken uit dat instrument tovert., ontstaat een atmosfeer die zonder meer apocalyptisch aanvoelt. The Body wordt op de website van Botanique dan ook als volgt omschreven: ''De experimentele metalheads van The Body blijven enerzijds gewoon doen waar ze goed in zijn: sombere, luide, bijna apocalyptische muziek uitbrengen met distortion-gitaren en visceraal geschreeuw van Chip King."
De heren laten er geen gras over groeien, en leggen prompt die oorverdovende lat enorm hoog. Experimenteren en improviseren is inderdaad de rode draad doorheen het geheel. Zijn de klanken redelijk gevarieerd - Van flirten met intimiteit tot hartverscheurende uithalen waarbij geluidsmuren worden afgebroken - , dan worden we niet echt warm van het monotone geschreeuw dat daarop volgt. Hoewel ook dat een onderdeel is van dat Apocalyptische geheel. Na een kwartier of zo diezelfde truc boven halen hebben we het beste daarvan eigenlijk wel gezien en gehoord.
We kunnen dan ook besluiten:
Uiteraard is deze aanpak wellicht de onderliggende bedoeling van dit duo. Een sfeer creëren waarbij de luisteraar verbouwereerd achterblijft, zich afvragende wat er nu juist aan het gebeuren is. De samensmelting tussen oorverdovende percussie en een klankenbord dat recht doorheen je hart boort. Bij dat geschreeuw kijken we ook onze demonen strak in de ogen. Voor ons had er dus echter net iets meer variatie mogen hebben ingezeten. Maar als het de bedoeling was om de poorten van de Hel open te zetten om de Apocalyps te doen ontstaan? Dan is The Body zeker en vast in zijn opzet geslaagd. Meer nog, op deze zonnige dag, hulde The Body de Orangerie in complete duisternis.
Geef ons echter toch maar de Luikse sensatie It It Anita die gedurende zijn set voortdurend flirt tussen Hel en Hemel, tot het Vagevuur. De band wordt in menig wandelgangen vergeleken met een kruisbestuiving tussen bands bijvoorbeeld At The drive In, Pavement tot Sonic Youth. Toen we It It Anita zagen aantreden op Villa pace in Sint-Niklaas schreven we daar het volgende over: ''Knallende percussie, snoeiharde gitaar riffs - de vergelijking met bands als Sonic Youth blijkt daarbij te kloppen als een bus. It It Anita maken er niet teveel woorden aan vuil en razen als een sneltrein over de hoofden heen, waardoor er geen spaander geheel wordt gelaten van de zaal De Nest. Alsof we terug werden geflitst naar die wilde jaren '90, maar wel met beide voetjes in het heden. Lijkt het wel of It It Anita die jaren '90 terug doet heropleven, meer nog een heel eigen draai geeft aan die tijden. Aanstekelijkheid tot de 10de graad, dat kregen we voorgeschoteld met It It Anita. De kenners hadden overschot van gelijk!"
De band beweegt dan ook over het podium als een meute olifanten in een porselein winkel. Zonder weerga hamert It It Anita op de menigte in, tot de zaal bijna staat te daveren op zijn grondvesten. De band brengt vooral een gevarieerde set naar voor waarbij je tijdens intieme momenten een speld kunt horen vallen in de zaal. Dat in combinatie met oerknallen die aanvoelen als een orkaan uitbarsting. Nu we het toch over weerselementen hebben?
Je kunt de doortocht van It It Anita in Orangerie nog het best vergelijken met donderslagen bij heldere hemel, waarna de zon weer uitklaart en de rust wederkeert. Gevolgd door een alles verwoestende tsunami, waarna de rust nog maar eens terugkeert, en je binnen de ravage die is aangericht verweesd achterblijft. It It Anita doet doorheen diezelfde set niet echt aan bindteksten, maar zoekt toch zijn publiek voortdurend op tot niemand meer stil staat. Zo gaat de zanger van dienst op het einde van die verschroeiende set gewoon zijn publiek letterlijk opzoeken in de zaal. Een kers op de taart die kan tellen.
We kunnen dan ook besluiten:
It It Anita zet op deze avond de puntjes op de 'i' en levert een set af die je trommelvliezen doet barsten maar ook je hart lijkt te zalven binnen eerder intieme atmosferen. Zoals eerder vermeld, voortdurend flirtend tussen Hemel, Hel en Vagevuur. Daar vinden we It It Anita doorheen deze wederom indrukwekkende set op Les Nuits Botanique.
De Deense punkrock groep Iceage timmert sinds 2008 aan de weg. Toen waren de heren, volgens we lezen in menig biografie, amper 17 jaar jong. Iceage heeft ondertussen zijn kunnen voldoende bewezen. Ook naast het podium. De nieuwste worp Beyondless kan op heel wat bijval rekenen. De eerder melancholische punkrock/ postpunk gaat er dan ook in als zoete broodjes. Ondertussen was het publiek ook sterk uitgedund in vergelijking met voorganger It It Anita.
Alles gaat iets te nadrukkelijk die gezapige lijn uit, waardoor de aandacht na een tijdje toch wat veslapt. Het feit dat dit gebeurt over een eerder melancholisch tot weemoedig aanvoelende atmosfeer trekt ons alsnog over de streep. Geluidsmuren worden deze keer dus niet echt afgebroken. Eerder doet een band als Iceage je zweven boven de grond. Niet dat het stil werd in de zaal. De gezapige lijn die de band bewandelt, klinkt met momenten zelfs dynamisch en zit boordevol bommetjes energie. Maar alles blijft dus wel teveel hangen binnen eerder rustgevende sferen, dan oorverdovend. Waar op zich niets mis mee is uiteraard. De verveling slaat na een klein half uur echter wel toe.
Iceage brengt een set boordevol postpunk en punkrockgetinte songs, meestal uit hun nieuwste schijf, binnen eerder melancholische tot zelfs vrij donkere atmosferen die je doet zweven over de dansvloer. Krijgen we al kippenvelmomenten bij de verdovende instrumentale aankleding, dan doet frontman en zanger Elias Bender Rønnenfelt er met zijn heel bijzondere stem en uitstraling, dat wat doet denken aan vertoeven in rokerige pubs en bars, daar gewoon een schepje bovenop. Er wordt dus geen geluidsmuur afgebroken, maar het hart wordt wel enorm diep geraakt door zoveel weemoedigheid. Waardoor we de eerder kritische benadering prompt in de vuilnisbak kunnen gooien.
We kunnen dan ook besluiten:
Na deze avond te vertoeven in Apocalyptische atmosferen, de Hel, de Hemel en het Vagevuur, doet Iceage, door middel van een instrumentaal intense aankleding en een charismatische frontman die de je gemoed beroerd, prompt de rust compleet terugkeren in ons hart. Dit dus allemaal op een wellicht iets gezapige, maar vooral heel intensief mooie, wijze.
