De organisatie van Headbangers Ball Fest mocht het bordje 'Sold Out' boven de deur hangen. En dat was, gezien de heel gevarieerde affiche, niet zo onlogisch. Zeg nu zelf, een line-up met als afsluiter één van de meest toonaangevende Black Metal bands: Rotting Christ. Een legendarische band als Flotsam & Jetsam. En bovendien enkele Belgische kleppers als Off the Cross, King Hiss en Guilty As Charged. Ieder beetje liefhebber van het hardere muziekgenre komt aan zijn of haar trekken met zo'n affiche. Deze editie was ook een extra ode aan de vorig jaar overleden drijfkracht achter het festival Jurgen Callens. Zijn naam werd dan ook verschillende keren vernoemd. Het mooie weer was dan weer een vloek en een zegen tegelijk. De zaal stond telkens wel goed gevuld. Maar pas bij de headliners stond die helemaal volledig vol. Hoe zou je zelf zijn als de organisatie buiten een gezellig terras heeft ingericht met eet- en drinkgelegenheden, waarbij je gezellig kunt keuvelen over koetjes en kalfjes tussen de bands door? Elk van de bands legt de lat trouwens enorm hoog. We kunnen dus helemaal terecht spreken van een meer dan geslaagde zevende editie van dit prachtige festival.
Openingsact zijn op een festival, het is eveneens een zegen en een vloek. Toen we zanger/frontman Dafus in de wandelgangen tegen kwamen was hij enorm enthousiast hier te mogen spelen, in deze prachtige zaal, met een enorm goede akoestiek. De locatie paste perfect bij de typische Doom/sludge sfeer die Growing Horns wil aanbieden, of dat nu voor tien man of voor een gehele zaal is, wist hij ons te vertellen. Het enthousiasme blijft even groot. Met zo'n ingesteldheid scoort de band bij ons alvast één ster extra, nog voor hun optreden is begonnen.
Ik geef het eerlijk toe: dankzij het doom metal genre en Black Sabbath ben ik als prille twintiger uiteindelijk ook gevallen voor die muziekstijl. Voordien was dat, post punk en new wave liefhebber zijnde, wat aanmonteren. Growing Horns brengt typische slome, trage maar vooral verschroeiende doom met een vette knipoog naar Sludge, dat in verlengde daarvan ligt. Het soort Doom metal waarbij de putten van de Hel langzaam maar zeker open gaan. De donkere atmosfeer die wordt gecreëerd door de vette riffs en verdovend drumpartijen wordt nog versterkt door de diepe growls van Dafus, die echter vooral door zijn bijzondere podium act en uitstraling de aandacht compleet naar zich toetrekt.
Gerugsteund door traag opbouwende riffs en drum salvo's zijn het de grimassen in zijn gezicht die tot de verbeelding spreken. Het lijkt wel alsof bij elke song opnieuw duivelse demonen uit zijn lichaam treden om de ziel van iedere aanhoorder over te nemen. Growing Horns dompelt de zaal onder in een duister doom sfeertje, waardoor je de tongen van die Hel langzaam maar zeker je voetzolen voelt likken. We kunnen dan ook stellen dat de missie 'de putten van de Hel wagenwijd open zetten' compleet geslaagd is. In diezelfde wandelgangen vernamen we trouwens dat Growing Horns in september een plaat zou opnemen? Op basis van dit donkere, intensieve concert is ook dit iets om naar uit te kijken.
Fire Down Below bestaat uit muzikanten die één voor één over bepaalde toverkrachten beschikken, om bij wijze van spreken hun aanhoorders te hypnotiseren. Het kan niet anders. De hoogstaande riffs die elk van hen uit hun gitaren toveren, bezorgden ons in het verleden al meerdere keren het ene kippenvelmoment na de andere adrenalinestoot. De band brengt dan ook een typisch Stoner/Grunge rock die van begin tot einde aan de ribben blijft kleven. Na die doom sfeer van hun voorganger doet dat vertoeven in typische woestijnlandschappen die Fire Down Below ons aanbiedt, onze ziel terug tot rust komen. Rijdende over die woestijnlandschappen, met de ondergaande zon in de rug, voelen de verdovende riffs die de heren uit hun instrumenten toveren, aan als een warm deken tegen de koude nachten. Niet dat we dat nodig hebben met deze warmte, maar de adrenaline die door onze aders stroomt bij elke solo en drum partij bezorgt ons toch een warm gevoel vanbinnen, en een krop in de keel.
Die technisch hoogstaande stoner klanken resulteren gelukkig niet in het afleveren van een routine klus. De band legt de lat op dat vlak wel enorm hoog, maar spreekt zijn publiek voortdurend aan, waardoor je geneigd bent je nog meer te laten onderdompelen in die warmhartige sfeer die de band ons aanbiedt. "Vanaf begin tot einde, drijft Fire Down Below, door middel van een meeslepende tot stomende set, het tempo op tot je compleet murw geslagen in de touwen achterblijft. Binnen stoner en grunge moet Fire Down Below niet onderdoen voor de zogenaamde grotere acts bleek reeds in het verleden." , schreven we toen we de heren in november 2017 zagen aantreden in Kinky Star te Gent.
Laat dit nu net het gevoel zijn dat ons ook op Headbangers ball Fest overviel. Compleet murw geslagen worden, maar ook een warme gloed over ons voelen neerdalen die het gemoed tot rust brengt. Het is niet alleen de rode draad doorheen de muziek van deze klasbakken binnen het stoner/grunge genre. Het is gewoon hoe diep Fire Down Below ons telkens opnieuw raakt. Dat was in het verleden zo en dat is nog steeds het geval, zo luidt onze eindconclusie.
We moeten eerlijk toegeven: Guilty As Charged had nog iets goed te maken. Toen ik de heren zag aantreden op A Tribute to Wizz was ik wederom onder de indruk van de perfectie waarmee de heren staan te soleren. Maar ook vond ik toen dat een iets te routineuze set werd afgeleverd, vergeleken met vorige keren dat ik de band live zag, waardoor ik wat op mijn honger was blijven zitten. Heeft de band dat verslag gelezen? Ik heb er het raden naar. Maar op Headbangers Ball Fest ging de imposante en sympathieke frontman direct de confrontatie aan met zijn publiek. Iedereen was direct mee met de les.
De enthousiaste reacties van het publiek hadden dan weer zijn uitwerking op de band zelf die de lat zowaar nog hoger legde en nog meer verschroeiend uithaalde dan voorheen. Naast enorm veel interactie naar het publiek toe, bracht Guilty As Charged eveneens een ode aan de overleden Jurgen Callens. Wat hen nog meer applaus opleverde. Mogen we voor de gelegenheid ook een pluim op de hoed steken van de nieuwe bassist Jasper De Clercq. De jongeman stond wat bedeest op het podium naast zijn kompanen met zoveel ervaring, maar kweet zich met brio van zijn taak. Meer nog, die verdovende baslijnen die Jasper uit zijn instrument tovert zijn voorwaar een enorme meerwaarde binnen de band. Dat bleek op Headbangers Ball Fest en mag toch wel eens extra in de verf gezet worden.
We kunnen dan ook besluiten:
Guilty As Charged speelde niet alleen een strakke, technisch enorm hoogstaande set, maar straalde op Headbangers Ball Fest die spontaniteit uit waardoor de zaal compleet uit zijn dak ging van begin tot einde. Ze waren bovendien één van de enige bands die erin slaagden om die zaal bijna compleet vol te krijgen, en iedereen van vooraan tot ver naar achter te laten mee klappen, headbangen, dansen en genieten met volle teugen.
In 2017 is Off The Cross uitgegroeid tot één van de meest toonaangevende, tot meest veelbelovende bands die ons land rijk zijn. Hun laatste schijf Divided Kingdom stond niet voor niets op een hoge positie in mijn persoolijke eindejaarslijstje. Ook live wist de band door het uitdelen van donkere mokerslagen ons telkens opnieuw compleet murw te slaan. De heren doen niet aan bindteksten, of toch heel weinig, en laten vooral de oorverdovende muziek voor zich spreken. Dat was in het verleden zo, dat is anno 2018 nog steeds het geval. Dat blijkt al in het begin van de set. Gehuld in haast letterlijk donkere walmen van intensiviteit , bezorgen vlijmscherpe riffs en donderende drum salvo's ons al een eerste angstaanval, waarna de imposante frontman met bulderende, oorverdovende harde vocalen ons uiteindelijk die ultieme doodsteek toedient.
Het was in het verleden de rode draad doorheen meerdere optredens van Off The Cross. Ook nu is dit nog steeds het geval. Wij lieten ons ook nu weer heel gewillig meesleuren over die duistere walmen die weer eens recht uit die putten van de Hel leken te komen en voelden koude rillingen over onze rug lopen als die oorverdovende drum- en gitaar partijen werden overstemd door demonische vocalen die recht doorheen ons hart boren.
We kunnen dan ook besluiten:
Een concert van Off The Cross moet je niet aanhoren, je moet het vooral ondergaan van begin tot einde. Dan pas voel je de adrenaline stromen, en kijk je naderhand je eigen demonen strak in de ogen. Toch deze bedenking. Misschien wordt het tijd om daar eens iets nieuws aan toe te voegen, want hoe verschroeiend die aanpak ook is, het nieuwe is er helaas een beetje af. Maar eerlijk is eerlijk, de manier waarop de band je zowel vocaal als instrumentaal telkens letterlijk bij de strot grijpt, doorheen je hart snijdt als een vlijmscherp mes, en verbouwereerd achterlaat, trekt ons ook nu weer uiteindelijk compleet over de streep.
We moeten eerlijk toegeven dat we toch wat verwonderd waren over de hoge plaats op de affiche van Avenging Benji, die voor ons een nobele onbekende bleek te zijn. Het gaat hier dan ook over de samenwerking van topfavorieten van de overleden Jurgen Callens die voor deze exclusieve gelegenheid een show komen brengen op Headbangers Ball Fest. We citeren dan ook even het volgende bericht : '' Originele leden Ben Jackson en Wade Black van de legendarische heavymetalband Crimson Glory leggen de koppen samen om, in naam van Avenging Benji en exclusief voor België, een “By Request”-optreden te geven op Headbanger’s Balls Fest 2018. En dit ter ere van Jurgen Callens zaliger.'' bron: amped up
Ben Jackson (Crimson Glory) wordt bijgestaan door Mark Borgmeyer (Borgy) op Lead Guitar (Steel Angel, Ben Jackson Group), Rylan Bales (Bass) en Kei Bland (Drums), de Benjamin van de band. Wade Black (Crimson Glory) neemt tijdens de tour naast Ben Jackson de vocals voor zijn rekening. Waardoor het plaatje compleet is. De invloeden van Crimson Glory zijn ook op Headbangers Ball Fest niet ver weg.
Liefhebbers van Crimson Glory zullen dan ook kippenvelmomenten bij de vleet hebben gehad bij meerdere hoogstaande riffs die de gitaristen van dienst uit hun instrumenten toveren. Bovendien zorgt de charismatische uitstraling van zowel Ben Jackson als Wade Black voor een extra meerwaarde binnen het geheel. Door de inbreng van jonge wolven als Kei Bland op drums, krijgt de muziek van Avenging Benji trouwens die jeugdige impuls waardoor de band totaal niet gedateerd of oubollig gaat klinken. Daardoor lijkt het wel alsof daar jonge wolven in het vak staan te spelen op het podium, met de ervaring van oude rotten die niets meer moeten bewijzen, wat er dan weer zorgt dat het dak er meerdere keren afgaat, en ons heavy metal hart enorm wordt verwarmd.
We kunnen dan ook besluiten:
We zijn er zeker van, Jurgen zal - net als wij op dit intense moment - niet alleen een traan hebben weggepinkt maar stevig hebben zitten headbangen op die verschroeiende uithalen, en blij geweest zijn dat een band als Avenging Benji een bladzijde uit een rijkelijk verleden omdraait. Met veel respect daarvoor, maar ook vooruit kijkende naar een toekomst die er op basis van dit intensieve en hoogstaande optreden heel rooskleurig uitziet, met een donker en heavy kantje wel te verstaan.
Het gaat heel goed met King Hiss. Sinds zijn ontstaan in 2011 heeft de band snel naam gemaakt dankzij hun heerlijke mix van stoner en sludge met een stevige rock 'n roll attitude. Dit zowel op als naast het podium. De heren stonden zelfs al een paar keer op Graspop waar ze bewezen niet te moeten onderdoen voor de zogenaamde grote namen binnen het stoner/sludge en rock gebeuren. Integendeel zelfs. Dat is in grote mate te danken aan de instrumentalisten binnen de band die elkaar blindelings vinden. En een zeer tot de verbeelding sprekende frontman die met zijn al even tot de verbeelding sprekende bewegingen op het podium en daarbovenop een verschroeiende en uiteenlopend stembereik telkens die gevoelige snaar raakt.
Hun hoge spot op de affiche is dan ook niet gestolen. Integendeel. De band bewijst op Headbangers ball Fest een goed geoliede machine te zijn, die verschroeiend tot oorverdovend uithaalt, maar ondanks de instrumentale en vocale perfectie, eveneens letterlijk zijn publiek betrekt binnen de set. Zo gaat de gitarist letterlijk het publiek opzoeken, en gewoon tussen de mensen vooraan zijn toverkunsten naar voor brengen, waarna zanger Jan net hetzelfde gaat doen later in de set. Net die kruisbestuiving tussen band en dol enthousiast publiek, zorgt ervoor dat ook nu weer die daken er meerdere keren afgaan in de zaal.
"Om de muziek van King Hiss te begrijpen, moet je niet puur luisteren met het gehoor. Nee, de beste manier is deze muziek te laten doordringen tot het diepste van je hart en ziel." , schreven we ooit in één van onze recensies. Nu, wie zich gewillig laat meevoeren over die best vreemd aanvoelende klanken, en vocalen, voelt inderdaad een Hemelse tot Helse adrenaline ontstaan, waarop stil staan onmogelijk is. Niet alleen de bandleden zelf bewegen voortdurend over dat podium, alsof demonen hun ziel hebben overgenomen. Ze sleuren hun publiek gewoon mee op hun weg naar die Hemel en Hel, tot aan het vagevuur. Onder de voorwaarde 'gewoon alles ondergaan' voelden we ook nu weer de grond onder onze voeten wegzakken, en zweefden weg naar onaards aanvoelende oorden voortgestuwd door de nog steeds tot de verbeelding sprekende show die King Hiss ons aanbood.
Beide headliners kunnen we onderverdelen binnen de categorie 'levende legendes'. Niet verwonderlijk dat zowel Flotsam & Jetsam als afsluiter Rotting Christ de zaal compleet vol deden lopen. Flotsam & Jetsam zagen het levenslicht in 1981 en zullen bij het grote publiek nog het meest gekend zijn als de vroeger band van Jason Newsted (Metallica). Flotsam & Jetsam is zo een band die we situeren binnen dat typisch technisch heavy tot thrash metal gebeuren. De muzikanten op het podium hoeven niets meer te bewijzen, en blijken één voor één virtuozen tot tovenaars te zijn met hun instrumenten. Gelukkig resulteert dit niet in het afleveren van een routine klus. Integendeel zelfs.
Dit danken we in grote mate aan frontman Eric A.K die naast een imposante verschijning eveneens een klasse entertainer blijkt te zijn. Ook is hij na al die jaren nog steeds heel goed bij stem, waardoor zijn publiek gemakkelijk uit zijn hand eet. Het duurt niet lang vooraleer het publiek wild wordt van zoveel bommen energie die op hen worden afgeschoten. Voor één van de eerste keren op deze dag heeft de security enorm veel werk met overvliegende crowdsurfers, ontstaan er fijne mosh pits en staat de zaal in rep en roer. Flotsam & Jetsam legt daardoor gewoon de lat nog iets hoger, tot geen spaander geheel blijft van de zaal.
We kunnen dan ook besluiten:
Flotsam & Jetsam bestaat anno 2018 uit een mooie mengeling tussen jonge wolven en enkele oude rotten in het vak, en dat zorgt voor een uitzonderlijke kruisbestuiving dat er weer voor zorgt dat we hier een meer dan hoogstaand thrash metal concert voorgeschoteld krijgen, waardoor de temperatuur in de zaal uiteindelijk tot een kookpunt stijgt.
Van een bont en feestelijk aanvoelende trip, gaan we over naar donkere Black Metal rituelen, met een occult aanvoelende tongval, waardoor die put van de Hel nog één keer compleet open gaat. De Griekse band Rotting Christ is een fenomeen op zich doordat ze zoveel rituele duisternis steken in hun muziek, maar ook omdat de songs deels in de Griekse taal worden gebracht. Rotting Christ heeft er duidelijk zin, en legt de lat vanaf de eerste donkere walmen die ze instrumentaal en vocaal doen ontstaan op het podium, heel hoog.
De heel sympathieke frontman, die in de wandelgangen tijd nam voor fans en entourage op een vriendelijk toon, ontpopt zich, eens op het podium, tot een ware hogepriester die zijn publiek meesleurt naar eerder vernoemde putten van de Hel. Door de occulte aanpak voel je dan ook koude rillingen over je rug lopen, bij elke riff die door je vlees snijdt. Of elke drum geroffel die je hart verscheurt. De band timmert al bijna dertig jaar aan de weg, maar de heren staan nog steeds strak en energiek te spelen. Nee, ook hier is van een routineklus afleveren geen sprake.
Meerdere malen zet Sakis Tolis (gitaar en vocals) het publiek aan om dat ritueel samen met hem te ondergaan, waarop het publiek gretig ingaat. Gestuwd door Themis Tolis (drums), Van Ace (bass) en George Emmanuel (gitaar) hun meesterlijke inbreng, raast Rotting Christ als een losgeslagen meute bloedhonden, over de hoofden heen tot iedereen murw is geslagen. Zelfs na zo een lange dag blijkt het publiek nog energie over te hebben. Maar dat is uiteraard ook de verdienste van de band op dat podium, die een ijzersterke prestatie aflevert.
We kunnen dan ook besluiten:
Door het voortdurend uitdelen van melodieuze en duistere mokerslagen, doet de Rotting Christ zonder enige moeite iedereen uit zijn hand eten. En ontstaan wederom meerdere mosh en andere pits, alsof de duivelse demonen op dat podium ook de zielen van de aanhoorders hebben overgenomen. Kortom, Rotting Christ staat na al die jaren nog steeds even gedreven op het podium als in hun beginjaren, en slaat daardoor diepe gensters in ieders donker hart waarbij een vonk overslaat naar het publiek. Iedereen ondergaat even gewillig deze donkere trip. Eens meegesleurd in de donkere wervelstorm die Rotting Christ doet ontstaan, is geen weg terug mogelijk. Een betere kers op de taart voor een geslaagd festival, kan de organisatie zich niet dromen.
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
