We zijn bijna aan het einde toe van Les Nuits Botanique. Op basis van de vijf avonden dat wij daar aanwezig waren, kunnen we spreken van een zeer succesvolle editie. Op verschillende avonden waren elk van de zalen en Chapiteau compleet uitverkocht. Bovendien heerste telkens een gezellige drukte. Elk van de concerten die we hebben gezien, waren pareltjes van optredens die in ons geheugen gegrift staan. Het concept 'Les Nuits Botanique' slaat dus na 25 jaar nog steeds aan bij een ruim publiek aan jong, oud, rock tot pop liefhebber. Op vrijdag 4 mei zakten we af naar een volgepakte Orangerie voor het beter gitaar werk van Metz, Idles en Fontaines D.C.
We schreven in ons notitie boekje ''Stevig gitaar werk, een potje post punk en een sausje The Libertines''. Fontaines D.C. is een Ierse band die in elk geval goed heeft geluisterd naar zowel de gitaar bands, als de post punk uit een ver verleden. Zanger/frontman Grian Chatten doet me een beetje denken aan een kruising tussen Pete Doherty en Ian Curtis en dat mag hij zien als een compliment.
Fontaines D.C. bestaat uit gitaristen die telkens opnieuw verschroeiend uithalen, zodat je koude rillingen over je rug voelt lopen. Dat instrument 'gitaar' zou bovendien de rode draad vormen doorheen de gehele avond. Dit geheel terzijde. De meest opvallende pion binnen Fontaines D.C. is de integrerende zanger/frontman. Grian Chatten beschikt niet alleen over een heel bijzondere stem die je enerzijds verdooft. Anderzijds haalt hij al even verschroeiend uit als de gitaristen en drummer van dienst, en bezorgt je daardoor prompt een krop in de keel. Wat stem en uitstraling betreffen wordt hij in menig pers eveneens vergeleken met Mark E. Smith (The Fall). Een vergelijking die in grote mate blijkt te kloppen.
Om maar te zeggen, met alle respect voor de instrumentalisten die ware tovenaars zijn met hun instrumenten. Grian Chatten beschikt over een unieke charismatische uitstraling die we niet elke dag tegen komen in de muziekwereld. Maar vooral ontpopt de Ierse band Fontaines D.C. zich tot een typische gitaar band, die vleugjes post punk uit de jaren '80 vermengd met het beter gitaargeweld uit de jaren '00 of jaren '90. Kortom, deze heren doen binnen dit concept meerdere decennia heropleven. En kunnen dus gezien worden als een unieke parel binnen dat gitaar muziek gebeuren.
Stond de zaal al goed vol voor Fontaines D.C., dan was er geen doorkomen meer aan als Idles het podium bestijgt. De band heeft ondertussen een heel sterke live reputatie opgebouwd. Ook Idles grasduint doorheen het betere gitaarwerk, met dat sausje punk tot post punk. Echter blijft het daar niet bij. Idles bestaat uit muzikanten die eveneens tovenaars zijn met hun instrumenten, en voortdurend in beweging zijn. Is dat niet op het podium, dan gaan ze gewoon letterlijk het publiek opzoeken en drijven zelfs doorheen de massa met microfoon en of gitaar in aanslag.
De charismatische en heel theatrale zanger doet daar gewoon enkele schepjes bovenop door zijn publiek voortdurend aan te porren om mee te doen. Waardoor een wervelend post punk tot punk feest ontstaat, zoals in de hoogdagen van het punk tot post punk gebeuren. Idles legt die lat vanaf de eerste noot al heel hoog, en stopt niet tot iedereen murw geslagen in een hoekje van de zaal achterblijft. Vooral is Idles een band die het punk genre doet heropleven, alsof het terug eind jaren '70 is. Maar door die hoge dosis spontaniteit en heel bewegelijke gitaristen op het podium, klinken ze totaal niet gedateerd. Integendeel zelfs.
Naast die hoge dosis humor, en zelf relativeren. Verkondigt Idles heel subtiel een boodschap. De band schopt voortdurend tegen heilige huisjes, en klaagt toestanden in hun eigen land aan met een kwinkslag maar ook ingehouden woede en frustratie. Echter moet hier vooral een feest ontstaan, dus te ernstig mag het niet worden. Maar de boodschap komt op die wijze wel aan, en wordt door iedereen begrepen. Idles straalt niet alleen punk uit, de band verkondigt dus diezelfde boodschap als de punks van toen. Op diezelfde humoristische wijze, waardoor meteen de maatschappij een spiegel wordt voorgehouden. Missie geslaagd!
Ter introductie van Metz citeren we even de introductie op de website van Botanique: ''Gekruid met gitaarnoise en snoeihard drumwerk is de muziek van METZ vooral een nadrukkelijke knipoog naar al het rauwe van Nation of Ulysses, The Jesus Lizard en Public Image Ltd.'' De Canadese band brengt een luide set boordevol snoeiharde gitaar lijnen die recht doorheen je hart boren. Het gaat er iets ernstiger aan toe dan bij hun voorgangers, maar toch krijgen we geen routine klus voorgeschoteld. Ook al blijven die bindteksten beperkt, de band doet met een oorverdovende tot verschroeiende set het dak er nog een laatste keer op deze avond compleet afgaan.
De vocale inbreng is zeker en vast een meerwaarde binnen Metz. De instrumentale huzarenstukken die de instrumentalisten uit hun instrument toveren trekken ons toch het meest over de streep. Zijn het de oerknallen van drummer Hayden Menzies, of de aanstekelijke tot verschroeiend harde gitaar riffs van Chris Slorach (bas) en Alex Edkins (gitaar): telkens krijgen we koude rillingen als de samensmelting daarvan tot een oorverdovende climax wordt gedreven.
We kunnen dan ook besluiten:
Metz brengt het betere gitaar en drum werk naar boven dat aanvoelt als stevige mokerslagen in het gezicht. Ook al gaat alles wat diezelfde strakke lijn uit. Door het aanhouden van een verschroeiend tempo, blijf je als aanhoorder van begin tot einde verweest achter. Wordt je bovendien door die perfecte samensmelting van riffs en drum salvo's murw geslagen, en voelt prompt de neiging opkomen op over te gaan tot meerdere stevige potjes headbangen tot je hoofd dol draait. Metz levert de kers op de taart van een avond waar het instrument 'Gitaar' in al zijn glorie, de hoofdrol speelt. Is onze eindconclusie.
