Al zeggen we dit voor de 100ste maal, we gaan het nog eens herhalen. Punk is niet dood, maar geëvolueerd. Dat werd op deze zonnige donderdagavond op Les Nuits Botanique weer eens duidelijk. De Rotonde was vrij goed vol gelopen, maar verre van volledig uitverkocht. Voor Luikse sensatie Cocaine Piss die voor de gelegenheid een samenwerking aangaat met saxofoon virtuoze Mette Rassmusen. Het voorprogramma werd verzorgd door jong geweld Pogo Car Crash Control, die met Déprime Hostile een knallend debuut hebben uitgebracht, dat voornoemde stelling inname nog wat meer in de verf zet. Ons verslag:
Snel, Sneller, Snelst. Het zou eigenlijk de rode draad vormen doorheen de volledige avond. Pogo Car Crash Control laat alvast zien hoe dat moet. Vanaf die eerste noot als een bulldozer over de hoofden van de aanwezigen razen, en niet ophouden tot de zaal compleet plat is gespeeld. Het werd niet alleen een chaotische bedoening op dat podium, ook de aanwezigen genoten zichtbaar van de lekker old school punk feestje dat Pogo Car Crash Control de fans voorschotelt.
En toch, heel subtiel zit er heel wat melodie in die chaos. Sommige songs klinken zelfs eerder meeslepend, maar ontaarden telkens in een ware wervelstorm die weer eens alles om zich heen verpletterd. Dit laatste is niet de verdienste van één bandlid, eerder de samensmelting van klasse muzikanten die vlijmscherp en razend snel uithalen van begin tot einde. Dat en een frontman die zijn frustratie uitschreeuwt, maar ook bij cleane vocals je punk hart raakt. Bovendien gaat hij het publiek letterlijk opzoeken, wat een meerwaarde kan genoemd worden binnen het geheel. Als klap op de vuurpijl deelt de frontman ook blikken bier uit aan zijn fans. Beter dan dat kan punk niet zijn, toch?
We kunnen dan ook besluiten:
Pogo Car Crash Control drijft het tempo vanaf het begin tot het einde op: door middel van razend snelle riffs, bulderende vocalen en verschroeiende drum salvo's. Binnen de chaos zit echter voldoend melodie tot subtiele rustpunten - in zoverre we dat zo kunnen noemen - zodat de aandacht scherp wordt gehouden. Dankzij deze aanpak ontstaat er een old school punk feest, waarop stilstaan onmogelijk is. Bovendien voel je aan dat hier een boodschap wordt verkondigd, en een spiegel voorgehouden. Net dat laatste trekt ons als punk liefhebber van het eerste uur nog het meest over de streep, net als de eerlijke en oprechte aanpak, waaruit het genre is ontstaan. Dat is wat we hier krijgen voorgeschoteld. Nee, Punk is niet dood. Dat bewijst een band als Pogo Car Crash Control meer dan uitvoerig!
" Trek je zo weinig mogelijk aan van timings, Cocaine Piss heeft slechts een kwartier nodig om jouw oren te laten suizen." Staat te lezen bij de voorstelling van Cocaine Piss op de website van Botanique. Dat laatste blijkt ook te kloppen. De band speelt een ingekorte set, maar heeft dus niet meer nodig om je compleet murw te slaan. Bovendien is er deze keer die bijzondere inbreng van een al even energieke tot hyperkinetische saxofonist Mette Rasmussen. Die met haar tot de verbeelding sprekende saxofoon spel perfect past binnen het aanbod.
Mette opent de set dan ook met een saxofoon intro die oorverdovende noise geluiden naar voor brengt die de trommelvliezen doen barsten. Dit zorgt alvast voor de nodige chaos om de afsluiter van de avond met een knaller van formaat voor te stellen. Eens Cocaine Piss zelf op het podium staat, is het hek compleet van de dam. Nee, de band doet inderdaad niet aan 'timings', integendeel! Als er een wervelstorm is ontstaan bij hun voorganger, dan doet deze band, aangespoord door die snerpende saxofoon inbreng van Mette, daar gewoon een paar scheppen bovenop.
Korte en bondige songs die letterlijk door de strot worden geramd. Een al even hyperkinetische frontvrouw, die als waanzinnig geworden over het podium stormt. Een podium waarop ze niet lang zal vertoeven. Liever stormt de jongedame doorheen de zaal. Van vooraan, naar achter, naar boven en beneden. Tot rollende over de vloer. Aurélie Poppins zoekt voortdurend het publiek op. De energieke wijze waarop de jongedame daardoor telkens haar publiek uit haar hand doet eten, zorgt ervoor dat een optreden van Cocaine piss een vrij unieke belevenis was en nog steeds is.
Zonder die inbreng is Cocaine piss echter een zoveelste snoeiharde punk band in een lange rij. Bovendien is er die enorm chaotische aanpak op het podium, er lijkt zelfs niet echt een structuur te zitten in de muziek van Cocaine Piss? Wie maalt daar nog om als na circa drie kwartier de band de zaal compleet plat heeft gespeeld en iedereen totaal verweest achterlaat. Het duurt niet lang of ook het publiek gaat compleet uit zijn dak, en slaat al even wild om zich heen als Aurélie zelf. Mensen rollen op het podium, doen aan een wilde pogo of stagediven en slaan al even wild om zich heen als de band, frontvrouw en saxofonist van dienst zelf.
We kunnen dan ook besluiten:
Vernieuwend kun je Cocaine Piss niet noemen: de band doet gewoon wat bands uit een ver Punk verleden al hebben voorgedaan. Op een snel, kort en krachtig tempo, complete zalen verpulverend. Het is echter die enorm charismatische frontvrouw Aurélie die op en voor het podium tekeer gaat alsof ze waanzinnig is geworden en haar frustraties letterlijk in je gezicht staat uit te schreeuwen. Dat het verschil maakt tussen 'een zoveelste punk band in een lange rij' of 'uniek binnen de nieuwe lichting punker en noise bands'. Bovendien is de inbreng van de al even waanzinnige saxofoon klank van Mette Rasmussen op deze avond, een grote meerwaarde binnen het geheel. Kortom? Wat ons, en het publiek betreft? Missie geslaagd!
