Wat is er toch zo bijzonder aan een band als God is An Astronaut ,binnen dat typische postrock gebeuren. Vroegen we ons luidop af. De Ierse band vermengt Postrock met ambient, spacerock en Elektronica tot een hypnotiserende vorm van het genre. Sinds 2002 weet de band rond de tweelingbroers Torsten (gitaar) en Niels Kinsella (bas) daardoor niet alleen op plaat te overdonderen. Live is het een totaalbeleving waarbij de visuele effecten je doen vertoeven in een sprookjes wereld, waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt. Dat gevoel op plaat zetten is iets minder gemakkelijk. Maar ook achtste album Epitaph , dat op 27 april op de markt komt via Napalm Records, is zo een totaalervaring die aanvoelt alsof je hersenpan wordt verbrijzelt door zoveel intensiviteit.
Nee, nieuwe wegen slaat God is An Astronaut niet in. Waarom een concept dat nog steeds werkt veranderen? Elk van de songs heeft een duurtijd van circa vijf tot zeven minuten en worden op dezelfde wijze opgebouwd. Starten binnen een intieme sfeer, en opbouwen naar een onaards aanvoelende climax, zoals enkel bands als God is An Astronaut dat kunnen. Daardoor is de band dan ook zo een unieke parel in het genre. Net omdat ze telkens die grens verleggen naar onwenselijke schoonheid, die je ook na al die jaren nog steeds bedwelmt en weg zal voeren naar de andere kant van het heelal.
Dat begint al met het meer dan zeven minuten lange Epitaph Een song die het pad effent naar wat nog moet komen. Eigenlijk is de rode draad doorheen deze song, eveneens de rode draad doorheen het album. God is An Astronaut is altijd sterk geweest in intensiteit zodanig te brengen dat de luisteraar wordt meegesleurd in een spookachtige wereld, waar geen angst heerst maar eerder blijdschap van een weemoedige soort. Het soort intensiviteit waardoor je door die overweldigende Ambient klanken wordt verdooft, waarna de typische postrock climax je tegen een geluidsmuur gooit. Weer zonder je pijn te doen, eerder door de luisteraar murw te slaan binnen een omkadering die je doet zweven over de aarde.
De muziek van God is An Astronaut moet je dus vooral ondergaan en niet zomaar beluisteren. Dat was in 2002 zo, dat is nog steeds het geval. Dat de band ook nu weer diezelfde ingrediënten boven haalt om de luisteraar te bekoren, zou je kunnen zien als een absoluut minpunt. Ook wij houden van bands die zichzelf heruitvinden. Echter, God is An astronaut verlegt gewoon steeds diezelfde grens, waardoor je prompt overslag gaat. Eens gegrepen door die intensieve klanken bij imposante songs als Winter dusk /Awakening, Seance Room, Medea en wonderbaarlijke afsluiter Oisin is geen weg terug meer mogelijk.
We kunnen dan ook besluiten:
God is An Astronaut blijft dus na die jaren nog steeds die bijzondere snaar in ons hart en ziel raken. Waar anderen al te vaak tekort schieten. Net door het soort post-rock te brengen van onaards niveau. Na al die jaren staat de Ierse band nog steeds als een huis, en doet je in tranen uitbarsten door het intensieve genot dat je telkens opnieuw overvalt. Grenzen verleggen binnen intensiviteit is anno 2018 dus nog steeds de grote sterkte van deze unieke parel binnen post en aanverwante genres. Is onze eindconclusie na wederom een onwaarschijnlijk mooie trip, naar de diepste kern van onze ziel.
Tracklist:
God is An Astronaut live zien? Dat kan: events facebook pagina w/ Xenon Field
