Geraardsbergen is vooral bekend om zijn wereldberoemde muur van Geraardsbergen, gelinkt aan de al even beroemde Ronde Van Vlaanderen. Echter ging er dit weekend - op zaterdag 21 april - in het gezellige stadje ook een rock festival door. Voor liefhebbers van Sleaze Rock , Glam en Hardrock blazen het verzamelen geblazen in JC De Spiraal voor de ondertussen derde editie van Wildfest. Hoewel in het begin van de avond de zaal maar half gevuld was, bleek die gaandeweg toch vol te geraken. De bezoekers kwamen bovendien van over de gehele wereld afgezakt naar Geraardsbergen: Australië, Zweden, Noorwegen, Engeland, Nederland, Frankrijk, Duitsland, Italië, Slowakije, het werd een internationaal getint feestje. Volgens onze bronnen zijn er circa 350 tickets verkocht, en dus mag de organisatie spreken van een geslaagde editie. Ook de optredende bands gaven het beste van zichzelf. Ikzelf stond eerlijk gezegd wat sceptisch tegenover dit affiche, die me op papier iets minder aansprak dan vorig jaar met o.a. The Amorettes, Maverick, Suicide Bombers en dergelijke meer. Bands als Mr Myst, WildHeart, Bulletrain en Confess bewezen echter dat deze sceptische kijk op de zaak voor niets nodig was. Ons verslag:
Foto's: Hughes Vanhoucke
De Belgische glam- en sleazerockband Mr Myst bracht begin dit jaar een nieuwe EP uit Red Light District, het vervolg op hun debuutalbum uit 2016. Dat is ook ons niet ontgaan. De volledige recensie kunt u hier nog eens nalezen. Openingsact zijn, het is altijd een moeilijke opdracht. Echter bleek Mr. Myst achteraf gezien één van de sterkste acts van de gehele avond te zijn. De intrede was alvast grotesk, met de nodige verkleedpartijen, typische Glam toestanden en een frontman die voortdurend het publiek ging opzoeken. Werd de lat enorm hoog gelegd.
Foto: Hughes Vanhoucke
Puur muzikaal bekeken was er eveneens geen speld tussen te krijgen. Elk van de bandleden heeft uiteraard al heel wat water doorzwommen, waardoor de perfectie zelfs werd overstegen. Maar vooral mocht er veel gelachen en gefeest worden, zowel op als voor het podium. Want naast de bewegelijke bandleden, die als waanzinnig geworden over het podium dweilden, werden er ook grote ballons in het publiek gegooid. Die ballons zouden de gehele avond voor extra spektakel zorgen, zo zou later blijken.
Foto: Hughes Vanhoucke
We kunnen dan ook besluiten:
Mr. Myst brengt dus niet alleen erg aanstekelijke Glam, hard rock en aanverwante naar voor. Maar zet ook een ijzersterke Glam show neer, want de visuele effecten zijn minstens even belangrijk. En dat zorgt dan ook een wervelende rock show met alle ingrediënten die daarbij horen. Waardoor dat dak er al vanaf de eerste set compleet afgaat, en de andere bands het plots heel moeilijk zouden krijgen om dit torenhoog niveau te evenaren. Meer nog, Mr. Myst had, op basis van dit enorm aanstekelijk en energiek optreden, veel hoger mogen staan op de affiche.
Foto: Hughes Vanhoucke
Na die wervelwind beter doen? Het was eigenlijk onmogelijk. Bloody Heels had dan ook enorm veel moeite om dat niveau te evenaren. Aan de energie en het spelplezier dat de jonge top muzikanten uitstralen heeft dat zeker niet gelegen. De uit Letland afkomstige band brengt een gesmaakt potje Hair metal, glam metal tot hard rock. Die teruggrijpt naar de hoogdagen van het genre, toen bands uit die periode, grote zalen uitverkochten. Ook Bloody Heels tovert hoogstaande riffs uit hun gitaren en drum. En de zanger van dienst bezorgt je met hoge noten, en dito charismatische uitstraling, telkens een krop in de keel.
Foto: Hughes Vanhoucke
Helaas bleef alles iets te veel hangen binnen die strakke, maar iets te gezapige, atmosfeer. Waardoor we niet compleet over de streep werden getrokken. Echter, Bloody Heels, pas ontstaan in 2012, bestaat uit nog heel jonge muzikanten. Elk van hen straalt echter een potentieel uit om ver te geraken in de muziek. Niet alleen door het technisch hoogstaand vernuft dat de heren tentoon spreiden. Eveneens de charismatische houding waarmee ze op het podium staan. Dat doet ons terugdenken aan die typische hair/Glam bands van ergens jaren ‘80, die zorgden voor wervelende glam rock feestjes.
Foto: Hughes Vanhoucke
We kunnen dan ook besluiten:
Bloody Heels verstaat nu al die unieke kunst om dat hoge niveau van hun grote voorbeelden of voorgangers bijna te evenaren. Helaas kon de band op Wildfest nog niet volledig overtuigen. We zagen echter dus wel een band met potentieel om ooit potten te breken binnen dat typische Hair en glam metal tot aanverwant hard rock gebeuren. Bloody Heels lijkt ons dus vooral een Hair/Glam/Rock band om in het oog te houden naar de toekomst toe. Een toekomst die er , op basis van dit strak en energiek optreden, heel rooskleurig uitziet.
Foto: Hughes Vanhoucke
Vorig jaar omschreven we het aantreden van WildHeart op hun eigen festival Wildfest als: “een bij voorbaat gewonnen thuismatch”. Echter wil een thuismatch niet zeggen dat je die wint zonder daar inspanningen voor te hoeven doen. WildHeart bestaat uiteraard uit top muzikanten, en veel fans waren speciaal voor hen naar Wildfest afgezakt. Maar om ook de aanwezige internationale glam/sleasrock en aanverwante fans over de streep te trekken? Daarvoor zouden ze heel sterk in hun schoenen moeten staan. Geen nood echter, de lat werd vanaf het begin enorm hoog gelegd. Prompt werden alle registers, zowel instrumentaal als vocaal, volledig open gegooid. Als een losgeslagen sneltrein raast WildHeart over de hoofden heen, tot iedereen compleet murw is geslagen. Dat was in het verleden zo, dat doen ze anno 2018 nog steeds geval, tot zelfs nog beter en strakker dan voorheen.
Foto: Hughes Vanhoucke
WildHeart blijft dat razendsnelle tempo waarmee ze hun set begonnen, gewoon aanhouden tot het bitter einde. Waardoor de aanwezigen geen seconde rust wordt gegund. Meteen is duidelijk waarom deze heren in ons land zo hoog worden aangeschreven, binnen dat typische Sleaze Rock , hard rock en aanverwante Glam gebeuren. De bandleden zijn niet alleen tovenaars met hun instrumenten, elk van hen weet verdomd goed hoe ze het publiek moeten bespelen. De band laat dan ook geen spaander geheel van de zaal. Bovendien beschikt WildHeart over een enorm charismatische frontman die zijn publiek voortdurend bespeelt en betoverd met zijn hele hoog stembereik tot dat aangeboren charisma, waardoor je prompt overslag moet gaan.
Foto: Hughes Vanhoucke
We kunnen dan ook besluiten:
WildHeart heeft ook nu weer die thuismatch gewonnen, maar ook de harten van menig aanwezig Australiër, Zweed of Rus voor zich gewonnen. En dat kan gezien worden als een pluim extra op hun hoed. En bewijst nog maar eens wat voor een uitzonderlijk getalenteerde band WildHeart toch is. Dat ze zelfs de wereld aan hun voeten kunnen doen neervallen. Dat getuigt gewoon van .... Pure klasse!
Foto: Hughes Vanhoucke
De Zweedse band Bulletrain haalt zijn invloed bij bands als Mötley Crüe, Guns N’ Roses, Skid Row en Pantera. Bulletrain timmert sinds 2006 aan de weg, en heeft ondertussen zijn kunnen voldoende bewezen. Ondertussen heeft Bulletrain ook al enkele personeelswissels doorstaan, maar anno 2018 staat er een goed geoliede machine op het podium, die genster slaat in menig hardrock hart. Al vrij vlug blijkt ook waarom. Uiteraard doen menig riff en drum salvo de haren op onze armen recht komen van innerlijk genot. Maar het meest in het oog springende bandlid is toch zanger en frontman Sebestian Sundberg.
Foto: Hughes Vanhoucke
Sundberg beschikt niet alleen over een heel uiteenlopend stembereik, waardoor hij je als het ware lijkt te hypnotiseren. Bij de hoge noten wanen we ons prompt in een heel andere wereld. Zijn al even bijzonder charismatische uitstraling, doet terugdenken aan menig frontmannen uit dat rijkelijk verleden. Die door enkel en alleen hun stem en uitstraling, volledige festivalweides en grote concertzalen in vervoering wisten te brengen. Ook Sebestian Sundberg beschikt over dat soort uniek tot uitzonderlijk talent om je in een diepe trance te doen belanden, waardoor je lijkt te zweven over de dansvloer. En dat allemaal zonder onder invloed te zijn van geestenverruimende middelen. Je zou haast vergeten dat er ook een band staat te spelen. En dat is de klasse muzikanten, waaruit Bulletrain zeker en vast bestaat, enorm tekort doen. Want zonder die duivelse riffs die de gitaristen uit hun instrumenten toveren, menig solo’s bezorgden ons koude rillingen tot de bot. En strakke, stevige bas en drumlijnen doen ons van verbazing achterover vallen. Staat Sundberg uiteraard te preken in de woestijn.
Foto: Hughes Vanhoucke
We kunnen dan ook besluiten:
Bulletrain levert een perfecte set af, die van begin tot einde aan de ribben blijft kleven en ons totaal verweest achterlaat. Met een vocale aankleding die perfectie overstijgt en voor altijd in ons geheugen en hart staat gegrift. Is dan ook onze eindconclusie na dit uitzonderlijk magisch mooi optreden.
Foto: Hughes Vanhoucke
Verschroeiende riffs, een eerder donkere omkadering, en strak uithalen tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Dat is de rode draad doorheen het aantreden van The Cruel Intenstions op Wildfest. De band laat er geen gras over groeien, en stampt als een losgeslagen meute olifanten in een porseleinwinkel, alles om zich heen plat. Niet alleen drijven de muzikanten dat tempo telkens op naar een ongekende hoogte. Bovendien gaat de frontman en zanger van dienst als een razende tekeer op dat podium. Nee, de aanwezigen een beetje rust gunnen is er niet bij met deze heren.
Foto: Hughes Vanhoucke
Ook al blijft alles iets teveel in die strakke lijn liggen, de aandacht werd net door dat hoge tempo waarop The Cruel Intensions over de hoofden heen raasde wonder bij wonder scherp gehouden. Dat niet iedereen zich hier echt kon in vinden, dat is ergens wel te begrijpen. De band bleef van begin tot einde dat verschroeiende tempo aanhouden, waardoor je toch even naar adem moest happen. Eens in die wervelstorm die The Cruel intensions je aanbiedt, terecht gekomen. Is echter geen weg terug meer mogelijk. De band gaat gewoon op die elan door, tot iedereen compleet murw geslagen in een hoek van de kamer terecht is gekomen. Willen of niet! Wijzelf bleven echter door die iets te strakke aanpak waardoor alles wat diezelfde richting uit gaat, toch een beetje op onze honger zitten, maar zij die houden van die aanhoudende strakke lijnen zullen wellicht intens hebben genoten van de opstekende wervelstorm op Wildfest.
Foto: Hughes Vanhouck
Neem alle positieve aspecten van voornoemde optredens samen, schud er eens goed mee, en gooi er een zowaar nog hogere dosis charisma van een uitzonderlijke kwaliteit bovenop. En je hebt in een notendop hoe we het concert van Confess aanvoelde. De Zweedse band timmert sinds 2008 aan de weg, en kreeg reeds enorm veel goede recensies. Confess legt die lat nog hoger dan hun voorgangers. Gaat op diezelfde speelse tot energieke wijze tewerk als Mr. Myst en WildHeart. Levert een muzikaal loepzuivere geheel af, zoals elk van de bands op de affiche. Maar vooral. Ook Confess beschikt over een enorm charismatische frontman met een heel bijzonder stembereik, waardoor we van begin tot einde compleet overslag gaan.
Foto: Hughes Vanhouck
Bovendien brengt Confess , naast eigen verschroeinde songs, een gedurfde cover van Tina Turner What’s Love got to do with it? ,zonder dat nummer tekort te doen. Meer nog, ze komen met dit atypische metalnummer wonderwel goed weg naar een metal publiek toe. En vinden die klassieker gewoon opnieuw uit, binnen een gloednieuwe context. Kortom. Confess levert wellicht de meest perfecte Glam, Sleaze en hardrock set af. Waar geen speld tussen te krijgen is. En voegt daar gewoon iets extra aan toe, waardoor de band zelfs de sterke acts voor hen gewoon van de kaart speelt. Bovendien straalt de band, naast betoverende klanken voortbrengen, enorm veel spelplezier en charisma uit. Waardoor dat dak er deze keer dus compleet afgaat. De heren zetten dus vooral de puntjes gewoon op de 'i' waar anderen eerder op de avond het hen al hadden voorgedaan. Maar verleggen daarbij gewoon grenzen tot het oneindige. Is onze eindconclusie.
Foto: Hughes Vanhouck
De Scandinavische landen zijn heel goed vertegenwoordigd op Wildfest. Ook Eclipse is afkomstig uit Zweden en timmert al sinds 1999 aan de weg. Aan de vele T-shirts te zien op voorhand, waren toch veel hard rock fans voor deze band naar Geraardsbergen afgezakt. De zaal stond dan ook tot ver achteraan gevuld voor de headliner. De jarenlange ervaring zorgt ervoor dat Eclipse een band is die perfect weet hoe het publiek uit hun hand te doen eten. Bovendien kan de band putten uit een rijkelijk verleden, en een gevarieerde set aanbieden. Enerzijds zijn dat energieke en heel strakke songs, maar ook is er plaats voor enige intimiteit tussenin. Hoewel op de momenten alles wat de langdradige kant dreigte op te gaan. Kunnen we stellen dat net door veel variatie aan te bieden de aanhoorder zich geen seconde verveeld.
Foto: Hughes Vanhoucke
We kunnen dan ook besluiten:
Ik moet toegeven, toen ik de band opzocht via YouTube en andere kanalen was ik niet echt onder de indruk. Eerder overviel me een beetje een 'dertien in dozijn' gevoel. Echter eens op het podium ontstaat een magie tussen publiek en band, waarbij wij onze sceptische houding prompt overboord mogen gooien. Eclipse brengt een typische Hair/Glam tot hard rock set die ons dus enerzijds doet headbangen en de songs prompt meebrullen, mede dankzij de hoge toegankelijkheid. En anderzijds bezorgt Eclipse je net bij die intieme momenten een ware krop in de keel. Net door beide aspecten voortdurend te combineren, blijven we van begin tot einde geboeid luisteren en genieten. Waardoor we deze avond met een knaller van formaat afsluiten. In de vorm van deze Zweedse grootheden binnen hun genre.
