Verslag: Little Waves 2018: C-Mine Cultuur Centrum (Genk) - 14/04/2018

Review:Festivals
  Erik Vandamme    16 april 2018

Bij een trip naar de voormalige steenkoolmijnen van Genk - 125 km voor ondertekende - loont het de moeite om een uurtje vroeger naar het festival Little Waves af te zakken. De authentieke site is helemaal bewaard gebleven. Met de invoeging van een cinema complex, cultuurcentrum en dergelijke meer heeft C-Mine eveneens een andere invulling gekregen. Daardoor wordt je geconfronteerd met een stuk Belgische geschiedenis. Zelfs midden in de zalen van C-Mine, waar Little Waves doorgaat, zie je nog overblijfsels van wat ooit deel uitmaakte van de steenkoolmijnen. Maar sta je eveneens met beide voeten in het heden. Verleden, heden en toekomst geven elkaar daardoor de hand. Liet de omgeving een diepe indruk achter, dan stelt de organisatie alles in het werk om de bezoekers eveneens een indrukwekkend programma voor te schotelen. Ondanks dat de ticketverkoop heel goed is verlopen, was het nooit over de koppen lopen. Er heerste eerder een gezellige drukte Het publiek was dan ook verspreidt over vier podia, of keuvelde gezellig in de omtrek daarvan. Enkele kleppers als Mercury Rev.Mick Flannery en Douglas Firs slaagden er wel degelijk in om bijvoorbeeld de Main Stage en Theater (zitplaatsen) vol te krijgen. Maar zelfs op die drukke momenten, bleef de gezelligheid stevig overeind staan. Ons verslag van optredens boordevol emoties, melancholie en hartenbrekers.

Foto's : Timmy Haubrechts


Bed Rugs: Aanstekelijkheid die aan de ribben blijft kleven

Naast voornoemde melancholie tot harten breken, is één andere rode draad doorheen deze avond eveneens het brengen van aanstekelijke muziek - al dan niet rock getint - die bovendien aan de ribben blijft kleven. Openingsact Bed Rugs zet deze stelling alvast in de verf. Na hun debuut 8th Cloud uit 2012 en EP Rapids uit 2014 zetten ze met hun derde schijf Cycle in 2015 een grote stap voorwaarts naar eeuwige roem. De band brengt ook anno 2018 nog steeds aanstekelijke shoegaze, die aan de ribben blijft kleven. Gooi daar een saus enthousiaste rock en bedwelmende pop bovenop en werk het geheel af met een zekere psychedelisch aanvoelende tongval. Bed Rugs bevestigd door deze aanpak de hoogstaande verwachtingen die we eigenlijk al op voorhand hadden, met een set die kan beklijven van begin tot einde. Op een eenvoudige, maar doordachte wijze weet de band daardoor de gevoelige snaar te raken. In de theater zaal zorgt dit ervoor dat de luisteraar, waaronder wij, al vanaf de eerste set wordt ondergedompeld in zweverige atmosferen. Het zou niet de laatste keer zijn op deze avond.

Foto: Timmy Haubrechts

Catbug: Een nachtegaal, die harten breekt op een eenvoudige maar vooral hartverwarmende manier

Het nadeel van meerdere podia is dat sommige optredens elkaar wat overlappen, waardoor je ergens keuzes moet maken. Of dat al dan niet goede keuzes waren laten we in het midden. Blitzen Trapper, die volgens onze collega een heel sterk concert bracht tot zelfs één van de betere op deze avond, hebben we helaas gemist. Daartegenover lieten we ons in diepe ontroering brengen door Catbug. Op haar doodse eentje op het podium, met enkel een akoestische gitaar en haar prachtige stem als wapen in de strijd, doet Paulien Rondou ofwel Catbug, ons door middel van een breekbaar en warm stembereik zweven naar totaal andere oorden. De jongedame staat uiteraard nog maar aan begin van haar carriere, dat is ook duidelijk te merken. Maar ze straalt nu al potentieel en vuurkracht uit, om potten te breken in de toekomst. Ons hart lag alvast in gruzelementen op de grond, dankzij de eenvoudige, maar zo hartverwarmende manier, waarop ze door middel van intieme songs telkens opnieuw de gevoelige snaar wist te raken. Een naam om te onthouden binnen de singer-songwriter en aanverwante gebeuren, deze talentvolle zangeres met een stem als een nachtegaal. 

Foto: Timmy Haubrechts

 

Wartaal: Melancholie gebracht in onze moedertaal, met een lach en een traan

Nederlandstalige rock en aanverwante muziek boomen weer de laatste jaren. Wartaal, het alias van Ward Van de Velde, is een rijzende ster binnen die Nederlandse rock en pop cultuur. Na het uitbrengen van zijn eerste EP in 2017, gingen veel deuren open en belletjes aan het rinkelen in radio en muziek land. Er stond dan ook redelijk veel volk op de bovenverdieping om deze klasse singer-songwriter warm te onthalen. Wartaal brengt een set boordevol pakkende songs die schipperen tussen humor en weemoedigheid. "popmuziek in de moedertaal. Bitterzoet en tegendraads." Zo wordt de muziek van Wartaal in menig biografie omschreven. Nu, die stelling blijkt compleet te kloppen. Eens je bent meegedreven over walmen van pure melancholie, gaat Wartaal over tot een dosis relativeren. Lach en traan zijn dan ook heel nauw met elkaar verbonden bij de muziek die de band naar voor brengt. Daardoor worden uiteenlopende emoties aangesproken, en pinken we een traan weg met de glimlach op de lippen. Wartaal.. een naam om te onthouden binnen de typische hedendaagse Nederlandstalige muziek. 

Foto: Timmy Haubrechts

Mick Flannery: Een charismatische uitstraling, van eenzaam hoog niveau

De theater zaal was goed vol gelopen voor Mick Flannery. In Singer-songwriter middens is de Ierse poëet en troubadour geen onbekende meer. In zijn thuisland Ierland speelt hij dan ook voor volle, grote zalen. Hij is een singer-songwriter die beschikt over een heel integere stem en charismatische uitstraling. Waardoor hij zelfs op zijn eentje een complete zaal ofwel stil kan krijgen, maar ook kan doen lachen of henzelf een spiegel doen voorhouden. Mick windt er inderdaad geen doekjes rond. Zijn muziek en stem mogen dan zachtmoedigheid uitstralen, de man heeft een uitgesproken mening, die hij zonder scrupules of vooroordelen door je strot ramt. Mick Flannery bespeelt daarbij enerzijds de piano, als een ware virtuoos, of pakt de aanwezigen in met een streepje gitaar spel van al even hoogstaand niveau. Net door zijn charismatische uitstraling op dat podium, doet hij iedereen prompt uit zijn hand eten. En slaagt erin het publiek van begin tot einde van zijn set te bekoren en over de streep te trekken. Ook wij zagen een heel sterk concert, van een Ierse, talentvolle singer-songwriter die grenzen verlegt op Little Waves, waar eigenlijk geen grenzen zijn.

Foto: Timmy Haubrechts

Douglas Firs: Een perfecte performance, van een band die volwassen is geworden.

Douglas Firs is het project rond Gertjan Van Hellemont, ook gitarist bij The Bony King of Nowhere. De jonge talentvolle artiest laat zich sinds 2012 omringen door al even begenadigde artiesten. Sem Van Hellemont: pianist, oudste broer van Gertjan. Simon Casier: basgitarist: speelt ook bas bij Balthazar en Senne Guns. Christophe Claeys: drummer; speelt ook bij Amatorski en Magnus, speelde eerder bij Balthazar. Het zorgt voor een hemelse kruisbestuiving waardoor Douglas Firs zowel op als naast het podium al meerdere harten heeft veroverd. We volgen Gertjan echter al van voor het debuut in 2012. Ondertussen is Douglas Firs met een derde album de wereld aan het veroveren, en zien we een artiest en mede kompanen die volwassen zijn geworden. Gelukkig resulteert dit niet in het afleveren van een routineklus. De jeugdige spontaniteit waardoor we ooit vielen voor die stem en uitstraling boordevol melancholie, is anno 2018 nog steeds stevig overeind gebleven. Douglas Firs zet live dan ook de puntjes op de 'i' en bewijst dat de lange weg die de band heeft afgelegd, zijn vruchten heeft afgeworpen. Meer nog, met zo een perfecte performance gekruid met de nodige spontaniteit zou de wereld prompt aan hun voeten kunnen en moeten liggen. En ligt de weg naar - zogenaamde - eeuwige roem, wagenwijd open.

Foto: Timmy Haubrechts

This Is The Kit: Met zijn allen gezellig rond het kampvuur.

Een band dat op een boogscheut staat van een eventuele grote doorbraak binnen het typische Folk muziekgebeuren? Dat zouden we This is the Kit zeker kunnen noemen. Artiesten als Aaron Dessner (The National), Guy Garvey (Elbow) en Sharon van Etten zijn alvast fan. In 2017 bracht This is the Kit met Moonshine Freeze een pracht van een Folk album uit. Ook live wist de band rond Kate Stables al menig harten te veroveren. Zonder meer slaagt This is the Kit er ook op Little Waves in de Theater zaal onder te dompelen in een gezapig aanvoelende Folk sfeertje. Alsof we prompt allemaal rond het kampvuur aan het luisteren zijn naar aanstekelijke liedjes, die een gelukzalig gevoel over ons doen neerdalen. This is the Kit combineert dit met een verbluffende knappe performance, zowel vocaal als instrumentaal. Er valt geen speld tussen te krijgen. Hoewel we zeker onder de indruk waren van de betoverende klanken die de instrumentalisten uit hun gitaar en drum naar boven brachten, was het echter vooral de kraakheldere stem van Kate die ons in hogere sferen deed belanden. De jeugdige spontaniteit, krijgen we daar als kers op de taart gewoon gratis bij. 

Foto: Timmy Haubrechts

The Academic: Bommetjes boordevol aanstekelijke energie, die bovendien aan de ribben blijft kleven.

We hadden het al aangegeven: aanstekelijkheid in al zijn vormen en kleuren is zowat de rode draad doorheen Little Waves 2018. Dat bleek ook het geval bij het optreden van The Academic. De jonge talentvolle band bracht met Tales from the backseat een sprankelend debuut uit, waarmee ze prompt hoge ogen gooiden. Ondertussen heeft The Academic het podium gedeeld met o.a. Noel Gallagher, Kodaline en Catfish and the Bottlemen. Ze blijken ook live een sterke indruk na te laten. Op little Waves zagen we een energieke band, waarvan elk van de bandleden geen moment stil stond. De lat werd vanaf het begin torenhoog gelegd. De greep op het publiek werd niet meer los gelaten tot het einde van de set. The Academic combineren dan ook aanstekelijkheid met fris in het gehoor liggende songs, die je prompt begint mee te zingen. Daardoor kan een ruim publiek over de streep worden getrokken. In Genk bewijst The Academic alvast uit het heel goede hout gesneden te zijn. En dan staan ze nog maar aan de start van een carrière die er nu al meer dan rooskleurig uitziet. Een band een naam om te onthouden naar de toekomst toe.

Foto: Timmy Haubrechts

Yusuf: Een melancholische trip, binnen een kleurrijke en bevreemdend aanvoelende omkadering.

Feitelijk moest Yusuf, de band rond Jonas Steurs, rond 21u30 optreden. Door aanhoudende technische problemen begon de band pas laat aan zijn set. Helaas liep het zaaltje AFF stage daardoor nagenoeg leeg, want velen waren al afgezakt naar de Theater voor één van de kleppers van het festival Mercury Rev.Yusuf is één van de finalisten van de nieuwe lichting op Studio Brussel. De heren brengen een akoestische, minimalistische set, waarbij elektronica, bevreemdende geluiden en een broze tot breekbare stem ervoor zorgt dat het zaaltje wordt ondergedompeld in een vat boordevol al even merkwaardig, maar eveneens magisch mooi aanvoelende, melancholie. Het bijzondere aan Yusuf is dat zowel vocaal als instrumentaal onaards aanvoelende geluiden worden voortgebracht, waardoor je onder hypnose wordt gebracht en in een trance terecht komt. Door het geroezemoes in het zaaltje ging de magie een klein beetje verloren. Maar men liet een bijzonder integrerende indruk achter, waardoor we deze band zeker en vast nog een kans willen geven. Binnen een intieme omkadering, zorgde dit aantreden op Little Waves alvast voor een intens gevoel van welbehagen. Waardoor ons hart, zwevend naar andere oorden, compleet tot rust kwam.

Mercury Rev: Intimiteit die aanvoelt als een huiskamerconcert.

We hebben Mercury Rev. reeds in verschillende gedaantes gezien. In het voorprogramma van The Cure op de Lokerse Feesten bijvoorbeeld. Of op Les Nuits Botanique. Deze keer verzorgde Mercury Rev. een set binnen een akoestische omkadering. Exclusief kwam de band de 20ste verjaardag vieren van Deserter's Songs. Hun vierde album dat zorgde voor de definitieve doorbraak. Perfect passende bij de sfeer in de Theater zaal trouwens, met de mooie zitplaatsen. Daardoor ontstond inderdaad een heel intieme atmosfeer, die nog werd versterkt doordat de heel charismatische frontman zijn publiek letterlijk omarmt en aanspreekt. Bij elke song opnieuw hoort een ander verhaal, omgeven door een lach en een traan. Enerzijds zorgde dat voor een glimlach op de lippen, anderzijds een krop in de keel. Door het samenvoegen van al die intieme elementen ontstaat prompt een soort huiskamerconcert sfeer. Waardoor het inderdaad lijkt alsof de band niet voor een volle zaal staat te spelen maar gewoon in je huiskamer. Bovendien wordt de sprookjesachtige atmosfeer, zo typisch aan Mercury Rev., nog meer in de verf gezet door de akoestische setting. Kortom, neergezeten in de zetels, voelde dit concert dan ook aan als een ultiem rustpunt voor hart en ziel. Waardoor we prompt de harde realiteit om ons heen waren vergeten, en ons gewillig lieten onderdompelen in de wondere, kleurrijke wereld die Mercury Rev. ons binnen deze intimistisch aanvoelende set aanbood.

Foto: Timmy Haubrechts

Holly Miranda: Een kruisbestuiving, waardoor harten breken en zielen bloeden van innerlijk genot.

Al sinds vele jaren ben ik een enorm grote fan van het instrument saxofoon. Net doordat de sax klanken iets magisch met zich meebrengen, waardoor ik prompt begin te zweven. Als daarbovenop een nachtegalen stem je tegemoet komt, dan ontstaat een wisselwerking waardoor harten breken en zielen bloeden van puur innerlijk genot. Dit is in het kort hoe we ons voelden bij het optreden van Holly Miranda. De jonge Amerikaanse singer-songwriter is niet alleen een multi-instrumentaliste. Ze beschikt eveneens over een bijzonder stembereik, dat alle kanten uitgaat. Waardoor je als aanhoorder van begin tot einde aan haar lippen gekluisterd blijft. Eens onder invloed van zoveel innerlijk e schoonheid, kom je in een diepe trance terecht waaruit je nooit meer wil ontsnappen. Bovendien wordt Miranada gerugsteund door klasse muzikanten, waarbij de bevallige saxofoon speelster het meest in het oog springt. De wonderbaarlijke klanken van de sax gecombineerd met die bijzondere stem van Holly Miranda zorgt voor een hemelse kruisbestuiving, die de poorten van die Hemel prompt doen open gaan. Een streling voor oog en oor.

Foto: Timmy Haubrechts

 

Tamino: Als er nog geen harten waren gebroken, dan was dit nu wel het geval.

Als winnaar van de Nieuwe lichting 2017 mocht Tamino de avond afsluiten. Tamino wordt nogal vaak vergeleken met artiesten als Jeff Buckley. En eerlijk is eerlijk. Toen de Belgisch-Egyptische songschrijver het podium betrad, en zijn prachtige stem ons hart beroerde, zagen we daar toch in grote mate een heel stukje Buckley tevoorschijn komen. Echter heeft Tamino ondertussen bewezen vooral over een eigen smoel te beschikken, en ook dat zet hij met een verschroeiende mooie set nog maar eens in de verf. Als er nog geen harten waren gebroken tijdens de vorige sets, dan heeft Tamino ervoor gezorgd dat dit door hem wel het geval zal zijn. Meerdere kroppen in de keel, werden gevolgd door momenten dat we werden overmand door innerlijk geluk of verdriet. Tamino is dan ook een artiest die bewust speelt met emoties, zoals alleen de groten op aarde dat kunnen. Schijnbaar zonder enige moeite, doet hij iedereen van vooraan tot ver naar achter uit zijn hand eten. Op dit late uur, het was ondertussen bijna half twaalf, liet Tamino trouwens weten dat het zijn tweede optreden was die dag. Dat zorgde er niet voor dat hij hier een routineklus afwerkte. Nee, gerugsteund door zijn top muzikanten, legde hij de lat enorm hoog om te zorgen voor de ultieme kers op de taart die we konden gebruiken om ons fragiele hart nog maar eens te laten verwarmen door de bijzondere kruisbestuiving tussen breekbare vocalen en intensieve klanken. Een beter einde van deze bijzonder aanstekelijke en melancholische avond, konden we ons dan ook niet dromen.