BRDCST: Consouling Sounds presents Dirk Serries' Epitaph

Review:Concerten
 Florian Cassier    12 april 2018

Voor het derde jaar op rij kreeg het Gentse Consouling Sounds label de kans om een avond te organiseren tijdens het BRDCST-festival. Tegenwoordig al hét indoor voorjaarsfestival van het jaar waar allerlei verschillende genres de kans krijgen om zichzelf in het oog te spelen. Nog mooier is het dat Consouling dit jaar ook tien kaarsjes mag uitblazen. Daarbij kozen ze ervoor om zelf Dirk Serries in de bloemetjes te zetten. Na een carrière van een dertigtal jaar kreeg deze ambientgeestelijke de kans om al zijn verschillende projecten tentoon te spreiden. Hijzelf stond bijna de hele avond op het podium. Een avond om niet te missen.


Toch dacht niet iedereen daar blijkbaar zo over. De zaal stond niet stampvol zoals Serries eigenlijk zou verdienen. De AB Club oogde echter gezellig zoals altijd. Zij die afwezig waren, zouden ongelijk krijgen. Voor de aanwezigen werd het er enkel maar intiemer door.
Stratopsphere is het drone/ambient-project rond drone meester Ronald Mariën. Straposphere is echter enkel één van de vele projecten waar de man aan meewerkt. Ronald heeft bovendien altijd, zowel als vriend, muzikant en geluidsman, zeer nauw samengewerkt met Dirk Serries en mocht daarom de avond openen. Hij deed dit op zijn eentje, gezeten op de grond voor het podium met enkel gitaar en loops, voor de geluidseffecten. Ronald zorgde dan ook voor een heel intimistische tot intense start van deze avond. Door de Club in een adembenemend atmosfeer onder de dompelen, waarbij je een speld kon horen vallen in de zaal. Voelden we ons dan ook wegglijden naar verre oorden, verwijderd van de harde realiteit. Kortom. Als er een paradijselijk genot bestaat van rust en kalmte. Dan heeft Stratosphere de poorten van dat Hemels paradijs op een eenvoudige maar enorm intensieve wijze wagenwijd open gezet in AB Club.

Dirk Serries en N. (ofwel gitarist Hellmut Neidhart) vormen samen Scatterwound. De heren vulden Stratosphere reeds op het einde van zijn set aan, waardoor al vroeg een bepaald hoogtepunt werd bereikt. En gingen toen gezamenlijk op dat zelfde elan gewoon door. Beide muzikanten verleggen dan ook meerdere grenzen in het bespelen van gitaar, die we niet elke dag tegen komen. Zo gebruikte Dirk een strijkstok om meer effect te toveren uit zijn instrument. En Hellmunt bijvoorbeeld een verfborstel. De set pikte dus gewoon in op voorgaande, maar gaandeweg werden alle registers toch volledig open gegooid, en ook geluidsmuren afgebroken. Tot uiteindelijk oorverdovende klanken, naar een climax toe, je uiteindelijk verdoven en vooral potdoof maken. Hoewel het lijkt alsof alles wat de monotone kant opgaat, is het net door die enorm intensieve manier waarop Scatterwound de gitaar geluiden opbouwt naar die onaards aanvoelende climaxen. Dat je geboeid blijft luisteren tot je in een trance beland, gehypnotiseerd door de oorverdovende klanken die je hart beroeren. En meteen je trommelvliezen dreigen te doen barsten. Indrukwekkend!

Serries zelf had hierna even nood aan een pauze en wij eigenlijk ook om even te bekomen van de bedwelmende klanken die hij net produceerde. Daarna nam hij terug plaats op het podium voor zijn volgende project Fear Falls Burning. Een project dat lange tijd on hold heeft gestaan en vroeger bestond uit Dirk Serries, omgeven door drie drummers die zorgden voor een muur aan geluid. Ditmaal was er maar één drummer, Tim Bertilsson, die zijn gitaar bijstond. Voor de gelegeheid was ook de Brit Colin Webster aanwezig om het trio te vervolledigen. Het was deze laatste die vooraan op het podium de meeste aandacht trok en frontman leek. Samen bouwden ze op naar een hoogtepunt, maar in vergelijking met de andere projecten was het er eigenlijk geen. Misschien komt het omdat de oude bezetting van Fear Falls Burning andere verwachtingen had gezaaid. Alleszins was dit het enige van de avond dat niet volledig kon overtuigen en waarvan de harmonie soms in chaos leek te vervallen.

Als afsluiter van de avond koos Serries ervoor om aan te treden met YODOK III. Hij maakt er hiermee geen geheim van welk project hem het nauwste aan het hart ligt. Zijn keuze valt meer dan te verantwoorden. Samen met Thomas Järmyr op de drums en Kristoffer Lo op tuba en zo veel meer zorgde dit voor een prachtige afsluiter van de avond. Dit drietal verstaat elkaar perfect en begrijpt de kunst van de ambient tot in de kleinste details. Schijnbaar zacht en ver van elkaar lijken ze te starten om door de set heen wegen te bewandelen die hun tweemaal samenbrachten in een intens hoogtepunt. Ze bezaten de kracht om rust te brengen in ieders hoofd, maar toch buiten adem achter te laten. Het is een kunst die enkel de besten gegeven is.

YODOK III zorgde hiermee voor de perfecte climax om de avond mee af te sluiten. Consouling Sounds heeft zijn tien kaarsjes uitgeblazen en hoe!? Als ze fysiek aanwezig waren geweest, waren ze waarschijnlijk meerdere malen vanzelf uitgegaan door de intense luchtverplaatsing van de muziek. Wij hebben er enorm hard van genoten en vertrokken met dat knagende gevoel waar rust en onrust elkaar tegenkomen.