Stratopsphere is het drone/ambient-project rond drone meester Ronald Mariën. Het is echter enkel één van de vele projecten waar de man aan meewerkt. Zijn zesde album staat dan ook boordevol medewerkingen met artiesten wier projecten hij op één of andere wijze heeft ondersteund. Onder de toepasselijke titel Collaborations I, verlegt Stratosphere wederom zijn grenzen. Voor de eerste keer werkte hij dus samen met tal van artiesten uit binnen- en buitenland waardoor het geheel voller, intenser en completer klinkt. Die medewerkende artiesten zijn dan ook niet de minste. O.a. Ashtoreth, Dirk Serries, Karen Willems, Jesse Massant (Black Narcissus) en Aidan Baker hebben hun bijdragen geleverd. Op 21 april stelt hij deze schijf voor in Kasteel Bouckenborgh te Antwerpen op Stratosphere CD voorstelling. Een evenement dat we eveneens kunnen aanraden om uit te checken. Wij namen de schijf onder de loep, en waren weer eens diep onder de indruk van de virtuositeit van Ronald zelf. Maar ook van elk van de medewerkende artiesten hieraan.
Binnen de post-rock, ambient en aanverwante heeft Stratosphere sinds de jaren '90 zijn eigen stempel gedrukt op het genre. Zijn geluid is gebaseerd op gitaar- en bas loops. Dat leverde hem in het verleden niets anders dan lovende kritieken op. Collaborations I is een volgende stap voorwaarts. Al vrij snel blijkt dat meewerken met artiesten die op al even hoogstaande wijze muziek maken als de meester zelf, zorgt voor magische kruisbestuivingen die zonder meer onaards aanvoelt. Laat één ding duidelijk zijn, elke song op deze plaat ademt iets unieks en onaards uit. De inbreng van elk van de artiesten is daarbij telkens van goudwaarde. Om ze allemaal voor te stellen, zal deze recensie iets te groot worden. Daarom enkele voorbeelden. Om te beginnen; Breaking the Barriers/Revealing the unknow ademt - dat laatste zelfs letterlijk, want de song klinkt als het geluid van in en uit ademen - niet alleen de typische Stratosphere atmosfeer uit, je hoort en voelt vooral de inbreng van Ashtoreth's typische donkere walmen van intensiviteit uit de boxen vloeien. Verweven met betoverende klanken zo typisch aan een artiest als Stratosphere zelf.
Nog een voorbeeld. Dat prachtige, hartverscheurend en verwarmende mooie Erratic Flow, waar de breekbare muziek van Aidan Baker doorheen de song drijft, als een warm deken tegen de koude winternachten. Elk van de songs krijgt, zoals we hierboven aangaven, net door die bijzondere samenwerking een eigen gezicht, en daardoor is dus geen enkele song hetzelfde als de vorige. Een ander song die dat laatste nog meer in de kaart zet is Core. Een samenwerking met Dirk Serries. Nu, Dirk Serries en Ronald hebben een hele geschiedenis samen. Zowel op als naast het podium. Hun samenwerking is dan ook altijd uiterst intens. Dat ze elkaar blindelings aanvoelen hoor je dan ook terug op die ene song Core. Heel opvallend, en bovendien heel indrukwekkend.
Of neem nu die bijzondere percussie van de al even grote virtuoze Karen Willems. Een dame die wat ons betreft één van de beste drumsters is die in ons landje rondloopt. Net omdat ze eigenlijk alles kan met percussie, maar ook eigenzinnig haar eigen ding doet op drums, waarvoor we enkel en alleen maar enorm veel bewondering kunnen opbrengen. Van oorverdovend, over zachtmoedig, naar zalvend en dreigend. Deze jongedame doet het allemaal, op een zodanig hoogstaande en intense wijze, dat we telkens opnieuw verrast en overslag gaan. Net die veelzijdigheid gecombineerd met dat uitzonderlijke drones talent van Stratosphere, zorgt alweer voor een hemelse kruisbestuiving die zonder meer onaards aanvoelt. Ook de samenwerking met Black Narcissus is meer dan bijzonder. De vocale inbreng van Jesse Massant doet de haren op onze armen recht komen van innerlijk genot. En zo kunnen we nog even doorgaan. Want - en dat kunnen we niet genoeg herhalen - elke song, elke samenwerking verdient meer dan een pluim. En laten een even diepe indruk na.
We kunnen dan ook besluiten:
Stratosphere tast op deze Collaborations I niet enkel zijn eigen grenzen af, maar verlegd ook de grens van de medewerkende artiesten. Waardoor een indrukwekkende, emotionele parel van een schijf ontstaat. Waar rust en oorverdovende klanken, intensiviteit en intimiteit, verdovend en verschroeiend hard, in elkaar vloeien alsof dit de normaalste zaak van de wereld is. Weliswaar zonder echt geluidsmuren echt af te breken. Eerder door de luisteraar telkens opnieuw te hypnotiseren en onder in diepe, heel diepe, trance te brengen. En uiteindelijk te doen wegzweven naar onaardse mooie oorden. Kortom. Als er een paradijselijk genot bestaat van rust en kalmte, dan heeft Stratosphere de poorten van dat Hemels paradijs opengezet, mede door die uitzonderlijke samenwerking met al even uitzonderlijk getalenteerde artiesten. Hun inbreng zorgt er dan ook voor dat de schijf niet gewoon bijzonder kan genoemd worden. Maar eerder verbluffend tot grensoverschrijdend.
Tracklist:
