Dat ons eigen land bulkt van het muzikaal talent is hier al vaak gezegd. Zo kwamen we onlangs in contact met de Oost-Vlaamse band Turpentine Valley. In een opstelling van gitaar-bas-drums bracht dit trio eind vorig jaar hun titelloze debuut-EP uit. Post-rock, post-hardcore en post-metal vormen de basis voor dit 6 nummers lange werkstuk. Dit zijn onze bevindingen:
Turpentine Valley laat zien dat de vuistregels van de post-rock voor hen geen geheimen meer hebben. De titels vertellen in korte en krachtige bewoordingen de emotie die elke song moet overbrengen. Op muzikaal gebied is de invloed van grootheden uit de post-rock overduidelijk aanwezig. Zo bevatten Abrupt en Compromis passages die duidelijk gelinkt zijn aan het gedachtegoed van God Is An Astronaut, zowel in de verhaallijnen als in het geluid. Ondanks deze duidelijke hints slaagt Turpentine Valley er toch in om een eigen identiteit te kweken. Dat is vooral de verdienste van de gitaarpartijen die meer dan eens een uitstapje maken naar de post-metal en de post-hardcore.
In de verhaallijn is Onweer de sleuteltrack geworden. De vrij vriendelijke en toegankelijke sfeer uit de openingstracks krijgt een donkere wending. Rommelende wolken doen hun intrede en geven de sfeer een donkerder karakter. Korte en krachtige uithalen schieten als bliksemschichten uit de boxen. Het beest laat nu zijn ware gelaat zien en zet zijn tanden finaal in je gevoelens.
Vergeten en Trauma vormen de kers op de taart. De pijn en de gedachte aan pijnlijke herinneringen werken danig op het gemoed en maken deze soms experimenteel getinte songs emotioneel zwaar om te beluisteren. Er mag geen twijfel over bestaan dat Turpentine Valley als geen ander weet hoe ze iemand in het diepste van de ziel kunnen treffen.
Tracklist:
1. Abrupt
2. Compromis
3. Onweer
4. Ballast
5. Vergeten
6. Trauma
