Er is dit weekend heel wat beloops in de Brusselse concertzalen. De Ancienne Belgique raast door de week met een enorme lijst aan optredens tijdens het BRDCST-festival en Vorst ontving Noel Gallagher en zijn High Flying Brids. De echte meerwaardezoeker ging gisteren echter naar de Botanique om de Canadese belhamels van Suuns te bekijken. De groep bracht nog maar net hun nieuwe album Felt uit. Daarmee touren ze nu doorheen Europa en de Verenigde Staten en reizen in juni zelfs naar Azië om daar hun experimentele indie/electro sound te brengen. Botanique kondigde op de dag zelf aan dat het de laatste tickets waren en dat was niet gelogen. De zaal zat stampvol.
Laten we eerlijk zijn, hun nieuwe album Felt kan niet iedereen bekoren. Suuns is geëvolueerd van alternatieve elektrorock met een ruig kantje naar een rustigere en serenere sound. Zo begonnen ze ook hun concert. Met Control en X-Alt vanop Felt kwam het maar traag op gang. Het sleepte een beetje aan.
Bij het aanzetten van Translate werd duidelijk welke afbeelding ze achter zich hadden meegebracht. Een middeleeuwsachtig schilderij van vrouwen die in een vijver het licht lijken te hebben gevonden. Een vrouwelijke afbeelding van Narcissus of de ontdekking van de hemel in het vrouwelijke lichaam? We zoeken het waarschijnlijk te ver door de bedwelmende donkere beats die Translate met zich meebrengt, slechts het tweede nummer dat niet afkomstig was vanop Felt. Dit was waarschijnlijk het moment waarop ze iedereen meekregen in hun verhaal.
Langzaam maar zeker helden ze over naar hun duistere kant, waar hun new wave invloeden in doorschemerden. Met 2020 werd het hoogtepunt van de avond bereikt. De snerpende gitaren en opdravend tempo brachten eindelijk wat beweging in de massa, die meeknikten of -wiegden. Al moet gezegd worden dat dit hoogtepunt niet aan zijn potentieel beantwoordde. 2020 klonk identiek als uit mijn stereo-installatie thuis. Het is een nummer dat live zoveel aan kracht kan winnen. De intensiteit maakt het uiterst geschikt om live te brengen, dat kwam er jammer genoeg niet helemaal uit. Gemiste kans. Niettegenstaande staat de sound als een huis en konden we er zo ook perfect van genieten.
De site kondigde aan dat ze een uur en vijfenveertig minuten zouden spelen, maar na een uur hadden we wel het gevoel dat het begon aan te slepen. Dat hadden de mannen van Suuns zelf ook wel door. Afsluiten deden ze met Power of Ten en Peace of Love. Deze eerste zorgde voor een mooie afsluiter, waarbij ze het publiek nog een laatste keer meedroegen door hun lange en meeslepende gitaarriffs. Waarna het er na een uur en tien minuten opzat.
De Botanique kondigde hen aan als meesters in de spanningsboog. Als ze daarmee veel ups en downs bedoelen, zaten ze er niet ver naast. Er waren enkele hoogtepunten met Translate, 2020, Pie IX en Power of Ten. Niet toevallig allemaal nummers vanop vorige platen.
Ik verkies de Suuns van twee jaar geleden op Dour. Daar zat veel meer pit in. Waar de combinatie van een punkattitude, ruige gitaren en donkere beats je in trance brachten. Ook het publiek leek er zo wel over te denken. De reactie op nummers vanop Felt was karig. Mijn voorstel is een ‘back to the roots’ oriëntatie van de band. Het zal hun deugd doen, maar wie ben ik om hen dingen op te leggen. Ik wil ze gerust nog een kans geven op Cactusfestival in Brugge. Hun enige concert in België deze zomer.
