Naar jaarlijkse gewoonte viert ELPEE in Deinze een bont feest van drie dagen lang. Waarbij eveneens een tip van de sluier te zien en horen is van wat ELPEE ook doorheen de rest van het jaar weet aan te bieden. Binnen een gezellige, intieme omgeving komen allerlei muziekstijlen gaande van hardrock, Punk, Rockabilly, tot metal - in den brede zin van die muziekstijl - aan bod in ELPEE. Ook op deze driedaagse komt zowat iedere liefhebber van het hardere muziekgenre aan zijn trekken. Ons verslag van weer drie boeiende avonden:
Met kleppers binnen hun genre als Distillator, Bark en Marginal, en talentvolle acts als Sepiroth en Devastation op de affiche van de eerste festivaldag, zou zonder probleem het bordje 'Sold Out' moeten omhoog hangen. Het verwonderde ons dan ook dat ELPEE niet was vol gelopen op die eerste festival avond. Het hoe en waarom? Daar hebben we het raden naar. De bands en aanwezige fans lieten dat echter niet aan hun hart komen, en zetten één voor één hun beste beentje voor om er een feestelijke avond van te maken. Zoals gewoonlijk, hadden de afwezigen weer eens ongelijk.
De Belgische thrash metal band Devastatiön timmert reeds sinds medio 2004 aan de weg, tot 2006 onder de naam Black Fuel. Een lange weg, waarbij ze vooral menig podium hebben plat gespeeld. Ondertussen bracht te band reeds twee albums op de markt Leather Jack Maniac (2011) en Pussy Juice Blues (2015). Vorig jaar bracht Devastation dan een EP uit Drink with the Devil die ons ook niet is ontgaan. Voor een beperkt aantal aanwezigen, legt de band de lat zodanig hoog. Alsof ze - bij wijze van spreken - aan het spelen zijn voor een volle graspop weide. De adrenaline spuit voortdurend uit de boxen. Elk van de bandleden heeft ondertussen zijn sporen verdiend binnen de metal wereld. Puur instrumentaal worden dan ook verbluffende kunsten uitgehaald, en blijkt meermaals dat de technische perfectie wordt overstegen. Wij waren dan ook onder de indruk van de enorm diep snijdende riffs, die ons prompt kippenvelmomenten bezorgden. Gerugsteund door drumsalvo's die doorheen de geluidsmuur boren en een door merg en been gaande vocale aankleding, als extra kers op de taart. Maar vooral is Devastation dus een typische thrash metal band van het puurste goud Zo één die het old school thrash metal genre springlevend houdt. Daarvoor kunnen we alleen maar waardering opbrengen. Missie geslaagd!
Foto: Tomy Devogelaere
Tijd voor een potje brutale Death Metal uit Nederland. Sepiroth timmert reeds sinds 2003 aan de weg. Zoals dat bij veel bands gaat, met vallen en opstaan en meerdere personeelswissels. De band bracht enkele knappe death metal schijven uit, en wist ondertussen zijn stempel te drukken op het Death Metal gebeuren zowel in Nederland als in België. Met gloednieuwe bassist, Sonia Nusselder, die de band pas in februari 2017 vervoegde, zet Sepiroth zijn beste beentje voor om op deze Goede Vrijdag de putten van de Hel te laten open gaan. De heren en dame spelen voor een toch iets meer gevulde café en leggen eveneens die lat heel hoog. Gerugsteund door verschroeiende riffs, en duivelse drum salvo's. Is het vooral die bulderende growls van frontman Ben De Graaff, die aanvoelen alsof de demonen uit de Hel elk moment ELPEE zullen bestormen. Hoewel alles wat diezelfde strakke, maar vooral overdonderende, lijn opgaat. Stoort dit in het geval van Sepiroth wonder bij wonder totaal niet. Net doordat Sepiroth, zowel instrumentaal als vocaal, erin slaagt zijn publiek vanaf die eerste noot, bij de strot te grijpen en niet meer los te laten tot het einde. Bovendien blijft, ondanks de perfecte instrumentale en vooral vocale structuur, de spontaniteit over de gehele set stevig overeind staan. Als klap op de vuurpijl willen we tevens een pluim op de hoed steken van Sonia. Haar baslijnen blijken meermaals een meerwaarde te zijn binnen het geheel. Kortom. Sepiroth ontpopt zich in Deinze tot een Death Metal formatie die erin slaagt die putten van de Hel te openen, en ervoor te zorgen dat demonische wezens je koude rillingen bezorgen waardoor je die tongen van voornoemde Hel je voetzolen voelt likken.
Foto: Tomy Devogelaere
Marginal is ontstaan in 2013 en bracht ondertussen enkele heel sterke albums op de markt. Waaronder The Venom (2014) en Chaos and Anarchy (2015). Ook in 2017 wist Marginal ons te bekoren met wederom een snoeiharde grind/crustcore schijf: 'Total Destruction'. Een album titel die we zelfs letterlijk mogen nemen, zo zou blijken in ELPEE. Want ook live stormt Marginal als een horde olifanten door een porselein winkel, tot geen spaander meer heel blijft van de zaal. Marginal bestaat uit muzikanten die niet zomaar een instrument bespelen, neen, ze leven muziek. Niet binnen dit project - twee van hen zouden ook nog op het podium staan met BARK later in de avond. Ook bij Marginal stroomt het spelplezier letterlijk uit elke riff en drum salvo. Bovendien is er de altijd vriendelijke frontman Johan Antonissen. Die, eens op het podium, zijn demonen de vrije loop laat. Zijn bulderende stem drijft je tot absolute waanzin. Zijn imposante houding op dat podium, spreekt eveneens tot de verbeelding. Het is echter net die kruisbestuiving tussen deze indrukwekkende muzikanten, die duivels doen ontbinden. Met de imposante houding van hun frontman, dat ons ook nu weer over de streep trekt. De grote sterkte van Marginal is bovendien dat ze heel bewust een chaos doen ontstaan, en daardoor iedereen met verstomming slaan. Waardoor je compleet murw geslagen, weer eens jouw demonen strak in de ogen kijkt. Dat was in het verleden zo, dat is anno 2018 nog steeds het geval.
Foto: Tomy Devogelaere
Het uit Enschede, Nederland, afkomstige trio Distillator brengt het soort thrash metal dat bands als Destruction en Slayer ook pleegden te brengen. De band ontstond medio 2013 en bracht in 2015 een debuut uit dat overal heel goed werd ontvangen. Uit hun vorig jaar op de markt gekomen album Summoning The Malicious bleek dat Distillator meer volwassen is geworden. Het songmateriaal klonk merkelijk rijper en doordacht, dan op het debuut van deze Nederlanders. Of ze ons in Elpee weer konden overtuigen? Meer dan ooit! Bij meerdere riffs kwamen de haren op onze armen recht van puur genot. Voorwaar kregen we het soort onaards aanvoelende thrash metal voorgeschoteld waardoor we ooit zijn gevallen voor deze muziekstijl. Naast dat overdonderend spervuur van verdovende riffs en drum salvo's willen we toch ook een pluim op de hoed steken van de spraakzame frontman van Distillator. Die bovendien over een stembereik beschikt, waardoor geluidsmuren weer eens worden afgebroken. Kortom. De band staat al een tijdje te kloppen aan de poort van de grote doorbraak. Met deze aanpak, technisch hoogstaande thrash metal brengen die recht doorheen je metal hart boord, lieten ze niet alleen een diepe indruk achter. De band moet totaal niet onderdoen voor die zogenaamde grote bands binnen het genre. Dat heeft Distillator in ELPEE uitvoerig bewezen
Foto: Tomy Devogelaere
Afsluiter BARK hoeft eigenlijk geen introductie meer. Snoeiharde riffs, drumsalvo's die door merg en been gaan. Maar dus vooral de bulderende vocalen die de haren op je armen doen recht komen. Het is een aanpak waarvoor we in het verleden al meerdere keren gevallen zijn voor BARK. Zowel wat platenwerk betreft, als op het podium. Ook in ELPEE legt de band vanaf begin tot einde van hun set die lat torenhoog. Ook nu weer zorgde dat voor de ene na de andere adrenalinestoot. Elk van de muzikanten binnen deze band leven metal muziek, letterlijk en stralen een spontaniteit van jonge wolven uit. Met de ervaring van oude rotten in het vak. Dat kan alleen maar voor magie zorgen? Toch. Nee, toch niet altijd. Al te vaak zorgt dit helaas voor het brengen van een routine klus. Maar niet bij BARK. Al staan ze te spelen voor amper 50 genodigden, of voor een overvolle TRIX in Antwerpen. De band speelt de longen uit het lijf en maakt er telkens een marathon van, waarop stil staan onmogelijk is. De gevolgen laat niet lang op zich wachten. Ook nu weer gaat het dak er compleet af. Kortom: Naar goede gewoonte slaagt BARK erin de vlammende kers op de taart op deze avond te zetten. En de eerste festival dag met een knaller van formaat af te sluiten.
Foto: Tomy Devogelaere
Deze tweede avond van 7 jaar ELPEE stond in het teken van Punk en Rock-'n-roll in zijn meest pure vormen. Met enkele bands die geen onbekende meer zijn in en rondom ELPEE. Zoals daar zijn: The Riot Squad/Sweet Poison. Dit is een streetpunk band met invloeden van Social Distortion, Cock Sparrer tot Ramones en Misfits. De band bestaat uit stamgasten Bruno ( zang) en Bavo van Powerstroke (drums) en Deinzenaren Kim, David en Kristof. The Riot Squad/Sweet Poison speelt niet alleen een soort thuismatch, het is ook een eenmalige reünie, exclusief in ELPEE. Ook Badder en Speedözer brengen rock en punk in zijn puurste vormen. Afsluiter Dirt A Gogo brengt dan weer een potje Psychobilly en heavy metal tot rock ’n roll en punk, met gitaren en een contrabas. Ze stonden reeds in het verleden in ELPEE, en zijn dan ook geen onbekende meer in Deinze. Dat alles samen zorgt ervoor dat Café ELPEE op deze tweede avond goed vol is gelopen, tot zelfs bijna geen doorkomen aan bij voornoemde The Riot Squad. Ons verslag:
Badder is ontstaan in 2013 en omschrijft zichzelf als volgt op hun facebook pagina: ''somewhat older oldskoolkids from the meetjeslandhardcoreblock". Elk van de bandleden heeft dus al heel wat meters op hun teller staan binnen het muziekgebeuren, en dat is ook te merken. Deze band brengt vooral harde tot snelle old school punk met een sausje hardcore punk, zonder scrupules. De band maakt er ook niet teveel woorden aan vuil en raast van begin tot einde als een losgeslagen sneltrein over de hoofden van de aanwezigen heen. Door deze razendsnelle aanpak slaagt Badder er met brio in die lont aan het voor te steken, waardoor de boel pas echt kan ontploffen. De heren voegen daar links en rechts wel enkele kwinkslagen aan toe, maar laten vooral de muziek voor zich spreken. Wat we dus voorgeschoteld krijgen is een kort maar krachtig optreden waardoor we snel wakker zijn geschud, klaar voor wat nog moet komen. Niets meer en ook niets minder.
Foto:Tomy Devogelaere
Een eenmalige niet te missen reünie. Zo werd het aantreden van The Riot Squad/Sweet Poison in ELPEE aangekondigd. En eerlijk gezegd, de afwezigen hadden compleet ongelijk. Plots was er bijna geen doorkomen meer aan in ELPEE. Niet alleen de fans, die blijkbaar vooral voor deze band naar ELPEE waren afgezakt, had er zin in. De band zelf straalt enthousiasme en spontaniteit uit van jonge wolven in het vak die nog alles moeten bewijzen. Dat jeugdig enthousiasme had ook zijn uitwerking op de aanwezigen. Die, hoe meer de set vorderde, steeds wilder gingen dansen en mee feesten. Zo hoort dat op een lekker old school streetpunk optreden. In grote mate is dat de verdienste van verdomd strak spelende muzikanten, die de ene vuurpijl na de andere vlijmscherpe riff naar de aanwezigen afschieten tot iedereen echt murw is geslagen. Als kers op de taart is er dan weer de bewegelijke, charismatische frontman die niet alleen zelf tussen het publiek gaat staan. Maar ook er alles aan doet om de aanwezigen aan te zetten tot meer bewegen en meedoen, en daar dan ook met brio in slaagt. The Riot Squad/Sweet Poison gaf de wereld in ELPEE een lesje in hoe Punk echt moet klinken. Recht door zee, zonder opkijken de boel plat spelen tot niet alleen het dak eraf gaat, maar iedereen verweest achterblijft. Missie geslaagd. We hopen echter stilletjes dat het niet bij die ene reünie blijft. Want dit smaakt vooral naar meer!
Foto:Tomy Devogelaere
Laten we ook nu weer citeren uit de biografie op de facebook pagina van de band. '' Speedözer stands for heavy, hatefueled Rock’n’Roll with a fuck you attitude. No fake, no compromises, what you see is what you get. Loud, mean, fast high octane Rock’n’ Roll!" En dat is ook wat we voorgeschoteld krijgen. Het optreden van Speedözer begon iets vroeger dan gepland. Bovendien doet de band wat ze beloofd. We kregen dan ook een kort maar krachtig optreden door de strot geramd. Letterlijk. Want inderdaad, zonder compromissen te maken ging het er luid en wild aan toe op dat podium. Faster, Faster Faster is niet alleen de rode draad doorheen het geheel. Ook hield Speedözer er na een half uur al mee op, en maakt er bovendien weinig woorden aan vuil. De band gaat tekeer als alles om zich heen verwoestende orkaan, zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Waardoor iedereen compleet van de kaart, murw wordt geslagen. En in een hoek van de zaal totaal verweest en buiten adem achterblijft.
Foto:Tomy Devogelaere
We sluiten af met een feestje? In het vaarwater van wat we voorgeschoteld kregen, lijkt een lekker punk tot rock-'n-roll feest de beste manier om deze tweede festival avond tot een goed einde te brengen. Dirt A Gogo bestaat uit muzikanten die hemelse klanken uit hun instrumenten toveren. Meerdere keren waren we onder de indruk van de aanstekelijke gitaar solo's. De inbreng van contrabas is dan weer een meerwaarde binnen het geheel. Bovendien beschikt Dirt A Gogo over een sympathieke, charismatische frontman. Eentje die een spontaniteit en enthousiasme uitstraalt dat we niet elke dag tegen komen. Zelfs bij een technisch probleem met de contrabas kon er een kwinkslag en grap vanaf. Meer nog, de band bleef gewoon lekker doorspelen tot dat probleem was opgelost. Om daarna weer op die aanstekelijke manier verder te doen. Streepjes punk met sausjes Rockabilly worden vermengd met ingrediënten van puur rock. Alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Maar, het werkt. Want het publiek, dat na al die wervelstormen toch een beetje uit zijn lood was geslagen, genoot met volle teugen. Ook Dirt A Gogo maakt er gelukkig geen routine klus van. De Nederlanders verzorgde voorprogramma’s voor onder andere Peter Pan Speedrock, the Richochets, Whiskeydick en the Graveyard Johnnies. En slepen dus een hoge dosis podium ervaring met zich mee. Dat speelt niet alleen in hun voordeel, daardoor zorgen ze voor die kers op de taart om deze geslaagde punk en rock avond met een knaller af te sluiten.
Foto:Tomy Devogelaere
De derde dag van 7 jaar ELPEE was uitverkocht. Dat was in grote mate te danken aan Dyscordia die in ELPEE een bij voorbaat gewonnen thuismatch kwamen spelen. Aan de vele T-shirts en dergelijke meer te zien was Dyscordia dan ook de reden dat deze derde dag was uitverkocht. Maar toch was er al opvallend veel volk komen opdagen voor Ironborn, die met brio de lont aan het vuur wisten te steken. De ELPEE bleef zelfs overvol voor afsluiter The Hustlers die ons kippenvelmomenten bij de vleet bezorgde. En ons met een krop in de keel huiswaarts stuurden. Ons verslag van de derde festivaldag:
Wie had gedacht dat Ironborn enkel een voorsmaakje zou worden van wat nog moest komen, had buiten die heel strak spelende band gerekend. Ironborn legt de lat vanaf het begin enorm hoog en straalt een spontaniteit uit van klasbakken die al 20 jaar of meer op de bühne staan. Naast eigen songs uit o.a. hun album Ironborn bracht de band ook enkele gesmaakte covers van o.a. Iron Maiden en Metallica. Al ging mijn voorkeur toch uit naar deze van Iron Maiden, die me iets meer geslaagd leek. Toch brengt Ironborn deze songs met dezelfde vuurkracht als het origineel. Daarvoor moet je heel sterk in je schoenen staan. Dat is meteen ook het grootste pluspunt aan dit optreden van Ironborn, en aan de band zelf. De heren beschikken over een hoge dosis charisma, en stralen bovendien enorm veel vuurkracht en spelplezier uit. De lat wordt bovendien vanaf begin tot einde van de set dan ook enorm hoog gelegd. Waardoor ELPEE compleet wordt ingepakt. En ook wijzelf de eerste adrenalinestoot van de avond beleefden. Het zou niet de laatste zijn.Ironborn heeft dan ook niet de minste moeite om zelfs de 'diehard' Dyscordia fan uit zijn hand te doen eten. Kortom. Wij waren, op basis van de bij voorbaat hoogstaande verwachtingen die we van Ironborn hadden, vroeger afgezakt naar ELPEE. Ondanks de Ronde Van Vlaanderen. Of die verwachtingen werden ingelost? Meer dan dat zelfs. Is onze eindconclusie.
Foto:Tomy Devogelaere
We vroegen het ons luidop af. Wat zorgt ervoor dat Dyscordia telkens opnieuw het dak er doet afgaan, en complete festivalweides tot clubs of zalen in vuur en vlam zet. Ook al zien we, bij wijze van spreken, hen voor de 8ste keer of zo dezelfde set brengen. Of een set die in diezelfde lijn ligt. Telkens verlaten we met een stralende glimlach de zaal, en voelen adrenaline door onze adders stromen waardoor stil staan onmogelijk is. Ook al weten we ondertussen op voorhand wat we voorgeschoteld zullen krijgen, Dyscordia weet ons ook nu weer aangenaam te verrassen. We beantwoorden de vraag: "Wat is de sleutel tot het succes van Dyscordia?'". In drie delen:
1. Dyscordia beschikt over een heel fanatieke fanbase. Maar uiteraard moet je de liefde van je fans ook verdienen. Dat doet de band door telkens opnieuw door hun fans letterlijk op te zoeken voor of na het concert, als één grote familie dus. Het schept een bepaalde band waardoor een soort magie ontstaat tussen fans en band. Het lijkt uiteindelijk alsof het je eigen broer of neef is die daar staat op te treden. Dyscordia heeft dat goed begrepen en betoont enorm veel respect voor zijn fans, en straalt dat ook uit op het podium. Niets routineklus dus, ook al vinden de bandleden elkaar blindelings. En is Dyscordia ondertussen uitgegroeid tot een sterk geoliede machine. Dyscordia is zo een band die hun muziek verbindt met respect voor fans en entourage. En daarbovenop een overdonderende spontaniteit naar voor brengt. Dit zorgt ervoor dat iedereen, waaronder ook wijzelf, telkens opnieuw overslag gaat. Ook na 100 keer, bij wijze van spreken, dezelfde trucjes naar voor te brengen. Dat verdient een pluim!
2. Wat steeds tot mijn verbeelding spreekt: naast muzikanten die op hemels hoog niveau gitaar en drum klanken uit hun instrumenten toveren, is er de indrukwekkende kruisbestuiving tussen twee stemmen van enerzijds de clean vocals van Piet Overstijns en anderzijds de hartverscheurende grunts van Stefan Segers, die me elke keer enorm opvalt. Telkens die twee stemmen samensmelten bezorgt dit mij een waar kippenvelmoment, waarnaar ik ook na zoveel keren met verstomming sta te luisteren en kijken, maar vooral met volle teugen sta te genieten. De samensmelting van beide bijzondere stemmen, met vlammende riffs en verdovende drum salvo's, is net de ultieme kers op de taart die Dyscordia zo bijzonder maakt binnen het globale metal gebeuren in ons land, en ver daarbuiten.
3. Elk van de bandleden straalt gewoon spelplezier en charisma uit op dat podium. De bandleden vinden elkaar blindelings, en stralen dat dus ook uit naar hun publiek. Dat weten we ondertussen al. Maar de band beschikt met Piet Overstijns over een bijzonder charismatische frontman die zich bovendien telkens opnieuw ontpopt tot een klasse entertainer. Is dat nu om een complete festivalweide van alcatraz in te pakken of een gezellige zaal/café als ELPEE in vuur en vlam te zetten. Piet weet dan ook perfect hoe hij zijn publiek moet inpakken. Telkens op een gezapige tot humoristische wijze. En of je het nu wil of niet? Het werkt. Want ook in ELPEE gingen de handen naarmate de set vorderde weer van vooraan tot ver naar achter op elkaar en ontstond een wervelend heavy metal feest, zoals we dat ondertussen al gewoon zijn van Dyscordia. Het dak ging er dan ook wéér af.
Foto:Tomy Devogelaere
Danny Van Poucke (ook gekend als El Sticko) is eigenlijk de oprichter van café Stationneke (Nu Elpee). Met The Hustlers brengt hij samen met al even begenadigde muzikanten, een eerbetoon aan Stevie Ray Vaughan. Op zijn zachtst gezegd meenden we eerder Stevie Ray Vaughan te zien optreden, in plaats van een tribute band daarvan. Althans de riffs die de heren uit hun gitaren spuiten, daarvan kregen we niet alleen een krop in de keel. Het zorgde voor golven van kippenvelmomenten die over de hoofden van de aanwezigen heen dwaalden. Waardoor je niet anders kon dan met open mond van verbazing staan genieten of stevig te beginnen headbangen inclusief luchtgitaar. The Hustlers bleek dus niet zomaar een eerbetoon te zijn, maar eerder een aanvulling van de virtuositeit waardoor een artiest als Stevie Ray Vaughan ook nu nog tot de verbeelding spreekt.
Foto:Tomy Devogelaere
Dit optreden van The Hustlers was de ultieme kers op de taart van drie dagen ELPEE, die we niet gauw zullen vergeten. Aan de gezichten van de aanwezigen te zien, was ik niet alleen met deze mening. ELPEE werd er prompt stil van toen weer een hemelse Riff doorheen het hart sneed als een vlijmscherp mes. De zachtmoedige stem van Danny deed bovendien een warme gloed ontstaan. De enige kleine kanttekening die we daarbij durven plaatsen? Helaas was er bitter weinig interactie naar de fans toe. Op zich een beetje jammer, want dat zorgde voor telkens een stilte voor het aanbrengen van de volgende song. Maar de muziek was zodanig hemels en van uiterst indrukwekkend niveau dat we dit euvel snel zouden vergeten, eens onder hypnose gebracht door die hemelse klanken en stem.
Kortom. We sloten een meer dan geslaagde driedaagse dan ook af met een krop in de keel, en kippenvelmomenten bij de vleet. We zouden zeggen tot volgend jaar. Echter zijn er met de regelmaat van de klok nog evenementen in ELPEE die de moeite waard zijn om uit te checken. Volg de activiteiten van ELPEE via de website en/of de facebook pagina van ELPEE
