Persoonlijk vind ik Death Metal het beste klinken als het traag maar heavy klinkt, en wanneer de drums het trage ritme aangeven. En dat is net wat je verwacht te krijgen bij een band die bestaat uit leden van Bolt Thrower en Benediction; niet toevallig mijn twee favorieten bands toen ik begon aan mijn avontuur in die stijl ergens in 1994. Memoriam is ontstaan in 2016 en brengen vandaag hun tweede album The Silent Virgil op de markt van Nuclear Blast.
Voor zij die het niet weten, de band bestaat uit Karl Willets (zang, ex-BOLT THROWER), Frank Healy (Bas, BENEDICTION), gitarist Scott Fairfax (live guitarist, BENEDICTION) en drummer Andrew Whale (ex-BOLT THROWER).
Memoriam kan het niveau van de hoogdagen zeker niet halen, maar een verdienstelijke poging is het zeker en vast wel. Misschien ligt dat wel aan het nostalgische aspect dat steeds leeft als je iets vergelijkt met een album uit het verre verleden, een tijd waar albums een veel grotere impact op je leven hadden dan bij mij nu het geval is. Maar toch, vroeger had men een veel beter gevoel voor muziek schrijven in deze specifieke stijl. Zonder melodie als kernaspect te beschouwen zat het er wel in. Nuja, op een soort duistere wijze vanzelfsprekend. Nu lijkt het technische aspect eerder te primeren. De songs zijn dan ook gewoon goed, maar ze hebben minder impact. Ze gaan voorbij en je denkt “goh, dat klonk best lekker”, niet “WOW, dit moet ik meteen opnieuw opzetten!”.
Opener “Soulless Parasite” is meteen een prima voorbeeld van bovenstaande persoonlijke redenering. Een song die inderdaad passeert zonder dat je eigenlijk goed beseft hoe het nu eigenlijk klonk achteraf. Op “Nothing Remains” zit wat meer herkenbaarheid via korte hooks die toch hun effect niet missen, samen met een herkenbare riff. Op dat elan gaan ze verder op “From The Flames”, op het randje van catchy mocht het niet een op zich vrij saaie langdradige song zijn. Qua herkenbaarheid helpt het wel dat op deze twee songs de titel regelmatig wordt gescandeerd.
De titeltrack kent een deprimerende start, niet enkel omwille van het gevoel dat je er bij krijgt. Het is ook een armzielig riffje dat daar wordt gebracht, iets dat totaal niet betert bij de rest van het nummer. Saaie koek… het enige positieve is de korte duur.
Gelukkig maken de ervaren rotten dit enigszins goed via “Bleed The Same”, weer zo’n traag vooruit kruipende song die toch wél een beetje dat gevoel van vroegere glorie weet op te roepen en de korte duur van de titelsong drie keer overtreft. Ondanks de hevige rugpijn van dat moment, begon ik toch lichtjes mee te headbangen. Take that, titelsong! Het gebruik van samples van de speech van Martin Luther King is wel iets onverwacht maar gezien de titel snap ik de song ook meteen. Teksten krijg je er nauwelijks bij als je promo’s mag recenseren.
Steviger doorhakken komt er gelukkig ook nog van, dat is duidelijk wanneer “As Bridges Burn” aanzet en de solo’s zelfs eventjes worden bovengehaald. Op militaristisch ritme beukt deze song van begin tot einde, met het typische melodieuzere middelpunt om voor die nodige minimale afwisseling te zorgen. Op “The New Dark Ages” krijg je dan weer direct het old school gevoel weer voorgeschoteld: trage riffs die na een blijkbaar ooit wettelijk bepaald aantal cyclussen verandert naar een nauwelijks aangepaste versie daar van. Op die manier dendert de song lekker voort en blijft de vaart er in zonder te gaan vervelen. Een simpel truukje dat effectief blijft.
Qua lengte spant “No Known Grave” de kroon, een song die net over de 7 minuten gaat. Een ongelukkige keuze gezien de song nergens echt overtuigd, buiten enkele stukken die wat catch hebben door lichte tempowisslingen. Het laatste wapenfeit, “Weaponised Fear", klinkt anders dan de rest van de plaat, voornamelijk door de nog doffere sound en de vrij slechte vocals. Het lijkt wel een demo nummer. Er stond vroeger op death platen nog wel is zo'n laatste song die wat anders klonk. Vaak ging het om een live versie, een demo of een cover waarbij de band zich forceert om die sound aan te nemen. Dus ja, old school maar overbodig naar mijn mening.
In geen enkele song werd apart gesproken over de vocalen. Wel, Karl zijn stem is alom bekend. Hij blijft eigenlijk gedurende de ganse plaat op dezelde monotome toon grunten. Niet zoals vroeger uiteraard, maar het is toch nog een deftige strot waar die geluiden uit worden geflikkerd. Niks mis mee, maar ver van memorabel.
Memoriam weet met The Silent Virgil zeker wel raad met hun ervaring. De plaat klinkt regelmatig lekker old school maar kan het niveau van oudere krakers van Bolt Thrower en Benediction in geen geval evenaren. Daar is het allemaal net wat te langdradig voor. De nummers zijn afzonderlijk vaak beter dan gemiddeld en voorzien van een lekkere groove, maar in hun totaliteit is het toch net wat moeilijker. Maar dat kan ook aan de productie liggen. Het is lang geleden dat ik nog een plaat heb gehoord die zo slecht geproduceerd is als The Silent Virgil. Geen idee of het gedaan is voor wat meer old-school vibe, maar het zou zoveel beter kunnen zijn als het allemaal niet zo dof en stil klonk. Je moet de volumeknop vrij ver doordraaien om deze plaat op hard te zetten, waarbij je je kapot schrikt indien je tot het soort luisteraar behoort dat met playlists werkt.
Deze plaat is voor de fans van de death metal van toen, en werkt meer dan prima als achtergrondplaat op een feestje of gewoon in de auto, waarbij de herkenbaarheid en de groove de grootste pluspunten vormen. Dat het allemaal wat op elkaar lijkt, is in zo'n geval van minder staatsbelang.
Maar deze band is toch vooral een geweldige ervaring live. Het is op het podium waar deze plaat tot haar recht zal komen. Verstand op 0,5 en headbangen verdomme.
Voor meer informatie, verwijs ik u graag naar hun facebook.
Line up:
Karl Willets | Vocals
Frank Healy | Bass
Scott Fairfax | Guitar
Andy Whale | Drums
Tracklist:
1. Soulless Parasite 4:14
2. Nothing Remains 6:00
3. From the Flames 5:39
4. The Silent Vigil 2:15
5. Bleed The Same 6:52
6. As Bridges Burn 6:14
7. The New Dark Ages 5:46
8. No Known Grave 7:19
9. Weaponised Fear 5:07
