Je kan in Zweden in alle vier de windrichtingen kijken en een (melo-) Death Metal band spotten. Maar je moet al gezegend zijn met een arendsblik om de Thrash bands te vinden. Defiatory is zo'n Zweedse band. Hun sound herbergt echter amper scandinavische invloeden. Op 11 mei komt hun tweede full cd Hades Rising uit via Black Lion Records.
Scandinavische doch Amerikaans geïnspireerde Thrash staat er op de promo. Dat intrigeerde me meteen, vooral omdat ik zelf niet erg bekend ben met Thrash uit het Noorden, en de typische invloeden uit de viking-regio erg kan appreciëren in metal. De band ontstond in 2015 en dat resulteerde in 2016 al in hun debuut Extinct. Een plaat die gemixt werd ontvangen. Negativiteit werd vooral geuit in het feit dat de nummers passeerden zonder dat ze aan je lijf bleven kleven. Maar een artiest kan altijd leren uit opbouwende kritiek.
Opener "In Hell" geeft meteen aan waar de muziek naar toe gaat gaan. Een zeer catchy melodietje dat uitmondt in riffs die om je oren slaan. Het gaspedaal wordt flink ingedrukt om niet meer los te laten. De vocalen van Martin Runnzell zijn zeer makkelijk te verstaan en in geen geval raspy of ruw, zonder het Thrash gevoel te verliezen.
In "Dance Of The Dead" gaan ze daar gewoon al riffend verder, zonder echt opvallende structuren toe te voegen. Daar komt verandering in op "King In Yellow" dat start met een intro waarin een duistere stem je begeleidt naar de openings-scream. Dit nummer onderscheidt zich op die manier makkelijk met de rest, onderstreept door het hoge sing-along niveau. Opvolger "Death Takes Us All" is kort, snel en catchy en lijkt wel geschreven door Slayer; de titel wordt gescandeerd zoals de legendarische band doet me "War Ensemble".
Een andere typische eigenschap uit het hoge noorden is duisternis. Iets dat meteen opvalt in "Morningstar", lichtjes ontsiert door ongepaste positieve melodietjes die plots op duiken, om te eindigen in een headbangfeestje. Op "Down To His Kingdom" en "Metatron" wordt voornamelijk geconcentreerd op snelle, rechtlijnige Thrash. Die flow wordt lichtjes onderbroken op "Bane Of Creation" waar de melodie weer subtiel aanwezig is en de leuke solo's in "All That Remains".
Afsluiter en titelnummer "Hades Rising" hoopt op een leuke sing-along met de kreet Welcome To Hell! en zal daar ook wel in slagen. Ze proberen dit nummer zo herkenbaar mogelijk op te bouwen via voorspelbare riffs en herkenbare tekst. Erg catchy wel.
Qua invloeden uit het Noorden komt enkel het melodieuze (catchy) aspect hier bovenop de typische Amerikaanse Thrash drijven. En dat is meer aanwezig dan op hun debuut, waardoor het geheel wat meer catch krijgt en de luisteraar langer kan vasthouden aan de ganse plaat. Maar ze overdrijven er zeker niet in. Deze plaat werd enkele malen beluisterd op de computer (VLC Player) via prima in-ears. Wat opvalt is dat als je de plaats in sommige songs met één muisklik aanpast naar eender waar in de tijdsbalk, je ten eerste niet meteen merkt dat je in een ander deel van het nummer zit, en ten tweede het ook helemaal niet erg vindt dat de tijd versprongen is. Wat dat betekent is vooral in de ear of the beholder.
Qua uitvoering is alles meer dan behoorlijk te noemen. Elke muzikant binnen Defiatory levert prima werk af, de productie is duidelijk en niets staat wat te ver naar voren in de mix. Ze hebben zeker wat geleerd van de kritiek op hun debuut door wat meer afwisseling te voorzien zonder te gaan overdrijven. Het blijft namelijk voornamelijk Thrash. De songs zijn qua basis gelijkaardig aan elkaar en worden enkel via de toevoeging van melodieuze elementen van elkaar onderscheiden. In zo'n geval hangt het van de fan af wat die er van vindt. Voor volbloed Thrash fans is dit gewoon lekker voer.
Lineup:
Lineup Martin Runnzell: Vocals
Ronnie Björnström: Guitars
Ludvig Johansson: Lead Guitars
Patrik Wall: Bass
Jon Skäre: Drums
https://www.facebook.com/defiatory
https://www.youtube.com/channel/UCRoNMvw_JCR6Le448dQA60Q
https://defiatoryblacklion.bandcamp.com
https://open.spotify.com/artist/0AUKhHIEkdOgdCGxTRmV4S
