Franz Ferdinand bracht in 2018 een gloednieuwe plaat uit Always ascending. Dat was voldoende reden om op tournee te gaan. Net zoals in 2014 bracht deze nieuwe schijf hen weer naar Vorst Nationaal. De zaal was vrij goed vol gelopen. Althans het middenplein stond vol, en ook de eerste tribunes waren heel goed gevuld voor deze avond. In hun kielzog had Franz Ferdinand als voorprogramma The Vaccines meegenomen. Dat was dan weer voldoende reden om iets vroeger af te zakken naar Vorst, op deze koude woensdagavond.
Foto's: Pieter Bouckhout
The Vaccines: Enthousiasme, binnen een gezapige tot aanstekelijke aankleding
De Indie rockband The Vaccines ontstond in 2010 en bracht met What Did You Expect from the Vaccines? in 2011 een debuut uit dat hen prompt op de wereldkaart heeft gezet. Naast Indie merkten we toen ook postpunk invloeden op. Is het daarna wat te snel gegaan voor The Vaccines? De daarop volgende jaren boekte de band wel succes, en mochten ze bijvoorbeeld ook op Rock Werchter staan. In 2015 stond The Vaccines zelfs in een uitverkochte Annciene Belgique. We hadden echter het gevoel dat de band is blijven steken bij die knaller van een debuut. De daarop volgende albums hadden niet meer diezelfde impact op ons. In Vorst National spreidt The vaccines een hoge dosis enthousiasme tentoon waardoor er toch een adrenalinestoot ontstaat. De band doet er alles aan om het publiek alvast op te warmen voor wat nog komen moet. De aanwezigen reageren - vooral dan de eerste rijen - eigenlijk nog vrij enthousiast op zoveel aanstekelijkheid. Maar ook nu konden we ons niet van de indruk ontdoen dat alles wat bleef hangen bij die gezapige middenmoot. Nergens steeg het concert daar boven uit. Maar de aanstekelijke aanpak en dat enorme enthousiasme van hen trok ons toch een beetje over de streep, dat geven we ruiterlijk toe.
Foto: Pieter Bouckhout
Franz Ferdinand: Vlagen van absoluut meesterschap
Ook in het begin van hun set bleef Franz Ferdinand hangen binnen diezelfde sfeer als hun voorganger. Vooral dan bij die eerste twee songs Always Ascending en No Your Girls bleef Franz Ferdinand dus iets teveel steken binnen een iets te gezapige aanpak. Het dak ging er voor het eerst af bij de derde song The Dark Of The Matinée. Het publiek begon van voor, tot volledig achteraan stevig mee te zingen, zelfs tot op de tribunes. Inclusief dansen en springen. Voor het eerst - en niet voor het laatst - zagen we de Franz Ferdinand die ooit gehele festivalweides in vuur en vlam zette. Met de combinatie tussen een aanstekelijke aanpak en het afvuren van energiebommen tot niemand meer stil zou zitten of staan. Een aanpak waardoor we trouwens ooit zijn gevallen voor deze band.
Foto: Pieter Bouckhout
Echter verviel het optreden, naarmate de set vorderde, weer in die veel te gezapige aanpak waardoor de aandacht gaandeweg wat verslapte. Eveneens doordat alles wat op diezelfde lijn bleef liggen, vreesden we uiteindelijk voor een domper op de feestvreugde. Met vlagen van absoluut meesterschap, zoals in de finale bij Acadademy, Take Me Out, Michael. Ontstond uiteindelijk toch de wervelstorm waarop we zaten te wachten. Gingen de handen op elkaar, en werd zelfs in de tribunes gedanst en meegezongen. Waardoor dat figuurlijke dak er alsnog compleet afging. Eens het vuur aangewakkerd, was er bij Franz Ferdinand dus geen houden meer aan. Bovendien ontpopt Kapranos zich als een ware volksmenner. Die zijn publiek aanzet tot meedansen en zingen.
Foto: Pieter Bouckhout
We kunnen dan ook besluiten:
Het natuurlijke charisma waarmee de frontman van de band uiteindelijk iedereen uit zijn hand doet eten trok ook ons uiteindelijk over de streep. Daar kunnen die paar gaten, waarin we even vreesden voor een saai concert waarbij alles te nadrukkelijk dezelfde lijn zou uitgaan, niets aan veranderen. Ook in de bisnummers bleef Franz Ferdinand schipperen tussen gezapige lijnen uitgaan en een aanstekelijke tot energieke aanpak die aanzet tot dansen tot de kou was vergeten. Kortom. Ze brachten op deze woensdagavond een optreden dat ons dankzij die ''vlagen van absolute waanzin'' die gelukkig meermaals kwamen boven drijven, absoluut kon bekoren.
Franz Ferdinand - Always ascending (Domino Recording Company)
Franz Ferdinand is, zo merken we op de nieuwste schijf Always Ascending, niet meer de vernieuwend of grensverleggende band die ooit een gouden toekomst werd voorspeld. Franz Ferdinand speelt duidelijk op veilig, zelfs met de inbreng van nieuw bloed binnen de band. Gitarist Nick McCarthey werd midden 2016 opgevolgd door Julian Corrie Dino Bardet (ex-1990’s) vervoegd de band zelfs nadat de opnames van ‘Always ascending’ voltooid waren. Ook anno 2018 schuwt Kapranos, eerder subtiel, maatschappij kritische teksten niet. Eveneens blijft de aanstekelijkheid, waardoor we ooit vielen voor deze band, stevig overeind staan. En ook al horen we links en recht toch meer uitstappen naar Elektronische muziek, mede dankzij hun recent avontuur met Sparks vermoeden we. Franz Ferdinand doet dus gewoon waar ze altijd goed in zijn geweest, en voegt daar niets meer of minder aan toe.
Of dat positief of negatief is? Dat hangt af van wat de luisteraar wil. De fan die hoopten dat de band na al die jaren nieuwe wegen zou inslaan, zal wellicht lichtjes ontgoocheld terugkeren. Wie vasthoudt aan die typische aanstekelijke aankleding die Franz Ferdinand al zoveel jaren tentoon spreidt zal wellicht vol bewondering luisteren en genieten. Wat mij betreft? Ergens had ik toch een beetje gehoopt op een nog iets meer avontuurlijkere aanpak. Franz Ferdinand blijft, naar goede gewoonte, iets te nadrukkelijk begane wegen verder bewandelen. Ondanks de toch iets meer elektronische inbreng dan voorheen dus. Waardoor ik eigenlijk een beetje op mijn honger blijf zitten. Is dan ook mijn eindconclusie over deze schijf.
Tracklist:
Of Mice & Men
Posted by Snoozecontrol on Wednesday, 25 March 2015
