Ry Cuming, bekend bij ons als RY X, liet gisteravond zijn dromerige muziek neer op de Ancienne Belgique. Buiten was het ijzig koud, maar in de grote zaal van de AB werd het hartverwarmend. Voor de gelegenheid laat de Australische singer-songwriter zich op deze Europese tour op elk podium vergezellen door een lokaal orkest. Wat hij gisteren zelf benoemde als ‘een droom die uitkomt’. Hier in Brussel, hoe kon het ook anders, was dit het veertienkoppige Brussels Philharmonic.
Het zijn de muzikanten van het Brussels Philharmonic die het podium eerst betraden. Met een lichte stress, maar vooral hoge concentratie op hun gezicht stemden ze hun instrumenten en zetten ze Sweat in. Voor RY X is dat het teken om op het podium te verschijnen. Zijn kledij en uitstraling doen denken aan een jonge ‘Into The Wild’, hipsterversie van Eddie Vedder, tegelijk een van zijn inspiratiebronnen. De manier waarop zijn driedelige band en het orkest samenspelen toont nogmaals aan hoe dicht elektronische en klassieke muziek tegen elkaar aan schuren met vonken tot gevolg. Het resultaat is een geweldige atmosfeer die de hele zaal inpalmt. Vooral Salt valt hierin op, waarbij Brussels Philharmonic zorgde voor een geweldige climax op het einde.
Daarna trakteerde RY X ons op enkele nagelnieuwe nummers. Ze borduurden verder op hetzelfde elan. Een zweverige, kwetsbare sfeer, ondersteund door zijn stem. Dat beloofd voor wat hij voor ons later dit jaar in petto heeft. Ondertussen bleef het publiek na elk nummer verweesd achter om dan te ontwaken in een daverend applaus dat verschillende decibels hoger lag dan we gewoon zijn in de AB. Het maakte ook indruk op Ry zelf. Hij bedankte iedereen verschillende malen doorheen zijn set en toonde nederigheid en dankbaarheid. Daarna trakteerde hij ons op het nummer dat zijn doorbraak betekende, Berlin. Het publiek beantwoordde zijn dankbaarheid, met eerbied. Het was er muisstil. Wederzijds respect ook tijdens Howling en bisnummer Only, waarbij hij zelfs het zittende publiek recht kreeg.
Maar ook niet alles was pracht en praal. Wanneer hij vroeg of zijn shirt er niet over ging, zullen we er maar vanuit gaan dat iedereen uit beleefdheid 'neen' antwoordde. Eerlijk, qua kledij lijkt hij toch vooral iets te overdreven de fragiele, kwetsbare en gevoelige man te willen zijn, wat hij ongetwijfeld wel is. Toch stoorde het lichtjes. Verder zat het orkest goed verweven in de hele show, maar soms voelde het toch nog een beetje alsof ze naast elkaar gingen spelen. Heel veel tijd om artistiek samen te werken aan de nummers is er waarschijnlijk niet geweest.
RY X bracht een sterke set. Speelde zijn bekendste nummers, gecombineerd met enkele nieuwe en bracht iedereen in beroering. Toch gaat de echte prijs van de avond naar Brussels Philharmonic. Zij brachten een extra stem toe aan de nummers. Ze kenden hun plaats binnen de sound en werden nooit echt te veel. Het is hun bijdrage die de avond echt naar hogere sferen bracht. Ik vraag me daardoor af welke mogelijkheden er allemaal niet zijn wanneer RY zou werken met een vast orkest dat de nummers nog beter kent en er nog beter in zou slagen om ze binnen te dringen. Ik denk hierbij aan bijvoorbeeld Carl Craig en zijn synthesizer ensemble. Dan pas zullen we echt iets zien wat ons met verbijstering slaat, vermoed ik.
