Verslag: CLCKWS EP Release Show 'Counter Clockwise' - Jeugdhuis Babylon (Westmalle) - 17/02/2018

Review:Concerten
  Erik Vandamme    20 februari 2018

We gaan het nog één keer herhalen. Als jullie het dan nog niet hebben begrepen, dan weet ik het ook niet meer. Punk is niet dood, het evolueert. Ook anno 2018. Toen ik als prille tiener die eerste twee platen van mijn allereerste grote idolen, Belgisch oer punkers The Kids. Grijs draaide op mijn kamer, voelde ik een soort adrenaline door mijn adders stromen waardoor het leek alsof ik de wereld aankon. Diezelfde adrenaline voel ik anno 2018 nog steeds bij menig Punk of aanverwante band die ik doorheen de jaren heb leren kennen. Op 17 februari waren we aanwezig op de EP release show 'Counter Clockwise' van CLCKWS. En stelden vast dat ons ingenomen stellingen niet uit de lucht gegrepen zijn, integendeel. Meermaals voelde ik me weer die 17jarige punk fan die songs als Facist Cops, No Monarchy, Bloody Belgium en dergelijke meer van mijn grote idolen in dat genre luidkeels meebrulde tot die heilige huisjes echt omver waren geduwd. Ons verslag:


Bommen energie, opgekropte woede, en technisch hoogstaand vernuft overgoten met een sausje humor en zelfrelativering

Een release show mogen openen is een ondankbare taak. Vooral omdat het publiek eigenlijk enkel komt voor die afsluiter. Dat was echter buiten Diss Guy gerekend. Deze formatie bestaat uit getalenteerde muzikanten, die het punk genre nog maar eens de injectie geven die de muziekstijl heel goed kan gebruiken. Want zeg nu zelf. Muzikanten die snoeiharde riffs door je strot rammen. Een frontman die over de grond rolt, zijn mening zonder verpinken verkondigd en teksten door de micro brult waarbij hij al zijn frustraties en woede de vrije loop laat. Dat kom je helaas niet altijd tegen binnen de huidige punk scene, waar het vaak al te braaf aan toe gaat. Diss Guy bewijs echter dat het ook anders kan. Prompt gaan al die Heilige huisjes naar beneden, en ontstaat ook in ons hoofd een razende wervelstorm die we al lang niet meer hadden gevoeld. Het buitengewone aan deze band, deze muzikanten spelen eveneens op technisch hoog niveau. Alsof ze al meer dan twintig jaar samen spelen.  Bovendine beschikt frontman Tim Nonneman over een stem waarmee geluidsmuren worden afgebroken. Dit alles Gerugsteund door Gwen Van Sande (Drums), Bram Vaes (Bas) en Jonas Van De Sande (Gitaar). Die al even razend tekeer gaan op hun respectievelijke instrumenten.

" Het soort woede,

razernij maar vooral

hoge dosis humor en z

elfrelativering dat we enkel zien

bij de grote namen

binnen de

echte punk scene."

We Kunnen dan ook besluiten:

Echter is het dus vooral de wijze waarop die songs naar voor worden gebracht dat ons het meest over de streep trekt. Op de facebook van Diss Guy lezen we het volgende: ''Started in 2015, trying to make energetic/spastic music, we wanted to have an outlet in case we would get mad from life.'' In die missie lijkt Diss Guy alvast met brio geslaagd. Wat we voorgeschoteld krijgen? Het soort woede, razernij maar vooral hoge dosis humor en zelfrelativering dat we enkel zien bij de grote namen binnen de echte punk scene. Voor het optreden werd me verteld dat we de band, wat muziekstijl betreft, kunnen vergelijken met bijvoorbeeld Black Flag? Een vergelijking die naderhand bekeken klopt als een bus. We voelden bij Diss Guy inderdaad diezelfde bom energie ontstaan, die ook een band als Black Flag op het podium kon creëren. Onevenaarbaar , maar fijntjes uit de doeken gedaan door deze jonge punkers. Die onze ingenomen stellingen voor het eerst, maar niet voor de laatste keer deze avond, nog eens in de verf hebben gezet.

Na deze brok energie werd het verduiveld moeilijk om beter te doen. En toch, de volgende band The Sick Boys legden, vooral op technisch vlak, die lat zowaar nog hoger. De band ontstond in 2013 en haalt, volgens de facebook paginan van de band, zijn invloeden bij the clash, smooth lee, rancid, booze and glory, saints and sinners, social distortion. Al menen we ook een sausje ska-punk tot Ramones invloeden te herkennen in het aanbod. The Sick Boys laten er geen gras over groeien. In een razendsnel tempo, met de nodige zin voor een eerder melodieuze aankleding, brengt de band een verschroeiende set naar voor. Die van begin tot einde aan de ribben blijft kleven.

 

We kunnen dan ook besluiten:

Bovenstaand filmpje bewijst nog maar eens dat deze band bestaat uit muzikanten die op torenhoog niveau hun instrumenten bespelen. Meermaals voelden we koude rillingen over onze rug lopen, bij menig riff die doorheen ons lijf kliefde als een botte bijl. Dit alles gerugsteund door donderden drumsalvo's en een frontman die je recht in de ogen kijkt, en zijn frustratie als het ware in je gezicht uitspuwt. Zonder opkijken. Kortom. Dit is het soort melodieuze punk - als we dat zo mogen noemen - dat ons wat doet denken aan grootheden binnen het genre als bijvoorbeeld The Clash. Een punk band die technisch hoogstaand vernuft, combineerde met razende punk songs met een duidelijke boodschap. Wat ons betreft? Missie geslaagd.

Travølta - Een alles om zich heen verpletterende tsunami!

Travølta is voor ons geen onbekende meer. Onlangs zagen we deze tsunami nog passeren in Lokeren. Toen ze mochten aantreden in het voorprogramma van Siege. We schreven daarover: " Dat is het soort Crust/Grindcore waarvoor we met plezier uit onze luie zetel komen. Mokerslag na mokerslag deelt TRAVØLTA uit. Tot geen spaander geheel blijft van de zaal. Kort, bondig en ons verweesd achter laten. Schreven we in ons notitieboekje. Dat was na deze wervelstorm die TRAVØLTA aanbood, zeker het geval." Ook Jeugdhuis Babylon ging prompt onder de hamer, door de razende wervelstorm die door Travølta werd ontketend.

"Waardoor de fans en aanhoorder prompt een spiegel wordt voor gehouden.

Waarna de band als een razende, oorverdovende orkaan alles om zich heen verplettert.

Telkens opnieuw en opnieuw, tot geen spaander meer geheel blijft van de zaal."

In een razendsnel tempo worden de songs letterlijk door je strot geramd. Maar de heren verkondigen ook een duidelijke boodschap, en hebben over veel zaken een eigen mening die ze al te graag in de verf zetten door die heilige huisjes in een al even razend snel tempo omver te blazen. Nee, hier was totaal geen doorkomen aan. Vanaf die eerste noot, tot die laatst riff. Werd je bij het nekvel gegrepen en tegen geluidsmuren gekwakt tot je compleet murw was geslagen. Willen of niet. Geluidsnormen werd prompt overschreden, maar ook frustraties over oneerlijke praktijken in de wereld stevig aangepakt.

Kortom: Travølta doet Jeugdhuis Babylon op zijn grondvesten daveren. Als een losgeslagen bulldozer. Die alles om zich heen verplettert. Zo voelt dit aantreden van Travølta aan. Tussen elk van de songs krijgen we ook nu een korte preek, die letterlijk door de strot wordt geramd. Waardoor de fans en aanhoorder prompt een spiegel wordt voor gehouden. Waarna de band als een razende, oorverdovende orkaan alles om zich heen verplettert. Telkens opnieuw en opnieuw, tot geen spaander meer geheel blijft van de zaal.

Punkgolf met 'Female Touch' dat aan de ribben blijft kleven

Na al die dosis testosteron, werd het hoog tijd voor wat meer vrouwelijke inbreng. Die kregen we in hoge mate voorgeschoteld. Met dank aan de Nederlandse punk rockers Rites, die in iets gewijzigde opstelling het dak er compleet lieten afgaan. En CLCKWS die zorgde voor de gedroomde kers op de taart. Om deze avond met een knaller van formaat af te sluiten.

"enerzijds weer eens die heilige huisjes gaat aanvallen, tijdens een uitbarsting van opgekropte woede. Anderzijds een wervelend feestje bouwen. Doorspekt met de nodige dosis humor om alles prompt wat te gaan relativeren."

Maar eerst was er dus Rites. Met een heel enthousiaste frontvrouw, die blijkbaar enkele dagen daarvoor jarig bleek te zijn. De band verstaat de kunst om punk rock nieuw leven in te blazen, zoals dat zelden gebeurd. Al te vaak trappen punk rock bands in die val van binnen de lijntjes kleuren, om een zo ruim mogelijk publiek te kunnen aanspreken. Nee, we noemen geen namen. Maar Rites is - net zoals alle bands op deze avond - het levend bewijs dat het ook anders kan. Omdat ze net het tegenovergestelde doen, gewoon eerlijk zichzelf zijn en een lekker eigenzinnige weg bewandelen. Zo horen en zien we het graag!

Het siert de band trouwens dat ze zelfs in gewijzigde bezetting niet hun kat hebben gestuurd naar deze release show. Maar eerder een hoogstaande punk rock set neerzet. Van het soort dat je prompt doet moshen, headbangen en uit de bol gaan tot het dak er compleet afgaat. Hierop stil staan is onmogelijk. De band speelt een melodieuze mix van hardcore en punk. Die aan de ribben blijft kleven. Dat is dus in grote mate de verdienste van klasse muzikanten, die klanken uit hun instrumenten toveren die je murw slaan. Gerugsteund door een zangeres die niet enkel over een heel hoog en zuiver stembereik beschikt, maar ook over een punk uitstraling waardoor je prompt nog meer overslag gaat. Met links en rechts een kwinkslag, de nodige dosis humor en een vat boordevol enthousiasme. Doet deze getalenteerde en uitbundige artieste ons punk hart prompt sneller slaan.

Kortom: In Westmalle zagen we met Rites een Nederlandse punk band aan het werk die binnen de scene nog veel potten zal breken. Net door hun eerlijke ingesteldheid, en het niet willen toegeven aan marketing plannetjes. Waarvoor we enkel en alleen maar waardering kunnen opbrengen. Levert Rites nog maar eens het bewijs dat Punk nooit zal sterven.

CLCKWS kwam zijn EP 'Counter Clockwise' voorstellen. We schreven daarover: "CLCKWS levert met Counter Clockwise een visitekaartje af waarmee ze direct alle deuren openstampen, en zonder enig medelijden de luisteraar murw slaan. Van begin tot einde. Door middel van een energiek tot knallende aanpak. Met kort en bondige songs, die letterlijk door de strot worden geramd. Echter weet CLCKWS ons links en rechts dus ook aangenaam te verrassen door experimentele knipogen naar eventuele andere, even snoeiharde, muziekstijlen." Maar vooral stelden we vast dat deze muziek gewoon smeekt om live gebracht te worden, eens op het podium komen de songs nog beter tot hun recht.

" wat uitstraling betreft schippert ze tussen zacht strelende je hart beroeren en snoeihard alle frustraties de vrije loop laten. Laat dit nu eigenlijk de reden zijn waarom we door een band als CLCKWS over de streep worden getrokken."

En wat stellen we vast? CLCKWS is vooral een groep vrienden die met een hoge dosis spelplezier, en een groot punk hart, de wereld willen gaan veroveren. Elk van hen staan zowel op vocaal als instrumentaal heel hoog niveau hun ding te doen. Maar het is dus vooral die hoge dosis spontaniteit dat ons nog het meest over de streep trekt. Links en rechts kwinkslagen uitdelen. Of een leuke riff inzetten om enkele mensen in de zaal een gelukkige verjaardag toe te wensen. Of gewoon een song inzetten met de nodige humor en al even grote spontaniteit, waardoor de heren en dame prompt een glimlach op onze  lippen toveren. Het zorgt ervoor dat hier een kort en bondig, maar heel energiek en vuurkrachtig punk feest ontstaat. Waarbij sommige zich zelfs wagen tot een kleine mosh doorheen de zaal.

Er worden dus niet teveel doekjes rond gewonden. Net zoals op plaat zijn het kort en bondige songs die ons door de strot worden geramd. Echter legt CLCKWS die lat dus enorm hoog. Bovendien bestaat de band uit een frontvrouw die niet enkel beschikt over een stem waarmee geluidsmuren het begeven, ook wat uitstraling betreft schippert ze tussen zacht strelende je hart beroeren en snoeihard alle frustraties de vrije loop laten. Laat dit nu eigenlijk de reden zijn waarom we door een band als CLCKWS over de streep worden getrokken.

Het aanbieden van een uiteenlopend vat van emoties. Waardoor je enerzijds weer eens die heilige huisjes gaat aanvallen, tijdens een uitbarsting van opgekropte woede. Anderzijds een wervelend feestje gaat bouwen. Overgoten met voldoende humor om alles prompt wat te gaan relativeren. De rode draad doorheen dit optreden, maar eigenlijk ook doorheen de volledige avond. Is onze eindconclusie.