Gesman scoorde circa tien jaar geleden een radio hit met de song Puree, samen met Isolde Lasoen. De start van een carrière in vogelvlucht mogen we zeggen. 'Slich Van 't Eten' (2004), 'Omplof!' (2007) en 'Salonrebel' (2010) werden overal heel goed ontvangen. Gesman mocht aantreden op heel wat festivals, en ik het kielzog van de grotere namen in Vlaanderen en België. Anno 2018 heeft Gesman wat verjonging doorgevoerd in zijn line-up met Harry Descamps (zoon van 'Ugly Papa' Dick) en Kristof Lazou (brein achter 'kNIGHTS). De ervaring in het vak krijgt de band voorgeschoteld in de persoon van bassist Kris Demets (oa Golden Galaxy Jerks) en drummer Frank Derycke. Eveneens van de partij Ruben Vercaemer (oa Ansatz Der Maschine, Balthazar, De Dolfijntjes, Orch. Int. Du Vetex) die zijn sax en vibrafoon ter beschikking stelt. Last but not least staat producer Reinhard Vanbergen (Das Pop, The Happy) en frontman/songschrijver Stevie Vervaecke nog steeds aan het roer bij Gesman. Op 9 maart verschijnt Olput Blues een nieuwe bladzijde binnen de carrière van deze topband.
Dat nieuwe bladzijden omdraaien, kan leiden tot parels van albums, als je de juiste personen vindt daarvoor, is al uit het verleden gebleken. De samensmelting tussen jonge wolven, met de variatie van oude rotten in het vak zorgt ook hier voor een fijne, warme bluesplaat. Luister maar naar het lekker aanstekelijke tot zwevende Veel Dust, Mankepwot tot Sletje En Slunse. De warme klanken van sax en vibrafoon, vloeien geweldig goed in elkaar met de verdovende drum en baslijnen. Om niet te spreken van de heel warmhartige vocalen, zo typisch aan Blues. Die een deugddoende gloed over ons hart doen neerdalen.
Dit is uiteindelijk een beetje de rode draad doorheen de gehele schijf. De ene keer zwaaien we de beentjes in de lucht, zoals bij hotdog. De andere keer gaat het meer de melancholische kant op. In elk geval is Gesman anno 2018 een band die Blues 'leven' vanuit het diepste van hun hart. Bovendien valt de hoge toegankelijkheid van deze schijf op. Waardoor dan weer een ruim publiek aan Blues liefhebbers kan worden aangesproken. Nee, Gesman levert met Olput Blues zeker en vast geen gemakzuchtige routineklus af. De band vindt zichzelf opnieuw uit op deze schijf. Bij sommige songs als afsluiter Aioliques Associés slaat de band zelfs een beetje aan het experimenteren, en verteld een boeiend verhaal aan de luisteraar op een gedreven wijze. Met een knipoog, lach en een traan.
We kunnen dan ook besluiten:
Gesman trapt niet in de val van het zichzelf gemakkelijk maken. Deze vrij avontuurlijk Blues plaat die Olput Blues is geworden, opent nieuwe deuren waar anderen uit het verleden zijn gesloten. Met nieuwe moed zet Gesman daardoor terug zijn stempel op het muziek gebeuren in ons land. Het zou wel eens kunnen dat 2018 een jaar wordt waar we deze heren nog geregeld gaan tegen komen op menig festivalweide in de zomer bijvoorbeeld. En hopelijk ook op de radio. Met hun aanstekelijke en warme Blues plaat onder de arm. Zullen ze alvast zorgen voor een wervelend feestje, met inderdaad een knipoog, een lach en een traan. Is onze eindconclusie.
Tracklist:
