Voor een avondje boordevol aanstekelijke en vlammend harde metal/hardcore, groovy death metal en aanverwante moest je op vrijdagavond 9 februari in JH Okapi te Lokeren zijn. Jeugdhuis Okapi en Fat Bastard Promotions organiseerden daar een avond waarbij de gitaren scherp werden gezet, drumsalvo's zouden klinken als kanonskogels en menig daken er zonder meer af zouden gaan. Het verliep enigszins anders, maar daar zaten zowel de bands als organisatie voor niets tussen. Ons verslag:
Five Across: Veelbelovend in het kwadraat
We startten de avond met ene potje lekker old school hardcore, of toch in die richting. Five Across is een vrij jonge band die medio 2010 is ontstaan. De band haalt zijn inspiratie bij typische hardcore grootheden als Madball, Sick of it all en Terror. En dat was ook te merken. We stelden vooral vast dat Five across niet alleen bestaat uit muzikanten die op verdomd hoog niveau hun instrument bespelen, maar het meest in het oog springende is de heel beweeglijke zanger/frontman Jelle Delbeke die wild om zich heen slaat en door middel van bulderende vocalen zijn uiterste best doet om het publiek tot bewegen aan te zetten. In dit opzet slaagde hij helaas niet volledig, maar met die uitstraling zit hij samen met de andere bandleden wel degelijk in het vaarwater van de betere hardcore. Helaas kregen we al te vaak een soort "dertien-in-een-dozijn"-gevoel voorgeschoteld, waardoor we nog niet volledig over de streep werden getrokken.
Deze band heeft echter zeer veel potentieel om door te breken naar de hoogste regionen in het hardcore gebeuren. We zouden ze binnen dit en een jaar of twee eens terug live moeten zien om ze te zien en horen bevestigen. In JH Okapi zagen we dus vooral een veelbelovende hardcore act in het kwadraat aan het werk, wat ons doet uitkijken naar meer moois in de toekomst.
MagnaCult: Doet de putten van de hel even open gaan
De Nederlandse groove death metal band MagnaCult is zo'n veelbelovende band die op een boogscheut van de grote doorbraak staat. We citeren de introductie op de facebookpagina van het evenement: "Na vele jaren keert de Nederlandse band MagnaCult eindelijk terug naar Vlaamse bodem. Hun opmars in Nederland is niet te stuiten, dé kans om ze klein en fijn aan het werk te zien." Binnen het death metal gebeuren komen we wel meer van die 'veelbelovende' bands tegen, maar doorgaans eindigt dit al te vaak op een lichte of zelfs zware ontgoocheling. Maar soms, heel soms, zie je toch het zonlicht door de wolken schijnen en ontdek je een parel die aan de hoge verwachtingen voldoet. MagnaCult had af te rekenen met een, naar metal normen, heel kalm publiek. De heren lieten dit echter niet aan hun hart komen en legden de lat zodanig hoog, alsof ze voor een volle zaal van circa 500 man stonden te spelen. Zowel instrumentaal - we waren diep onder de indruk van de toverkunsten van de betreffende gitaristen en bassist en de drumsalvo's klonken als helse donderslagen - als vocaal werden van begin tot einde diepe gensters geslagen.
MagnaCult raasde als een wervelstorm over de hoofden heen, waardoor je niet anders kon dan ofwel stevig moshen of lekker hard staan headbangen tot je hoofd ging dollen. Dat laatste deden wij dan ook met volle overgave. De band bestaat uit muzikanten die letterlijk de putten van de hel doen opengaan, waarna de duivelse vocalen van imposante verschijning Seb je de uiteindelijke doodsteek geven. De organisatie moest door eventuele klachten over geluidsoverlast de mix uiteindelijk wat lager zetten (zelfs dit zou niet baten zo zou later blijken), maar ook al zat het geluid niet altijd even goed en kon je zijn stem niet altijd zo goed horen, toch voldeed deze Nederlandse band aan alle hooggespannen verwachtingen.
We kunnen dan ook besluiten:
MagnaCult bezorgde ons een lekker groovy en verduiveld aanstekelijk potje death metal dat aan de ribben blijft kleven. Zo van het soort dat we dus niet elke dag tegenkomen. .
Powerstroke: Een feest dat eindigt in een anticlimax
Powerstroke versleet al menig bandlid, maar met deze line-up kan de band ver komen. Dat bleek al uit hun nieuwste schijf "Omissa", waarover we schreven: ''Risico's durven nemen, jezelf heruitvinden? Veel bands hebben daar ooit hun tanden op stuk gebeten? Echter, Powerstroke blijft zijn roots trouw, en voegt daar gewoon een extra dosis energie en de nodige decibels aan toe, om de luisteraar compleet tot moes te slaan. Kortom. Deze schijf is pure klasse van een band die na circa tien jaar nog steeds durft evolueren en hun stempel drukken op die metalwereld. Hoog tijd dat ze de erkenning krijgen, die ze al lang verdienen. Want deze plaat is gewoon wereldklasse!"
En dat was ook de rode draad doorheen het concert van Powerstroke. De energie spatte uit de boxen tot je compleet murw bent geslagen. Maar vooral dat combineren van cleane vocalen met oorverdovende grunts doet je van de ene verassing in de andere belanden waardoor je een heel gevarieerde set voorgeschoteld krijgt waar doorsnee elementen uit zowel hardcore als metal fijn met elkaar worden verweven tot een knallend hard en vlijmscherp geheel. Je hoorde, en voelde vooral, dat de band eindelijk is uitgegroeid tot een goed geoliede machine, waar elk van de bandleden elkaar blindelings lijkt te vinden. Het was bij mij persoonlijk - ik heb het even opgezocht - van 2015 geleden dat ik Powerstroke nog eens aan het werk had gezien.
Op het podium in Okapi zag ik een band die eindelijk de juiste ingrediënten heeft gevonden om niet alleen op plaat, maar ook live een stempel te drukken op het hardcore tot metal gebeuren in ons land en ver daarbuiten. Dat komt vooral omdat ze zichzelf niet in een hokje laten drummen. Het is geen hardcore en het is ook niet echt metal, het zit er wat tussenin en net dat trekt ons bij Powerstroke 2018 nog het meest over de streep.
Het is dan ook bijzonder jammer dat zo'n verdomd sterk optreden vroegtijdig moest worden stopgezet wegens die klacht van geluidsoverlast. We hadden het tijdens het concert van MagnaCult al een beetje in het snuitje. Er was sprake van mogelijke problemen en eventuele klachten over geluidsoverlast. Powerstroke was nog niet zo lang aan hun set bezig toen inderdaad de politie voor de deur stond. Die mensen doen ook maar hun werk, maar het zorgde helaas voor de anticlimax van wat een ijzersterk hardcore/metal feest had kunnen worden. Bijzonder jammer voor de organisatie, de band en de fans die daar allen uiteraard bitter weinig aan konden doen.
We kunnen dan ook besluiten:
Ondanks dat spijtige einde van een leuke avond zullen we dit verslag eindigen met een positieve noot. We zagen vooral drie bands aan het werk die één voor één aan het doorbreken zijn van 'veelbelovend' tot 'eeuwige belofte' naar de hogere regionen in hun eigen muziekstijl. Op dat podium stonden muzikanten die magiërs blijken te zijn met hun instrumenten. Bovendien beschikt elk van de frontmannen niet alleen over een bijzonder stembereik, maar elk van hen straalt bovenal een hoge dosis charisma uit die je toch niet elke dag tegenkomt.
