Inhibitions – La Danse Macabre (Satanath Records)

Review:CD-reviews buiten BeNeLux
 Jens Deklerck    8 februari 2018

Zo’n 10 jaar geleden begon de multi-instrumentalist Dimons Night uit Athene zijn opvattingen rond black metal in een eigen project te gieten. Inhibitions was geboren. Gitarist Pain vervoegde het project om langspelers te kunnen uitbrengen. Voor hun ondertussen tweede album werkte de band samen met het Russische label Satanath Records met als resultaat dat in januari een nieuw zwartgeblakerd werkstuk werd losgelaten op de wereld: “La Danse Macabre”.


“La Danse Macabre” haalt zijn inspiratie nadrukkelijk uit de traditionele black metal uit de jaren ‘90. Denk bijvoorbeeld aan bands zoals Marduk, Dimmu Borgir en Satyricon. Al van bij de start neemt een grauwe kilte beslag van de kamer waarin ik sta. Wisselende gitzwarte gitaarriffs worden in sneltempo vanuit de diepte afgevuurd en creëren het beklemmende sfeertje van een griezelplek bij nacht. Het gevoel van de originele ‘true black metal’ op de Noorse leest is nooit veraf. Maar er is een ander element dat uiteindelijk met de meeste aandacht gaat lopen. Een opvallende kenmerk van de eerste paar nummers is het zichzelf herhalende keyboardmelodietje dat enerzijds symfonische horror in de composities brengt en anderzijds de voedingsbodem vormt van waaruit de andere elementen een weg naar de oppervlakte moeten zoeken. Helaas lijken de riffs nogal vaak in die voedingsbodem te blijven steken.

Drie nummers lang vormen de keyboards de nevelsliert die de zwarte vocals en riffs dan weer omringt en dan weer loslaat. Het psychedelische opzet van de gitaarsolo op Back To Dust vormt een eerste verrassende wending. En dit zou niet de enige zijn. Tussen de rauwe symfonische black metal door brengt My Journey To Death een uitgesproken episch gevoel naar boven. Nadien worden de keyboards vooral ingezet als symfonische ondersteuning voor de beukende gitaarpartijen die eindelijk de weg naar het voorplan hebben gevonden.

Naar het einde van de plaat toe steekt de invloed van de eerste paar albums van Satyricon nadrukkelijk de kop op. Bij Rusty Razor denk ik met nostalgie terug aan bijvoorbeeld een “Now, Diabolical” of zelfs "Dark Medieval Times", om daarna met de cover K.I.N.G uit eerstgenoemd album het eindstation van deze plaat te bereiken.

Conclusie: Inhibitions heeft duidelijk lak aan mooi gepolijste black metal. Deze Griekse artiest blijft koppig vasthouden aan het rauwe geluid van de jaren ‘90, maar dan met een griezelige symfonische input. Vanuit de diepte trekt dit verrassende project je mee naar de donkerste krochten en zwartste plekken op, of zelfs onder, het aardoppervlak.

Tracklist:

1. The Calling
2. Toxic Rain
3. Back To The Dust
4. No Escape
5. My Journey To Death
6. Religion Of Peace
7. Harsh Awakening
8. Eternal Winter
9. Rusty Razor
10. K.I.N.G. (Satyricon Cover)