The Sound of The Belgian Undergound 2018: 28/01/2018 - Ancienne Belgique (Brussel)

Review:Festivals
  Erik Vandamme    31 januari 2018

Sinds 2014 gaat elke twee jaar een heel interessant evenement door in samenwerking tussen Subbacultcha en Ancienne Belgique. Onder de noemer The Sound of the Belgian Underground wordt typische underground muziek van Belgische bodem, geprogrammeerd voor een ruim publiek. Ook op zondag 28 januari was de zaal AB Box goed gevuld voor de ondertussen derde editie van dit evenement. We kregen een gevarieerd aanbod aan o.a. punk, intensieve drones, post punk, pure noise-rock muziek, donkere occulte doom metal, drum & bass, Afrikaans getinte muziek tot Oosterse Melodieën voorgeschoteld. Zonder meer een kleurrijk aanbod dus. Ons verslag van een boeiende dag/avond vertoeven in de underground leest u hieronder.


Van experimentele soulmuziek, naar knetterende punk uitspattingen tot hypnotiserende klanken en vocalen

AFIA, ofwel Thalina Afya Konadu , is een talentvolle singer-songwriter uit Antwerpen. Deze jonge artieste brengt experimentele soulmuziek. Gebruik makende van samples, staat de jongedame geheel alleen op het podium en laat vooral haar heel soulvolle stem voor zich spreken. AFIA sprak haar publiek geregeld aan en raakte vooral de gevoelige snaar door haar bijzonder heldere soulvolle stem. Waardoor Ancienne Belgique als het ware werd onder dompelde in een Afrikaans getint aanvoelende atmosfeer.  Alles bleef echter net iets teveel die gezapige weg opgaan, waardoor we niet volledig over de streep werden getrokken. Wij zagen echter wel een enorm talentvolle artieste op het podium die, naast een stralende mooie stem. Over een uitstraling en spontaniteit beschikt die ons doet uitzien naar een gouden toekomst. Kortom. Een artieste met potentieel om nog potten te breken. En dus een naam om in het oog te houden binnen het soul gebeuren in ons land, en ver daarbuiten. Deze AFIA. Is onze eindconclusie.

Punk leeft! Dat heeft bijvoorbeeld een band als Cocaine Piss, die in 2016 het dak er deden afgaan tijdens de tweede editie van The Sound of the Belgian underground, ondertussen ruimschoots bewezen. Niet enkel Cocaine Piss. Binnen de Belgische punk scene roert er underground veel, enorm veel. F.O.D., Charlie Bit my Finger, You Nervous?. Het zijn maar enkele voorbeelden van punk bands die hun kunnen ruimschoots hebben bewezen. Sale Gosse, een waar familie bedrijf, is een trio die punk en alles daar omheen, hoog in het vaandel draagt. De band bestaat uit mama Agathe, haar 17 jarige zoon - die nota bene jarig bleek te zijn op deze avond, vandaar al die ballonnen op het podium - en haar 'buddy' Randa. We durven er onze kop op verwedden dat familie feestjes daar onvergetelijke nachten zijn. Met een explosieve intro doet Sale Gosse voor het eerst, en niet voor het laatst, op deze avond. Het dak er compleet afgaan.

"bas en gitaar uitspattingen combineerden met een vocale furie waardoor de geluidsmuur prompt werd afgebroken"

De energie spat niet alleen uit de gitaren, ook mama Agathe ontpopt zich tot een drummer die haar drumvellen bewerkt met de vuurkracht van een uitbarstende orkaan. Het trio verstopt niet alleen een hoge dosis humor in hun set, waardoor de fans op de eerste rij compleet uit de bol gaan. Ook porren ze de aanwezigen voortdurend aan om hier mede een wervelend punk feest neer te zetten. Bovendien wisselden elk van hen van plaats op het einde van de set. Waardoor zoon Nino aan de drums plaats nam. En de twee dames hun bas en gitaar uitspattingen combineerden met een vocale furie waardoor de geluidsmuur prompt werd afgebroken. Kortom. We kregen een wervelend punk feest voorgeschoteld, waaruit eveneens bleek dat we te doen hebben met muzikanten die hun instrumenten op enorm hoog niveau bespelen. Maar vooral bewees dit trio nog maar eens dat Punk nog steeds springlevend is.

Christine Denamur is een artieste die, naast zwevende Elektronische samples naar voor brengen, vooral haar heel indrukwekkend stembereik boven haalt om het publiek te bekoren en vooral te betoveren. De artieste stond een beetje zenuwachtig op dat grote podium. Ze speelde dan ook haar eerste show en dit meteen in de Box van de AB. Echter de spontane manier waarop ze haar publiek bedeesd aansprak, met steeds die stralende glimlach. Het deed ons hart en dat van velen smelten. Christine beschikt dus vooral over een heel integere stem, waardoor ze de aanhoorder letterlijk hypnotiseert en in hogere sferen doet vertoeven.

' Een filmisch aanvoelende set.

Die bovendien

aan de ribben

blijft kleven.'

soundcloud christine-denamur/emptiness

Naast gebruik maken van intensieve klanken, zijn er ook de eenvoudige, maar vooral zeer mooie visuele effecten op het scherm. Beelden van straten en pleinen. Worden vertoont tijdens de performance. Waardoor in samensmelting met Christine haar magisch mooie stem en uitstraling, een deugddoende rust neerdaalt over de aanwezigen in de zaal.

We kunnen dan ook besluiten:

Onthoudt binnen de eerder experimentele elektronische muziek, waar harten worden gebroken, deze naam. Christine Denamur zorgt door het aanbieden van een kleurrijk pallet aan twinkelende klanken, wonderbaarlijke mooie vocalen, en mooie beelden die net door hun eenvoud de gevoelige snaar raken. Voor een heel filmisch aanvoelende set. Die bovendien aan de ribben blijft kleven.

Over walmen van intensieve duisternis, naar een Top hip hop feestje bij uitstek.

Na al die positieve energie was de tijd gekomen voor donkere gedachten. Vaal maakt daar letterlijk niet teveel woorden aan vuil. De heren hullen zich bijna letterlijk in het donker. De verlichting is heel sobere en al even donker als de muziek die de band naar voorbrengt. De muziekstijl die ze brengen? Het is moeilijk te omschrijven. Hun muziek zweeft een beetje tussen cold wave en Ambient, en heeft een uitwerking op de aanhoorder alsof hij wordt meegezogen naar de meest depressieve gedachten in zijn of haar hoofd.

"Gaandeweg deed Vaal ook ons wegdrijven naar de meest duistere kant van onze ziel. Niet door geluidsmuren af te breken, eerder door heel subtiel maar doordacht ons donker hart heel diep te raken."

In elk geval dompelt Vaal je vanaf het begin tot het einde in een intensief en heel donker bad. Het zonlicht krijgt geen kans, geen sprenkeltje hoop schijnt er door de donkere wolken van het leven bij dit trio. Naast de monotone, maar dus heel intens aanvoelende instrumentale aankleding, waren we vooral onder de indruk van de vocale aankleding. Met momenten deed die ons denken aan een kruisbestuiving tussen Robert Smith van The Cure en Ian Curtis van Joy Division. In hun meest donkere gedaante. We gingen er prompt bij zitten. Gaandeweg deed Vaal ook ons wegdrijven naar de meest duistere kant van onze ziel. Niet door geluidsmuren af te breken, eerder door heel subtiel maar doordacht ons donker hart heel diep te raken. De set eindigde zo abrupt als ze was begonnen. Zonder een woord te zeggen verliet het trio het podium, iedereen - inclusief ons - totaal verweest achterlatend. Indrukwekkend!

Genoeg negatieve energie. Tijd voor een wervelend Hip Hop Feestje. In Brussel bloeit er al een tijdje iets binnen die hip hop en Rap scene. Dat bewees een artiest als Zwangere Guy ons vorig jaar nog op Genk on Stage. Le77 wordt o.a. door deze laatste naar voor geschoven als de nieuwste sensatie binnen die scene. Nu, wat we voorgeschoteld kregen was inderdaad een wervelend Hip Hop tot rap feestje, van de bovenste plank. Met een hoge dosis humor, zet dit gezelschap de Ancienne Belgique op stelten en zorgt, door middel het brengen van een stomende set, ervoor dat iedereen aan het dansen gaat. De heren staan trouwens niet zomaar op het podium te dansen en te rappen, ze trekken elk van de aanwezigen mee in hun wervelstorm. Bovendien gaan ze letterlijk dat publiek gaan opzoeken. Waardoor het dak er compleet afgaat. Als klap op de vuurpijl mag Zwangere Guy & Blu Samu een gastoptreden verzorgen, waarbij de teugels nog wat meer werden gevierd.

We kunnen dan ook besluiten:

Le77 zet een hip hop feestje neer, zoals hip hop gewoon moet zijn. Vanuit het hart van hoe Rap en hip hop is ontstaan. De aanhoorder een spiegel voorhouden. Maar vooral, door die hoge dosis humor en charisma, een wervelend hip hop dans feest doen ontstaan. Waar geen speld tussen te krijgen is. Hip Hop leeft in Brussel, dat zet Le77 nog eens wat meer in de verf, en hoe! Is onze eindconclusie.

Occulte trip die je tot waanzin drijft

Na de pauze was het tijd voor een occulte trip, die je tot waanzin drijft. Wolvennest zijn een band die psychedelische Dark ambient combineren met al even duistere rock muziek. Daarvoor wordt niet alleen gebruik gemaakt van doorsnee, gitaar/drum en vocalen. Maar ook keyboard klanken krijgen een bevoorrechte plaats toebedeeld. Meer nog, dat instrument zorgt ervoor dat die duistere sfeer naar een nog meer intensief hoogtepunt wordt gedreven. Binnen de band is bovendien elk aspect minstens even belangrijk, zo zou blijken. Niet alleen de bij momenten angstaanjagende, beklemmende mooie, vocalen overheersen dus. Maar ook die duivelse instrumentale aankleding doet ons wegdrijven naar het meest donkere kant van onze ziel.

De start is nochtans heel monotoon. Maar gaandeweg worden meer stukjes en brokjes toegevoegd, gaan de gitaren nog luider klinken, doen de drumsalvo's de zaal op zijn grondvesten daveren. Bovendien voegt de bevallige keyboard speelster daar een vocaal indrukwekkende inbreng aan toe die letterlijk door merg en been gaat. Om het nog intenser te maken, voegt Wolvennest daar bovendien nog hypnotiserende visuele effecten aan toe. Die ervoor zorgen dat je in een diepe trance beland. Op een bepaald moment voelde ik me letterlijk wegglijden uit de zaal, en de tongen van de hel mijn voetzolen likken.

"Wolvennest verlegt grenzen binnen occulte duisternis, tast de grens van het onmogelijke af. Waardoor het aanvoelde alsof die poorten van de Hel compleet open waren gegaan."

Tijdens dat goed half uur was ik compleet in een andere wereld, en begon als buiten zinnen te dansen en te headbangen. Ik hoop dat de mensen rondom mij niet teveel zijn geschrokken. Maar toen ik de ogen open deed, zag ik dat nog anderen in diezelfde intensief roes waren beland. Wolvennest verlegt grenzen binnen occulte duisternis, tast de grens van het onmogelijke af. Waardoor het aanvoelde alsof die poorten van de Hel compleet open waren gegaan. Zelf voelden ook wij ons meer en meer wegglijden, naar de meest donkere kant van onze ziel. Met de waanzin in de ogen, keken we uiteindelijk onze demonen strak in de ogen. En verlieten de zaal en bleven totaal verweest en buiten zinnen achter. Kortom. Wolvennest liet een intensieve, diepe indruk achter net door dat opbouwen naar een onaards aanvoelende climax. Zoals we zelden tegenkomen. Indrukwekkend, is zelfs een understatement.

Een totaalbeleving vergelijkbaar met het ontstaan van de Apocalyps.

Brusselse elektronica-artiest Obsequies bracht weer rust in ons hoofd door een wel heel bijzondere act. Alhoewel 'rust' niet de juiste omschrijving is. Zijn muziek is zelfs niet te omschrijven in één zin. Je hoort strepen Ambient. Overgoten met een saus van sludge invloeden, tot intensieve drones. En zelfs dit is nog maar een topje van de ijsberg. Zo haalt Obsequies eveneens de nodige inspiratie bij industrial techno. Een kleurrijk pallet? Zeker en vast, al was er van kleur niet veel te merken op het podium. Eerder stond de artiest voorovergebogen boven zijn keyboard aan knoppen te draaien. Omgeven door donkere walmen. Dit alles binnen een enerzijds verstilde sfeer, anderzijds wordt letterlijk geluidsmuren afgebroken.

Opborrelende tsunami's die alles verzwelgen rondom zich heen. De stilte van de prachtige natuur - op die verstilde momenten - wordt teniet gedaan door het opsteken van een alles vernietigende wervelstorm. Orkanen die uit het niets al even vernietigend uithalen. De natuur op zijn meest overweldigend en zijn mooist. Dat komt ons prompt voor de geest. Het geschreeuw van stervende keert ook terug in subtiele vocalen die Obsequies als een tovenaar met elektronische klanken, uit zijn instrument tovert. Een kers op de taart die kan tellen.

"Wat achterblijft, is chaos in ons hoofd, en een afdruk op onze ziel. Vergelijkbaar met, inderdaad, het ontstaan van de Apocalyps. Het einde der tijden."

We kunnen dan ook besluiten:

We moesten nog bekomen van het vorige optreden, waardoor we eerlijk gezegd niet direct mee waren. Echter eens omgeven door deze onaards aanvoelende trip die Obsequies ons aanbood. Voelden we ons wegglijden naar het einde der tijden. Wat achterblijft, is chaos in ons hoofd, en een afdruk op onze ziel. Vergelijkbaar met, inderdaad, het ontstaan van de Apocalyps. Het einde der tijden.

Vorig jaar verscheen zijn debuut 'Organn' via het ambitieuze label Knives. Te beluisteren via bandcamp. Ook dat is een aanrader.

Noise-rock, Als een mokerslag in het gezicht.

Nu ons hoofd volledig was leeg gemaakt. Werd het tijd voor een portie stevige noise-rock om weer op aarde terug te keren. Crowd of Chairs had ons vorig jaar al overtuigd met een meer dan schitterende schijf 'Fuck, Fuck, Fuck' Waarover we schreven:

" Wees echter voorzichtig, Fuck Fuck Fuck is geen voer voor gevoelige zieltjes. Eens je de uitdaging bent aangegaan, is er geen terugweg meer mogelijk. Maar voor wie houdt van een avontuurlijke trip, waarbij je niet weet of je dat wel of niet zult overleven? Is dit een 'must have schijf' geworden, die je verweesd zal doen achterblijven."

Of dat ook op het podium het geval zou zijn? Vroegen we ons luidop af. Dat antwoord liet niet lang op zich wachten.

"Met deze overweldigende aanpak bewees Crowd of Chairs dus ook live een band te zijn die geluidsnormen aan hun laars veegt, en elke zaal plat speelt  tot geen spaander geheel blijft."

Het trio vierde de teugels vanaf die eerste noot, en ging als een losgeslagen trein door tot het einde. De heren lieten er geen gras over groeien. En denderden als een bulldozer over de hoofden heen. Hierop stilstaan was dan ook onmogelijk. Eens op die trein terecht gekomen, was er geen weg terug meer mogelijk. Net als op die denderende schijf, gebruikt Crowd Of Chairs niet teveel woorden om te vertellen wat ze te vertellen hebben. Zonder verpinken werd het tempo naar een helse hoogte gedreven, zowel instrumentaal als vocaal. Het leek wel alsof de heren hun demonen de vrije loop lieten, zo wild om zich heen slaande. En het publiek meetrekt in die draaikolk van chaotische riffs, drumsalvo's en geluiden die niet alleen de trommelvliezen deden barsten. Ook de zaal stond letterlijk op daveren, alsof elk moment het gebouw zou instorten. Met deze overweldigende aanpak bewees Crowd of Chairs dus ook live een band te zijn die geluidsnormen aan hun laars veegt, en elke zaal plat speelt  tot geen spaander geheel blijft.

De ultieme kers op de taart

Om eerlijk te zijn. Na dit optreden hadden we onze portie intensiviteit eigenlijk wel gehad. Er moesten echter nog twee bands komen. AIR LQD is een Brusselse producer, die ook actief blijkt te zijn in Berlijn of Parijs. De man zorgt voor een ware rave party in AB. Zo eentje van het onweerstaanbare soort. Stilstaan daarop is onmogelijk, eens je in die 'trip' meegaat tenminste. AIR LQD weet die typische techno klanken te combineren met bijvoorbeeld post-punk. Of net door een integrerende vocale inbreng, een soort duistere sfeer te doen ontstaan. Waardoor je, eens op de dansvloer terecht gekomen, nog meer in een diepe trance terecht komt. Rave met een experimentele knipoog? Zo zouden we dit optreden nog het best kunnen omschrijven.

Afsluiter Golin is een Amerikaans/Japanse Zangeres en producer die eerder bekend onder de naam RIN. Golin wordt gezien als de rijzend ster binnen de Brusselse Elektronisch muziek wereld. Oosterse Melodieën worden gecombineerd met hi-fi elektronica die ons weer doet vertoeven in onaards mooie landschappen, ver verwijderd van de hedendaagse realiteit. In eerste instantie krijgen we een aan knoppen draaiende artiest te zien en horen. Die door minimaliserende klanken naar voor te brengen, alvast het publiek begint te hypnotiseren. Waarna Golin haar vocale inbreng je uiteindelijk doet wegglijden naar onontgonnen oorden.

"Golin brengt typische Oosterse muziek tot leven, binnen een sprookjesachtige omkadering. En brengt daardoor meerdere werelden samen tot een magische mooi geheel"

In het programma boekje omschrijft ze haar muziek als volgt ''My Music is a fanatasia, it's heavy and light but always truehearted''. Inderdaad ontstaat, door de combinatie van die bijzondere stem en intensieve klanken, een soort sprookjeswereld. Waar mystieke wezens zoals elfen en bos feeën naast elkaar leven. Kortom. Golin brengt typische Oosterse muziek tot leven, binnen een sprookjesachtige omkadering. En brengt daardoor meerdere werelden samen tot een magische mooi geheel. Om zo een heel bijzondere dag af te sluiten met een ultieme kers op de taart. Waardoor we nog maar eens totaal verweest achterblijven.

midlifemusic/sets/golin

Wat moeten we onthouden?

Een evenement als The Sound of the Belgian underground bewijst dat in ons land enorm veel talentvolle artiesten rondlopen, vanuit alle hoeken van de muziekwereld. Vaak gaan we het al te ver gaan zoeken. Terwijl indrukwekkende schoonheid, zo dicht bij huis ook te vinden is. Dat is niet alleen door het maken van een verre reis. Ga maar eens gaan zien in onze Ardennen of wandel aan de kust, de zee tegemoet. Ook op vlak van muziek is het goed eens om de hoek te kijken. En vast te stellen wat voor onontgonnen parels er rondlopen. Wij zagen er op deze magische dag en avond negen. Dat laatste is echter maar een kleine greep uit het overaanbod. Maar dankzij Ancienne Belgique en Subbacultcha kregen artiesten die wellicht enkel in de underground te zien en horen zijn, ook eens kans om op een groot podium te bewijzen uit wat voor een kwalitatief hoogstaand hout ze elk van hen gesneden zijn.

Bezoek voor het ontdekken van meer onontgonnen parels gerust de website van subbacultcha.be