Als lid van The Dead Daisies, die worden omschreven als één van de hardst werkende rock bands? En bovendien als muzikant actief betrokken zijn bij grote bands op aarde? Nog de tijd vinden om een eigen solo werk uit te brengen. Daarvoor moet je heel sterk in je schoenen staan. Marco Mendoza is zonder meer een gewaardeerde top bassist en muzikant, die al van vele walletjes heeft mogen eten, en daar heel goed is mee weg gekomen. Bij elk project waar hij aan deel nam, was zijn inbreng dan ook een enorme meerwaarde binnen het geheel. Of hij ook als solo artiest ons over de streep zou kunnen trekken? Dat was de vraag die we ons stelden toen we zijn nieuwste schijf Viva La Rock onder de neus geschoven kregen. Nu, dat de man een gitaar of basgitaar virtuoos is, daar bestaat geen twijfel over. Over zijn zangkwaliteiten bestaan echter enkele lichte twijfels. Maar storen doet dit allerminst. Onze bevindingen:
Mendoza demonstreert hoe je op een eenvoudige wijze, dus zonder al teveel show effecten en fransje, een publiek kan inpakken. Want eerlijk is eerlijk al vanaf die eerste songvalt die eenvoudige en aanstekelijke aankleding het meest op. Prompt begin je die songs al vanaf de eerste luisterbeurt uit volle borst mee te brullen. Echter is het dus vooral de instrumentale omlijsting dat ons het meest kan bekoren, zonder afbreuk te doen aan de meewerkende vocalisten die hun meer dan voortreffelijke medewerking hebben verleend aan deze plaat. Elk van de songs liggen dan ook heel gemakkelijk in het gehoor, waardoor een ruim publiek aan rock en metal liefhebbers over de streep kan getrokken worden.
Mendoza gooit zijn jarenlange ervaring in de strijd, en laat zich omringen door bevriende muzikanten en vocalisten om deze schijf naar een hoger niveau op te tillen. Zo verleent Mike tramp zijn medewerking aan China Town. Een heel mooie ode aan Thin Lizzy. Trouwens één van de bands die Mendoza zijn muzikale wegen mede vorm heeft gegeven, lezen we in mening biografie. Ook G’n’R lead gitarist Richard Fortus verleent zijn magische medewerking aan deze schijf. Ted Nugent’s Hey Baby. Is eveneens een ode aan een artiest die Mendoza heeft gevormd.
Kortom:
Marco Mendoza gooit zijn ervaring in de strijd, zonder de routineuze weg op te gaan. Het lijkt zelfs alsof hij zijn solo project gebruikt als een soort speeltuin om al zijn emoties de vrije loop te laten. De spontaniteit spat uit de boxen bij de lekker catchy en telkens opnieuw aanstekelijke songs. Of hoe een eenvoudige aanpak kan zorgen voor adrenalinestoten bij de vleet, die je met een brede glimlach achterlaten. En waarop stilzitten bovendien onmogelijk is. Nee, nieuwe wegen slaat Mendoza niet in. Maar deze man bewijst nog maar eens dat jarenlange ervaring in het vak, niet hoeft te resulteren in een saaie routineklus. Daarom alleen al, worden we bij elke energieke luisterbeurt over de streep getrokken.
Tracklist:
