De Canadese Heavy Metal band Anvil zag eigenlijk al het levenslicht medio 1978 toen de band onder de naam Lips voor het eerst van zich lieten horen. Meer nog er kwam een album uit onder die naam, en onder eigen beheer. Na een contract te hebben getekend bij Attic Records, en om de verwarring te vermijden met de disco act met diezelfde naam, werd de naam veranderd in Anvil. Het debuut album werd dan ook heruitgebracht. in 1981. Anvil heeft ondertussen een heel sterke reputatie opgebouwd. In januari 2018 komt een nieuwe schijf op de markt. Pounding the Pavement. Deze schijf laat een band horen die zichzelf niet heruitvind, maar bewijst dat ze na al die jaren nog stevig kunnen uitpakken.
Al vanaf die eerste song Bitch in the Box weten we prompt welk vlees we in de kuip gaan krijgen. Door middel van die oerdegelijke tot langdradige gitaar riffs, die je prompt de ene na de andere adrenalinestoot bezorgen. Doet Anvil anno 2017 gewoon waar ze al circa dertig jaar goed in zijn. Pure heavy metal brengen, vanuit het hart van die muziekstijl. Zonder daar meer of minder aan toe te voegen. Dat Anvil daarbij blijft grasduinen doorheen hun eigen verleden, en dus eigenlijk op veilig blijft spelen. Kun je hen bezwaarlijk kwalijk nemen. Als een bepaald concept reeds zoveel jaren werkt, en metalliefhebbers over de streep trekt? Wie zijn wij dan om daarover te klagen.
Ook bij de daarop volgende songs op deze schijf blijft Anvil gewoon ingeslagen wegen verder bewandelen. Bewonderingswaardig is dat er zowel vocaal als instrumentaal geen speld tussen te krijgen is. De gedoodverfde kwalitatief hoogstaande riffs, maar ook het hoge stembereik van frontman Steve ''Lips'' Kudlow blijft op deze nieuwste schijf stevig overeind staan. Dit is het soort heavy metal waarbij je gewoon, met het verstand op nul, stevig kunt headbangen van begin tot einde. Bij voorkeur bij het spelen van een potje luchtgitaar. Op zich is daar nooit iets mis mee uiteraard.
We kunnen dan ook besluiten:
Pounding the Pavement is een doodgewoon lekker aanstekelijke heavy metal schijf, die bij voorbaat aan de ribben blijft kleven. Van begin tot bitter einde. Elk van de songs liggen in diezelfde strakke, energieke lijn en toch bekruipt ons dat gevoel dat Anvil anno 2017 gerust wat avontuurlijker had mogen klinken. Het eerder vernoemde op veilig spelen zorgt er namelijk voor dat moeilijk nieuwe zieltjes zullen gewonnen worden. De doorsnee fan van Anvil kan echter op beide oren slapen. De band blijft lekker doorgaan op de weg die ze in de jaren '80 zijn ingeslagen. Heavy metal brengen zonder compromissen. Maar met het hart op de juiste plaats. Is dan ook onze eindconclusie.
Tracklist:
