Verslag: Beyond The Labyrinth "End Of Year 2017 Show"

Review:Concerten
  Erik Vandamme    25 december 2017

Hoe sluit je een jaar af met een knaller van formaat? Door naar een concert te gaan zien van één van die bands die op dat jaar hun stempel heeft gedrukt. Beyond The Labyrinth bracht in 2017 een heel gedenkwaardige plaat uit. The Art Of Resilience. Waarover onze recensent schreef: ''Beyond The Labyrinth heeft met "The Art Of Resilience" een goudklomp in handen. De zorgvuldig uitgekozen gastbijdragen zorgen voor een perfect uitgebalanceerd geheel vol variatie en verrassingen. Ten slotte zorgt de gastbijdrage van Wizz Beauprez voor een onvoorzien emotioneel, maar meer dan waardig vaarwel van de mens zelf. Knap werk van dit vooralsnog ondergewaardeerd Belgisch kwartet." De band speelde in een heel goed vol gelopen Zaal Partymakers te Wondelgem, een thuismatch. Echter, een optreden geven voor bevriende bands tot heel goede vrienden binnen de scene, staat niet altijd garant voor een op voorhand gewonnen wedstrijd. Maar Beyond The Labyrinth is niet alleen een goed geoliede machine, die technisch perfectie uitstraalt. Hun spontaniteit tot jeugdig spelplezier , zorgt voor een hoogtepunt om inderdaad het jaar 2017 met een knal van formaat af te sluiten. Ons verslag:


The Handsome dogs: Rock-'n-roll baby!

De Duitse formatie The Handsome Dogs timmert pas sinds medio 2015 aan de weg, maar brengt het soort pure hard rock dat teruggrijpt naar jaren '70 tot '80. En daar kan nooit iets mis mee zijn, tenminste als die muziek gebracht wordt met respect voor het verleden en met beide voeten in het heden. Nu, The Handsome Dogs blijkt niet alleen te bestaan uit muzikanten die verschroeiende riffs uit hun instrumenten toveren. Het meest in het oog springend bij deze band is de charismatische frontman Porty Portner. Die bovendien over een heel bijzondere stem beschikt, waardoor je als aanhoorde prompt overslag gaat. The Handsome Dogs vinden geen nieuwe muziekstijl uit, wat ze brengen is ooit wel eens voorgedaan. Uiteraard is 'vernieuwen' in deze tijden eigenlijk onmogelijk geworden. Echter, als je hardrock brengt vanuit het hart en daarmee de gevoelige snaar weet te raken. En een hele zaal die puur en alleen komt voor dat feestje met een headliner, kunt doen headbangen tot zelfs de songs meebrullen? Dan lijkt de missie geslaagd. Een band om in het oog te houden, en te koesteren. Binnen dat hardrock wereldje in zijn meest pure vorm. Is onze eindconclusie.

Beyond the Labyrinth: Een gevarieerde set, boordevol uiteenlopende emoties

Met hun laatste album bewees Beyond The Labyrinth dat, na al die jaren, het vuur nog altijd brand in het hardrock tot metal hart van deze band. Toen we de heren zagen aantreden in 1999 in Beveren, wisten we al dat deze jongens potentieel hadden om door te breken naar een ruim metal tot hard rock publiek in binnen en buiteland. Ook op het podium van zaal Partymaker zagen we een band aan het werk dit weigert er zich gemakkelijk vanaf te maken. Dus wordt er geen routineklus afgeleverd, maar straalt de band anno 2017 een spontaniteit uit van heel jonge wolven in het vak. Wees maar gerust, het was geen gemakkelijke opgave om een ruim publiek van vrienden en kennissen zomaar uit hun hand te doen eten. Gelukkig straalt de band voldoende professionalisme uit om iedereen, van voor tot ver naar achter, compleet over de streep te trekken. Dat is in grote mate de verdienste van de samensmelting tussen klasse instrumentalisten, en een heel bewegelijke tot charismatische frontman.

'Elk van de songs worden met veel zorg en kwaliteit gebracht, maar ook met die nodige spontaniteit om de aandacht van begin tot einde scherp te houden.'

Opvallend op de nieuwe schijf was de enorme variatie tussen knallenden, snoeiharde songs. En eerder psychedelisch aanvoelende parels, die je een krop in de keel bezorgen. Dat blijkt ook live de rode draad doorheen het geheel te zijn. Meermaals waren we onder de indruk van de duivels riffs die Geert Fieuw uit zijn instrument tovert. Deze man blijkt niet alleen een gitaar virtuoos, van het kaliber zoals je niet elke dag tegenkomt. Hij straalt ook een charisma uit van de groten der aarde, zo zagen  en hoorden zelfs regelmatig een streepje Blackmore voorbij passeren bij menig gitaar solo. Naast Geert zijn inbreng, willen we toch ook een pluim op de hoed steken van de bijzondere keyboard/piano partijen van Sjoerd Bruyneel die ons meerdere keren met verstomming deed staan, door de klanken die hij uit die piano toverde. Bij de eerder rustige songs, gerugsteund door enkel de stem van zanger dragan. Bezorgde hij ons daardoor meerdere kroppen in de keel, tranen in de ogen en kippenvelmomenten bij de vleet. Dit alles mooi aangevuld door de gestroomlijnde bas riffs van Dominic Heynderickx, en knallende drumpartijen van Michel Lodder.

'Iedereen in de zaal zong deze song uit volle borst mee. Ook wij stonden al even geëmotioneerd mee te brullen, met nog maar eens een stevige krop in de keel.'

Ondanks die instrumentale huzarenstukken. Is het uiteindelijk de charismatische, heel bewegelijke frontman Dragan die zich bovendien ontpopt tot een klasse entertainer. Die er voor zorgt dat we hier een show voorgeschoteld krijgen van hemels, of Hels zoals u wilt, hoog niveau. Elk van de songs worden met veel zorg en kwaliteit gebracht, maar dus ook met die nodige spontaniteit om de aandacht van begin tot einde scherp te houden. Hoogtepunten genoeg. Naast het dak eraf laten gaan, de eerder vernoemde kruisbestuiving tussen instrumentalisten en zanger van dienst. Kwam het absolute hoogtepunt van de avond op het einde van de set. Toen Filip Fireforce Flype Lemmens het podium op mocht om , zichtbaar geëmotioneerd, een ode te brengen aan Wizz; de op 28 december 2016 overleden frontman van Wizz Wizzard .

Door het brengen van een hartverscheurende mooie Carry On, De song die Wizz samen met Beyond the Labyrinth op de laatste plaat van de band heeft uitgebracht. Iedereen in de zaal zong deze song uit volle borst mee. Ook wij stonden al even geëmotioneerd mee te brullen, met nog maar eens een stevige krop in de keel. Beyond the labyrinth zorgde hierdoor voor de ultieme kers op de taart, van een heel geslaagde avond. Om af te sluiten mocht Flype zijn kunstje dat hij deed tijdens het concert van Alice Cooper, reuzengrote ballonnen in de zaal gooien. Nog eens overdoen. Maar dan met kleinere ballonen met al dan niet een leuk kerst lichtje binnenin, om in de sfeer van het weekend te blijven. Tot hilariteit van de aanwezigen.

We kunnen dan ook besluiten:

Beyond the labyrinth sloot het concertjaar 2017 af met een lach en een traan. Door het brengen van een heel gevarieerde set. Waarbij vooral opviel dat er niet alleen enorm getalenteerde muzikanten staan te spelen op dat podium, die één voor één wizzards blijken te zijn met hun instrumenten. Bovendien straalt de band een spontaniteit en spelplezier uit, waardoor ze dit op veel vlakken toch wel heel emotioneel jaar. Met een knaller van formaat hebben afgesloten.