De Finse goden van de hard rock/glam metal scene Santa Cruz brachten op 10 november een nieuwe plaat uit genaamd ‘Bad Blood Rising’, uitgebracht via M-Theory Audio werd het hun derde plaat. Voor wie de band nog niet kende even een korte introductie.
Santa Cruz slaat verder eigen weg in met 3de album ‘Bad Blood Rising’
De band onder leiding van zanger en gitarist ‘Archie’ (Arttu Kuosmanen) bestaande uit gitarist "Johnny" (Joonas Parkkonen), bassist "Middy" (Mitja Toivonen) en drummer "Taz" (Tapani Fagerström) vond in 2007 in Helsinki zijn oorsprong en vergaarde gestaag meer bekendheid met met hun attitude en snellopende gitaar en drum twee goed ontvangen EP’s, Another Rush off Adrenaline (2009) en Anthem For the Young And Restless (2011), waarop ze vooral teruggrepen naar de 80’s hard rock invloeden van iconen à la Mötley Cruë en Guns N’ Roses. Met hun duidelijke glam metal of ook wel sleaze of hair metal wat begin jaren ’80 populair werd (naar de lange haren - en overvloedige make up die ze destijds droegen, maar waar ook de leden van Santa Cruz over beschikken) genoemd. Dit leverde hen een contract op bij Spinefarm Records.
Er volgde een eerste album ‘Screaming for Adrenaline’ in 2013 en een tweede ‘Santa Cruz’ in 2015. Waar ze op het eerste album nog vooral teruggingen naar die ‘80s sound en hier ook succes mee boekten, gingen ze met ‘Santa Cruz’ al een eerste keer hun weg op naar een ‘eigen’ sound. En mixten de glam metal met rock, punk en metal(core) invloeden. Hun twee eerste albums scoorden hoge toppen in de Finse album hit list. Dit resulteerde allemaal in dat Rolling Stone magazine ze opname in hun lijst van ‘top 10 bands die je moet kennen’ vanwege hun bandeloze, flamboyante flair. Ze tourden de wereld rond en stonden op Download festival en deden een tour met Skid Row met ook shows in België. Deze verandering in hun stijl werd echter niet door iedereen gesmaakt, afgaande op de vele gemengde reacties on the web, maar bij mij valt het alleszins wel in de smaak, muziek is niet gemaakt om hetzelfde te blijven klinken (tenzij je ACDC heet, dan mag dat), verandering is de motor van de creativiteit van de artiest. Met dit nieuwe album gaan ze toch op dit élan door, met meer rock (en sommigen zouden het pop noemen) en ja zelfs metalcore invloeden. Als we goed geluisterd hebben hoorden we zelfs enkele electronica op het album. Maar goed, over naar het album, want er valt veel over te vertellen.
Het album opent met het stevige en energieke, AOR-like (Arena Oriented Rock) en door adrenaline en snelle drum sessies gedreven ‘Young Blood Rising’. Een goeie opener, met een duidelijk bericht naar de jeugd naar wie dit hele album toch wel gericht is en die de verwachtingen inlost. Volgend nummer ‘River Phoenix’, is het eerste van een tweeluik, met wat volgens mij bedoeld is als een ode aan de in de jaren ’80 aan een drugs overdosis overleden gelijknamige zanger. Er is hieromtrent hier en daar wat ophef ontstaan rond enkele lyrics ‘We going down, Like River Phoenix, We are the ones that you can not restrain, Yeah-yeah!, It’s now we hit the ground!,Like River Phoenix,to rise up from this ashes once again, Like River Phoenix!’ in deze anders toch wel catchy hard rock song over vallen alleen om opnieuw te herrijzen, die als eerste single deze zomer al werd uitgebracht.
Volgens sommige gebruiken ze namelijk de naam van deze zanger om aandacht te verkrijgen en doen ze dit op de kap van de dood van de toen 23-jarige zanger. Toegeven, de hierboven weergegeven tekst is misschien wat ongelukkig, maar ik ben vrij zeker dat de band het eerder als een ode aan bovenvermelde ziet en het niet slecht bedoeld was. Volgend nummer is ‘Fire Running Trough Our Veins’, een iets trager nummer met een leuke groove, een oorlogskreet van jeugdige en adolescente idealen, leven voor vandaag zonder zorgen over morgen is de boodschap. ‘Drag Me Out Of The Darkness’ is een trager nummer, bijna een ballad, en begint met een heerlijke solo en dito zang. Een nummer met misschien een iets donkerdere insteek, maar Archie verklaarde in een interview met Rolling Stone magazine dat het album ook het depressie thema aansnijdt, waar naar eigen zeggen, veel rock artiesten mee geconfronteerd worden, omdat het rock & roll leven ook veel keerzijden heeft, drugs alcohol en de vooral vermoeiende levenswijze bij artiesten ook tot depressie kan leiden.Het volgende nummer ‘Breathe’ is een pareltje, beginnend met een fluitje, wat velen zal doen denken aan ‘Patience’ van Guns N’ Roses. ‘Could you be mine fort he last time, if I could turn back time would you be fine, would you come running to me, would you come back…’ zo gaat het in deze song die ik met plezier eens aan m’n nieuwe crush zou zingen.
In ‘Voice of the New Generation’ klinken ze dan weer verpletterend ‘Bang Bang Tonight, Motherfucker’, lekkere solo’s en in het begin meen ik wat electronica te bespeuren In ‘Back from The Dead’, doet denken aan een song van Skid Row. In ‘Back from The Dead’gaat het tempo terug omhoog en zingt Archie ‘Pop That Bottle We’re Back from The Dead’, een positieve funky song om live te spelen en wel om de volgende terloopse zanglijn ‘Fuck Donald Trump, Give Me Bernie Sanders’. Een keer een politieke boodschap in muziek, dat mag wel volgens mij. En dit bevestigd nog eens de rebelse status van de band.
Verdergaand met ‘Bad Habbits Die Hard’ definieert de strijd tussen je hart en je verstand over een foute maar tevens juiste liefde ‘So I’m coming back to you… Cuz Bad Habbits Die Hard’ gaat het. Over ‘Pure Fucking Adrenaline’ zegt de titel genoeg, een aanstekelijke ervaring om je buren mee te irriteren. Wat volgt is de trage power ballad en ode aan de staat en straten van California ‘Get Me Out Of California’. Archie zingt over het willen vertrekken en zoveel missen. Het meezingen van ‘Sha Na Na Na Na’ zal menig luisteraar bekoren. ‘Tonight I’m going down, like a River Phoenix, I can feel it’ zingt Archie in ‘River Phoenix part 2’ en moet als conclusie van het album zowat het gevolg weergeven van de grote druk en vele verwachtingen die met hun beroemdheid meegaan. Er zullen veel mensen zeggen dat ze met hun nieuwe album ‘mainstream’ gaan en het niet tof vinden dat ze van de geijkte paden afwijken, maar dit zal mij en vele mensen en vooral de jongeren naar wie dit album toch uitgaat met mij niet deren, muziek is niet gemaakt om hetzelfde te blijven, maar zal altijd evolueren en dit is hoe glam metal anno 2017 klinkt, een top notch album, deze Bad Blood Rising en zeker ééntje waar Santa Cruz trots op mag zijn.
Binnenkort hebben ze een 10-tal shows in de UK en enkele in Duitsland maar helaas nog geen in België, hopelijk komen ze hier binnenkort ook nog eens langs!
